Alle inzendingen over LOSBANDIG

Jaag bliksem door mijn donder. Geef trappen onder mijn hol. Laat me zoeken naar een wonder. Bewonder zo mijn losse bol. Verpulver laffe angsten. Maak dood die valse God. Verbied misplaatste trots. Bied moed als hoogste bod. Leer liefhebben, geef genot. Laat me branden als een rots.…

een nieuwe buurvrouw die domweg tussen neus en lippen door vraagt of jouw rimpels in je genen zitten of dat het een restant is van een losbandig leven?…

je jonkt sneller in een spijkerboek en topt de kleine borsten het tikkeltje losbandigheid zal jou de kop niet kosten maar in je ogen zie ik toch die blik het leven heeft ook jou niets voorgelogen…

Eén ding Staat bij ons thuis Heel erg vast: Als ik wil Naaien Dan moet de Machine Beslist In de vrij staan Ziet u dit niet Als Techniek Maar als Dramatiek Of - nog erger - als Tragiek Dan denkt u Dubbelwandig En - als Wezen - Liefdeloos Losbandig…

De jeugd is tegenwoordig te frivool, gedraagt zich egoïstisch en losbandig, dus dacht ik na de CITO: 'Kies verstandig en plaats je dochter op een strenge school.' Eén ochtend slechts heeft haar verblijf geduurd: ze niesde en ze werd eruit gestuurd.…

Beelden van losbandigheid, moord, verlies. Onmacht, verdriet, strijd. Zijn zij zichzelf kwijt? Of is dit het gevoel van verslagen zijn. Het laatste restje van Gods licht. Hoop, Geloof, Liefdesvuur. Dan treft het noodlot henzelf. Een kogel, het mes, genadeloos uur. Worden zij opgevangen in Gods aanwezigheid.…

Loom stappend _ kijkt de landloper over een wijd verlaten meer onder dichte donkergrijze stapelwolken die één felle zonnestrook omsluiten gelijk losse diepgeplooide nijlpaardenhuid met GAPENDE SPEERWOND reeds half genezen witgloeiend schoongebrand stil BEZWEREND... ERGENS ver op die doffe watervlakte wiegen verkruimelde eierschaaltjes…

nu eikels knappend in hun vrije val zich naast de beukennootjes wagen is de zanderige allee van rode beuken en van zomereiken een losbandig tafereel eekhoorntjes rennen met grote ogen lange tenen gepluimde oren spichtig door de dreef een Vlaamse gaai scheert magistraal als een schietspoel door het lover heen…

Een scherpe naald de ziekte verspreidend Door drugs de dreiging niet beseft De dood die zo haar onderdaan treft Met HIV morbide de lust begeleidend Zo verdraait men in walgelijk groepsverband Een kennis tot ongewild bloedverwant…

~ liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast onder de blauwe sering die de grond sierlijk begroet spelend met de schaduw van de toverhazelaar waar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet en bloesem ons bedekt als fluwelen regen ~…

Zichtbaar aanwezig voorjaar verbreekt de grijze winter met pracht en kleur En zelfs het eeuwig gemopper van de oudste zeur verandert in een voorzichtige losbandigheid. De winter is ten slotte op zijn eind "Binnenkort weer bloemen, in groei en bloei, en de heerlijke warmte van zonneschijn!"…

liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast daar, waar de blauwe sering de grond sierlijk begroet in de luwe schaduw van de toverhazelaar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet kom meizoenend rollebollen tot de rozenmaand bloeit en bloesem ons bedekt als fluwelen regen…

ik zie de dag geboren worden uit restanten nacht vochtig van de dauw ik vraag de zon vandaag te blijven haar zwijgen schijnt al blauw haar licht geeft ruimte voor bewegen jouw muren voelen weerloos aan sluit je dromen in je ogen wil ik het losbandig leven lezen de stoutste dingen zien…

in vleugjes parfum rook ik even de feestjes het plezier en vertier van het uitgaansleven geen losbandigheid maar de ongelimiteerde handigheid in flirt en subtiele hofmakerij zag in ogen het ongeremde jezelf verwennen met drankjes en pil de zoektocht naar het nieuw onbekende grenzen verleggen in het je niets laten zeggen helaas…

3-12-2012 Soms ben ik losbandig Soms ben ik onhandig Maar zo voel ik mij dan wel Ik speel géén spel Nu ben ik op zoek naar een vrouw Misschien wel naar jou Die mij wil laten voelen Dat ze mijn liefde kan laten bloeien En er zo iets tussen ons kan groeien Ik wil je dit laten weten Dat je het nooit meer zal vergeten Mijn grote liefde hoop…

de passen waren afgemeten alsof het gaan structureel verbonden was met ons bestaan voor zwierigheid kul en vreemde strapatzen bleek er geen ruimte te zijn hun vertoon schermde schimmig en incidenteel ontsproten aan losbandige geesten die keten belangrijker vonden dan orde en rust in ons al zo saaie burgermansleven het was niet…

De gedachte nooit compleet te zijn om onafgemaakt te moeten sterven, te groot voor losbandig zwerven voor een oplossing te klein, spint cirkels in mijn hoofd. Als een boom die wel de bloesems draagt maar zijn vruchten ziet bederven aan de takken reeds verwerven zij de verrotting die het eind aandraagt.…

Wees een keer niet zo losbandig, ook al doe je me vaak deugd en geef je blijk van levensvreugd. Ja, ik zeg het eerlijk, vaak vind ik je status heerlijk, maar vandaag heb ik geen tijd voor je vroege hitsigheid. Trek je daarom snel terug, leg je te rusten op je rug, voordat ik je uit penisnijd met een ontbijtmesje besnijd ……

ik streepte zwevend weg in straffend raken wist van mythische figuren bouwstenen te maken voor mijn komend rijk gegrondvest op de rede geen dwaze luchtkastelen versierselen en ornamenten maar transparante treden op de ladder naar omhoog zonder losbandigheden aan het einde van de regenboog toch zijn er rafels in de krochten beneden…

En daarom is zij zo onhandig Met haar gebaren; en haar woord, Ofschoon haar frisse mond bekoort, Maakt knapen roekeloos losbandig. Maar voor haar blik wordt ieder stil. Plotseling is ze, uit steen gehouwen, Een veldgodin met groot gezag. Ze weet best wie ze hebben wil, Maar neemt, als alle boerenvrouwen, De jongen die ze hebben mag.…

lege, schreeuwerige gedichten meng inktblauwe gezichten die afdruipen in bleekwater ik neem geen genoegen met het krijsen van de zee wanneer het water lonkt tekenen zich witte dansers maar ik laat me niet vleugelen als een kostbare zilvermeeuw de zee zou een cadeau moeten zijn aanspoelend, warm en zoet zwemmen in spartelend water losbandig…

Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water, is liefhebben met elke nog bruikbare porie, is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren. En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers, is met armen en benen aloude geheimen vertellen aan het allesbegrijpende water. Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water.…

Dit is de zee: een bed met baldakijn voor losse vlechten en losbandig licht, voor blauwe ruimte en voor evenwicht in de beweging van het samenzijn. Dit is mijn zee: de dans tot op de huid met sluiers water, golven en de stroom verslingerd aan de voorsprong op de droom die zijdezacht omsingelt en omsluit.…

Mag ik nu dan net als de losbandigen Dingen doen puur voor mijn eigen ik Zodat ik in de eeuwige hemel Niet denk Stik, dat had ik ook gewild Dat had ik ook wel willen doen En dat ik door mijn zuivere leven Eigenlijk eeuwige spijt heb Is dat een plan?…

In der minne ( over uitgesteld verlangen ) In jouw geest heerst duisternis je bent vervreemd van jezelf afgestompt als je bent in der minne geef je je over aan losbandigheid en zedeloze praktijken zijn wij elkaars ledematen – fatum - jouw boosheid laat jou- amor fati - in jouw schaduw staan vuile woorden komen over je…

Als een ware tijger sloop ik rond in dampende café's, op zoek naar erotisch genot met losbandige deernen, wat ik spaarzaam vond, slechts een stijve tepel onder een flinterdun bloesje, maar genoeg voor mij als arme bedelaar, die in kroegen geen tijgerin vond.…

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…

zo uitdrukkelijk met zes bladen zo logisch ook op zes helmdraden heerlijk heldere vormelijkheid vergelijk dan eens dyonische bloemen zoals de zinnelijke roos en de pioen adem hun geur je krijgt een vizioen occulte types die we hier verdoemen bloemen en mensen soort gaat bij soort onze tulpomanie die niet voor niks scoort afkeer van losbandigheid…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

Groot is mijn verlangen naar je grote grijze stroom, die losbandig over continenten zwalkt kolkend naar ongekende diepte en daar leven ontsluiert ongekend, je kust de zanderige stranden die besmeurd zijn achtergelaten spoelt ze schoon, zodat ze ongerept kunnen ontwaken, en telkens weer ben je daar in je onmeetbare eindeloosheid.…