inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.462):

Klank

Het kind zat naast mij in een zaal,
tussen ons lag de partituur. Maat-
strepen stonden stijf in stil geweld

van inkt. Dankzij de muren
en het dak werd dat geluid.
Zoals bij ons de huid verdriet

omspant, zei ik, en een voor een
wees ik de instrumenten aan
op het schavot. Zij is er niet.

Als ik mijn ogen sluit ga ik haar
zien. Tussen hoorn, cello en fagot
beweegt zij wiegend voor mij uit.

-------------------------------
uit: 'De tussentijd', 2004.

Schrijver: Anna Enquist
Inzender: JM, 2 januari 2014


Geplaatst in de categorie: muziek

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 8.635

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Bert Weggemans
Datum:
2 januari 2014
Zoals bij ons de huid verdriet omspant - wat een mooie dichtregel, recht uit het hart van verdriet geschreven. Zo invoelbaar, zo eigen, zo dichtbij.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)