Alle inzendingen over Knokken

Geluk zit in een glimlach of een klein gebaar, geluk is soms een aai, of groet, of soms iets simpels maar: geluk is niet vanzelfsprekend je moet er soms voor knokken, geluk is iets wat je afroept, je kunt er niet op gokken, geluk zit in een hoekje geluk zit overal, maar je moet het wel kunnen vinden, dan is geluk er voor allemaal…

Ze enteren knoken van een ouwe eik. Krrrrauw! Rrrrauw! AAUW! Steenharde krassen op het canvaslijk van een stilleven.…

ik had op de dag mijn kleine verlangens netjes ingepast leefde van wensen en verwachten in beheerst smachten naar ben gestopt met roken voel het in al mijn knoken op chaotische dagen steeds maar op zoek naar wat essentieel lijkt te ontbreken aan een goed humeur dacht lang de koning te zijn met sigaret tegen onvervuld…

mijn bladeren zijn gebonden mijn bast een goede inborst mijn roots niet verankerd mijn knoken nog vol vet en vel dus wat is het? zoeken zij in mij de Bomenhoeder die hen versproken was zoals de Messias aan de mensen?…

langer meer op wil wachten Soms voel ik me sterk een kracht die me voortstuwt En toch ben ik bang over wat er met me is gebeurd en duurt het me te lang Soms wil ik niet meer verder wil ik opgeven en kan ik niet meer Toch zal ik voor de kinderen wel moeten want ik wil niet dat zij ook voor zijn misbruik van mij moeten boeten Daarom knok…

honderd en vier één meer dan voorheen en hij voelt het aan zijn stroeve knoken het wordt niet meer beter zijn verschrompeld verhaal behoeft een menselijk einde hij weet het zeker na elke natte nacht op zoek naar zijn waardigheid geen tranen meer dit lijf is uitgeperst de lucht die hij verbruikt is gestolen omdat hij moet wetenschap…

We liepen hand in hand Denkend aan vroeger, Dromend over later Er lag een wereld voor ons open Opeens moest je vechten Knokken voor je leven Want je wilde zo graag verder Wij, hand in hand Ik hoor het je nog zeggen: Het komt allemaal wel goed, Als het voorbij is leven we ons leven Zoals we droomden Maar jouw enorme moed, Geeft dat…

Overleven vanaf dag één meer of minder vaak of soms met of zonder hinder Overleven op hét moment er zit niets anders op je zal wel moeten er is geen terugweg, geen stop Overleven dag in en dag uit blijven knokken misschien tegen beter weten in er alles aan doen en niet bokken Overleven zolang het kan ieder uur, iedere minuut, iedere…

nog steeds verborgen achter de thans woekerende iris aanschouwt zij de rimpelstroken rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen…

seventies was Meer waard dan een academische Bul vandaag de dag, zeg jij die Met je typdiploma behaald in Hoogeveen Toch maar mooi staatssecretaris Bent geworden, en dat alweer voor De tweede keer in je nog prille Ministerscarriere - Ik kom net als jij uit Lohues-country Zuidoost Drenthe en ben na mijn typdiploma Wel meteen gaan knokken…

Ja, de vakantie gaat aan ons voorbij, (ik word tot op de knoken afgekloven) en dat is al de zesde keer op rij. De Staat weet me van alles te beroven, edoch mijn vrouw daar blijven ze vanaf. Nee Dijsselbloem, zelfs niet over mijn graf!…

nu weer boeren boos op minister vrezen straks melkloze koe campinghouders alvorens boos op boeren kapen klanten weg roepen hard BOE hooligans knokken graag met ME nare toestanden in de stad achter Duin en zee groepjes viruswaanzinmensen eisen STOP anderhalve meter virologen vrezen nieuwe uitbraak…

warmte en schaatsen als beitels worden gehanteerd om het ijs van weerzien te kloven vogels honen de rijp van takken wijl hun beenderen als vloeibaar leven zich voortbewegen met vleugels door de tot ballast geklonken zware luchten niets is nog zeker, dagen schaduwen zich kort in het ontbreken van een ware tijd, het opstaan knelt in de knoken…

Wanneer we ophouden met knokken, voor ons gelijk. Wat verliezen we wanneer, we ons gezicht verliezen? Wat winnen we wanneer, we tonen hoe gewiekst we zijn? Wordt het leven saaier wanneer, we geen spelletjes meer spelen? Wanneer we geen verliezers, of winnaars meer hoeven zijn.…

Moet ineens knokken voor mijn leven, want het is zeer kritiek, ging eigenlijk alleen bevallen maar blijk ernstig ziek.. Waar moet ik de kracht vandaan halen, Het hellp-syndroom heeft mij in de ban, toch blijf ik positief en vecht zo hard ik kan..…

Daar helpt geen moederlief, geen vaderstout, Geen bokken, dokken, knokken of gekscheren, Geen brein van boterkoek, geen hart van goud: Of men voor dames voelt of meer voor heren, Het water van de zee blijft altijd zout. ---------------------------------------- uit: 'Het mes op de gorgel. Gorgelrijmen en andere gedichten', 1960.…

Hij graaft en ruimt de knoken, dat houdt hem fit en sterk.…

Met de laatste rollende golf slaat het bootje op het zand alle kracht kan niet voorkomen dat een weg terug verzopen is eelt op beide handen toont het knokken tegen de stroom in haar huid, inmiddels licht getint, verbergt bont geslagen blauw lippen gebarsten door verbijten en pijnlijk bijtend zout trekken een harde streep in het eens zo…

achter het klavier zing ik mijn poezie de vingers schrijven ongerijmde strofen langzaam, vaak kort maar immer om in mijn ritme te blijven ik bespeel mijn ziel laat fibratie komen en zweef ver weg naar hemelse orgelpijpen waar klanken knokken om het hoogste goed terwijl de linker vijf weer naar het aardse wil grijpen het spel…

moet ik dan net zo bleek zien als mijn knoken? als ik niet langer zonnebaad en rook lijk ik terwijl ik leef al op een spook! © Hannelly…

O wat schok je, o wat knok je nu de storm zo blaast naar jou. Ach klein klokje, lieflijk klokje, bijna ga je van je stokje, maar jij geeft niet op zo gauw. Fier vecht jij je uit dat hokje fier vecht jij je uit dat nauw. Ja je bent een dapper klokje, en zie daar... de zon voor jou.…

elke windrichting het incasseren zonder strijd wie danst mij als ik zoek achter klagende uitingen, de esdoorn vergeet te lieven de kreupele zijn veters strikken, van me houdt al was ik een kind groot in getal gezocht naar iets wat ik nooit kon vinden, ik wist maar het zoeken was zo bekend, twijfels in de ochtenduren verbrande knoken…

De badmuts wordt wat strakker nog getrokken, Brigitha’s pracht zo krachtig vastgelegd, de grootte en de energie doen recht aan al die mooie jaren zwemmend knokken Niet gek dat Enith opperbest kon zwemmen, ze zwom van Curaçao naar Nederland, in Scheveningen klom ze op strand, de Koningin der Zee bleek niet te temmen Slechts in haar kielzog…

Met mijn laatst mij gebleven krachten haal ik knoken vanonder de zerken, mep botweg ùw god uit ùw gedachten.…

Na al het knokken heb je mij bedonderd. Na alles samen ligt nu alles in het honderd...…

hij had kanker in zijn stem dat iemand hem belangrijk vond ontstelde hem maar hij vermande zich het was een lang verhaal op het ritme van de son* zijn kinderen vervaagden in zijn blik maar zij, zij was er nog ja, zij wel vijfentwintig kilo knoken een bruin gerimpeld vel ’s nachts hield hij haar als een machete tussen zijn ontvleesde…

verklappen 'Ik laat mijn vijand eerst naar adem happen Voordat hij van de aardkloot wordt gevaagd Ik kan een bovenbeen doormidden trappen Heb met een speer op luipaarden gejaagd Ik kan nu zelfs uit Alcatraz ontsnappen Dus raak je ooit bij een conflict betrokken, Of word je door een sloeber uitgedaagd Dan roep je mij, want ik ben dol op knokken…

Hij wilde knokken tot het einde, voor zijn zuurverdiende recht. Een ieder, die me daarom vraagt, geef ik mijn meningen nu kado. Mijn gedachten zijn gratis. Mijn groot gelijk nu ook. Laat ons, vriendinnen en vrienden, tegenstrijdige gedachten wisselen. Misverstand biedt overwegingen, bij een lekker glaasje bier.…

dansen deed je toch als paar totdat drank de handen losten de voeten minder klosten en de lach zijn vrijheid gaf in het fluisteren tegen oren werden scharreltjes geboren voor een middag op het land even springen uit de band dan krijgt drift de overhand blikt gevaar uit rode koppen het feest loopt op zijn eind als ze buiten staan te knokken…

dat eigenwijze kreng strooit mijn hoofd vol late veren ontneemt mij de rust die het dus voor zichzelf niet zozeer ambieerde scharrel ik weer uren spastisch met donzen balen beddengoed omdat mijn lijf protesteert en het bloed gaat koken met dichtgeknepen ogen sabel ik dat kwelwicht uiteindelijk wel neer maar mijn gevleugelde knoken…