Alle inzendingen over Kunstwerk

Een grote envelop, door kinderhand beschreven, fleurt mij altijd op een parel door een kind gegeven De inhoud is ook deze keer een kunstwerk van formaat een lieve verrassing altijd weer met een trotse tante als resultaat…

Zie de foto van zijn kunstwerk, mijn gevoel toen ik er naar keek als volgt verwoord: Als regenbogen zich zouden kunnen verbeelden dan roept dit buigende beeld zoveel kleuren op waarover je je mag buigen!…

Broos ligt het hart in harde woorden gebet Het oog breekt het blinde licht tussen twee schaduwende gestalten Dan, wanneer de spanning uiteenspat zwijgt de ruimte de stilte dood Er sterft een droom... een toekomst samen, nogmaals in de handen van deze tere geest Al wat leefde tussen hen is vermomming Is de gedeelde discrepantie Een vacuüm…

Tegen een roze lucht oefenen kale dansers hun stramme takkenarmen als een groep nordic walkers op fris kleurend groen. Rekkend, strekkend als geweien in de verte, kleurig groeit de lente boven doodgewaand roodbruin. Gapend van de winterslaap reiken ze naar het licht, buigend in tegenwicht roepen ze lokkend: Groei en zweef, stuif en geef…

Er zijn ook nog veel die zijn werk niet kennen naast anderen die geloven in idiote demonen die volgens hen in Bansky’s kunstwerken wonen. Alsof zat in de muurverf krachten van verderf dat is echter enkel door hen zelf te geloven die hersenspinsels gaan mijn en ons denken te boven.…

In Moskou is een kunstwerk opgericht dat in die stad de hoofdprijs heeft gewonnen. Een fallus, - echt, ik heb het niet verzonnen - komt op het wegdek van een brug in zicht. Een beeld dat goed de politiek weergeeft. Ze doen gewoon wie er de grootste heeft.…

Wie zou, met lege winkels in het land, niet blij zijn met zo’n kunstwerk aan de wand!…

Naar het echte kunstwerk kun je blijven kijken, altijd valt er iets nieuw in te ontdekken. Dat is wellicht het verschil tussen een doodgewone poster in een studentenkamer en een prachtig kunstwerk dat de ziel raakt. Misschien is dat wel een kenmerk van echte kunst: Duurzaamheid, het vakgebied waaraan woorden blijven kleven.…

bijna geheel bedekt onder talloze tatoeages vindt hij zichzelf een levend kunstwerk op zijn lid staat zelfs een afbeelding van een kronkelende boa constrictor die door schaamhaar omgeven niet meer is dan slechts een addertje onder het gras…

Jou heb ik mijn geheim gedeeld de serafijn in jouw oog geschreven Van vrolijke tovernachten tot de witte sterren in een zee van ultramarijn waar we samen urenlang in dwaalden Soms is er nog dat verlangen naar de oude Linde waaronder ik jou mijn woord heb gegeven en waar het licht teder om je bruine haar sluierde langs vonkende ogen…

Voor jou dans ik de regenboog en treed de hemel zachtjes binnen golft de liefde hoog bevrijdt jouw zoete lachjes Van zeemeermin en zonnegod droomt in de knop der minne een hartenklop haar bloesem bloot zeer wulps in den beginne Was Eva Adams rechterhand verbannen ver van schoonheid regelrecht naar niemandsland waar niets nog op een god…

Het was de nacht van donkere maan. De Godin sloeg met een donkere doch heldere blik de mensen gade. Waar was het fout gegaan. Deze schepselen waren bedoeld om elkaar lief te hebben. Om het Universum te voorzien van de benodigde energie voor het Licht. Zonder dat Licht zou het voor altijd Duister zijn. Dus waarom deden deze schepselen…

stierf een langzame dood met de jaren verstikten haar wortels tot zij niet meer ademen kon en al haar groen verdween haar standplaats is bij een kinderboerderij daaraan een theetuin met terras een blikvanger was zij ongekend en ook een schaduwbrenger na haar heengaan werd zij ingekort haar stam en enige takken bleven het was nogal een…

onbewust druk ik de weke klei Tot kelken, lijk de bloemen in de wei, En rank en pooprend zwelt omhoog de tuit, Of daar een vogel opwaarts wiekt en fluit; In 't zwierig lijnspel dat ik mijmrend trek Fladdren de vlinders met hun stom gesprek, Terwijl ik eindlijk op mijn fijn penceel De blauwe schemer van de hemel steel; En eerst als gaaf het kunstwerk…

ik doe mijn naam geen eer aan lief dat durf ik te beweren jij bent een kunstwerk op zichzelf en niet te kopiëren er is geen kleur te mengen in de zachtheid van je huid je schoonheid is te machtig die het strelen van penselen niet erkent: jij bent mij veel te mooi.…

Niet meteen met hij of zij die mijn rolstoel voortduwt maar kijk naar mij, naar de mens die ik ben, naar het kunstwerk dat ik zelf ben. Zie je niet hoe mooi ik geworden ben? Kijk naar mijn lichaam, maar zie ook mijn ziel! Kijk niet alleen naar de wielen van mijn rolstoel, niet alleen naar de kleuren van mijn plaid.…

Vol aandacht kijkt hij naar de dirigent in zilverfolie vormgegeven, het ragfijn webwerk geweven om zijn handen houdt zijn blik gevangen dan spreekt hij uit wat in hem opgeroepen wordt zo stond hij vroeger de armen als die dirigent ertussen strengen wol die zij tot kluwens wond zijn armen zwenkten op haar swingbeweging nog voelt hij…

Artiesten scheppen. Het publiek voegt toe. Levensverhalen. Opvattingen. Meningen. Emoties. Smaken. De kunstenaar en zijn publiek. Samen maken zij kunst. Samen.…

Niet het kunstwerk zelf maar scheppers status bepaalt - helaas - de mate van waardering.…

Ja natuurlijk, Jij bent jij Kijk gerust eens in de spiegel Naar wat een kunstwerk je bent Zie je wel, je bent bijzonder Wees jij maar jij en blijf bijzonder -With Love-…

je was een fiere boom spreidde je takken voor vele vogels die in jou nestelden in het Arboretum staat jouw essentie als sierlijk kunstwerk geworteld in de grond ik buig voor jou fiere boom bewonder je vorm…

In Brussel vloog Europa in de takken toen in de hal het kunstwerk was onthuld. De maker kreeg van iedereen de schuld, want Bulgarije zette hij te kakken. Onthutst door zoveel artistiek venijn verdween het land weer achter een gordijn.…

Schud het dons tot kale veren ver van haardvuur / harde wind Kan dit levenslot nog keren of volgt het einde reeds gezwind? Sluit de luiken, bijt in ‘t stof Waar de wil schuurt in osmose oogt het glanzend weten dof Elke toedracht is onzeker in dit avontuurlijk ‘feest’ Donkere nachten kruipen bleker over een daglichtschuwe geest Nu…

* Voor Thomas * Elke druppel draagt zijn glinstering als een vloeibaar kleed der naaktheid De kille winterzon glijdt als een oogopslag over een koortsige Aarde die eens het droesem dronk uit de diepzee van haar verleden Haar huid ligt gevroren, bedekt onder een zware adem van ijs Ze slaapt haar roes uit in een bed van kristallen…

Geduldig wacht de oester in de branding op de golf die haar liefdevol openen zal Maar de meeste golven beuken ongeduldig tegen haar aan en zijn haar parel niet waard…

ik zal eikels rapen en noten bladeren van berk en beuk zoek gesloten dennenkegels pluk een blauwe pauwenveer mijn kleinste kunstwerk ooit dat van herfst is gemaakt zal ruiken naar kastanjes en onze laatste wandeling naar verse aarde naar Allerheiligen…

(Canvascollectie Vlaanderen: wedstrijd voor amateurs, professionelen, bekende mensen voor het mooiste kunstwerk)…

van een kunstwerk die alleen ik kan zien en niemand anders begrijpt een kunstwerk zo groot dat het soms je adem wegneemt tot ik stik en niet meer kan tot het tijd is om het niet meer te proberen vanaf nu bewandel ik de gang alleen en grenst jouw gang niet meer aan de mijne soms zal het eenzaam zijn om jouw voetstappen niet meer naast…

denk eens aan al die dirigenten, hoe zullen zij zich erdoor slaan, ze komen altijd op momenten dat je ze liever snel ziet gaan… Het kunstwerk "Geef hem de ruimte" is van Marius van Dokkum.…

Lawaai in onze straten ' k Genoot juist van de stille zomeravond 't Lijkt op vuilnisbakken legen, of kapot hameren van een kunstwerk dichtbij Maar nee, 'k hoor ook trompetteren, wat slagwerk Dit heet muziek! Heerlijk, gauw voorbij!…