Alle inzendingen over Legt

Je gooit me hard zonder de stukken te willen lijmen je legt ze liefdevol op een rij mooie stukken mooi stuk…

Elke dag legt ze een ei Of twee Dat doet ze om Dat oude mensje te plezieren Maar nu blijft ze Op hok en mag Niet buiten Dat oude mensje kijkt Haar aan met tranen In haar ogen Begrijpen doet ze het Niet meer Wat heeft ze nu wel fout gedaan Dat oude mensje zegt niet veel Zet enkel nog wat brood En drinken klaar Dus legt ze nu…

een haan een ei legt Uitgegeven n.a.v. de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd.…

Liefde gevangen in weken van wittebrood heerlijk verlangen kloppend hart in fluweelrood lichaamstaal legt zielen bloot…

Hij legt zijn handen op zijn buik hoe zacht denkt hij buiken zacht als hooi daar ligt hij dan het zomert de uiers spannen ervan…

slaap maar door de zwartheid heen als de duisternis aan de randen van het bed knaagt niemand die haar aan banden legt onder je dromen slaapt de oneindigheid…

Het leven zelf doet dit niet, de mens zelf legt die grens. Groter en beter dan andere mensen. het gevoel dat je koestert. De ander staat lager, je kijkt op hem neer. De ander denkt net zo en komt in verweer. Hij verzet zich. Zoekt medestanders, legt zich er niet bij neer.…

Het legt het eigen rot aan banden, schat de tijd rijp voor schoon schip en spoelt het slijk. Het drukt het mormel van ’t humane plat en legt het aan ’t infuus van haar gelijk: haar gebeuren is doorvoeld, maakt het rijk en laat ervaren al wat verscholen is onder nijdige slijm, onder de ergernis die aan de echte stem geen klank meer laat.…

De trein, rekt het landschap uit Bomen strijken langs het glas Een flits, legt de tijd voor even stil Vormt de wereld, hoe ze was…

Want blozend legt hij zich bij haar neer. De majoor stelde, dat je ter velde, goed moet zorgen voor eigen geweer.…

nog éénmaal per jaar legt men er bloemen…

Niets haast in Dit leven lijkt Houvast te bieden - Maar de poëzie - Zij bewijst dagelijks Dat ik besta En legt verslag Van waar ik ga of sta…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

achter de lens legt iemand een vader en zijn kleine zoon vast hij laat me kijken naar het kind dat teer verschanst in het landschap van vaders armen rust zachte gebaren betasten het kindergezicht mollige handjes vleien zich op mannenschouders het geraakte hart wordt licht in ademloze tijd iemand achter de lens legt het weerzien vast…

en weer legt ze vaardig in enkele rake klappen haar kaarten op tafel regisseert de volgende macabere jaardans die wensen overbodig maakt…

in volstrekte nederigheid legt het meer zich neer offert haar rimpels aan de oevers houdt de vissen onderhuids stil om alleen maar een spiegel te kunnen zijn van het magische maanlicht…

ik reis graag licht zegt ze legt haar vleugels af en laat ze drijven op de wind ze kan zonder verder reizen drijven is niks voor haar ook niet met vleugels…

letterlijk de dichter die de nadruk legt op woorden die getuigen van een groot mysterie…

Zo legt hij ongemerkt het uitzicht bloot, maakt het beeldend af. Maar zij, is vuriger dan degen of lans en weet door traliewerk te komen. Het licht legt de vrijheid open zodat zij haar hart erin kan dopen.…

adem schuurt uit het duister dat zich ingehouden had een kat legt zich ten volle ruste geen mens, niets voelt zich aangetrokken op dit tijdstip nu, als de klokken de tijd doden…

Gebroken ligt zij voor hem een klein meisje dat naar goede gewoonte haar vrouwenlichaam heeft afgestroopt bij de eerste aanraking wanneer hij haar te rusten legt en de scherven uit haar ogen streelt…

ik zou mij willen bedrinken aan het licht als de boer in 't voorjaar zijn weidse akker egt zijn dromen in de aarde bergt als een spiegel als een grasmat alles effen legt…

Kwetsbaar is ze haar lach haar warmte haar liefde als een tere bloem legt ze haar ziel bloot en vertrouwt toe hij kust har handen ze schenkt hem haar hart…

Woordschipper vaart hij uit langs zinbouwen legt niet aan. Zijn vracht steeds kleiner leger de woordvaten in de holle ruimen van woordschippers schip vaart hij voort.…

op de drempel van het onuitwisbare legt men alle jassen af waar in het stoffelijke zo'n belang aan werd gehecht, zijn we uiteindelijk weer ieders gelijke…

Hij wordt metselaar en legt zijn onschuld in het fundament. Later zal hij treuren maar vandaag bouwt hij het groot voor veel straatmuzikanten en pleintjesspelers, voor dromers zonder dak. Van de stammen schraapt hij de bast en legt tapijten.…

haar oogopslag zegt meer dan woorden kunnen zeggen haar handgebaar legt uit wat hij niet uit kan leggen haar warme lijf verdringt zijn allerlaatste schroom haar zachte stem verwoordt zijn allermooiste droom…

Is het het leven, dat je je hoofd zo moede op mijn schouder legt? Is dat de reden dat je ook vanavond weer zo weinig zegt?…

Hij legt zijn duim op ver en vinger op de ring. Zonde wonde geen verwondering.…

Laat je dromen naar een wereld leiden waar de werkelijkheid ze vangt en in mijn handen legt mijn vingers zullen ze met zorg tot één boetseren naar jouw evenbeeld mijn droom…