Alle inzendingen over Leon

Je doet je ogen open, één voor één en slaat me gade. Ik doe mijn ogen toe, één voor één en ga te rade. Ik zie je zo heel veel beter, intens leef ik met je mee, jouw levensloop, mijn replay. Je vallen en opstaan,  je vreugde en verdriet, je glimlach en je traan Jouw leven, mijn bestaan.…

Hoe geweldig danst ze toch, merengue, salsa, ook mambo, samba hier, samba daar, ze laat zich leiden door een macho. Ik dans alleen maar wat trage slow. Ze draait soepel, beweegt romp, heupen en benen, los van hem, wiegt ze verleidelijk en zo zegezeker. Ik schuif wat onwennig op mijn stoel. Schuchter neem ik haar hand naar de volle dansvloer…

Ja maar, ik wil met je kussen, vandaag, dolgraag, gestaag, maar laag, ik wil je hoofd kussen. Nee toch, Ik wil met je kussen spelemeien, vleien, bakkeleien, breien, ik wil je hoofdkussen.…

Ze zei: ”Sorry, het is nu zo stil in huis”. En de klok tikt in instemmend geruis. Kalm rusten haar bevende handen op de zachte leuning van de lege stoel en tikken vingers trillend zonder doel. Naast het grauwe doorgezeten zitbankje zijn geknutseld pijnappel bijzettafeltje, met daarop een bierglas zonder bier, een souvenir, over wild sexy…

Ik geniet, rustig, aan de kronkelende wateroever, verscholen tussen beuk, berk en 't ritselend riet. Spied naar muggen, larven en een rare parasiet. Ik oog, een en al wonder, als ingewijde fijnproever, naar een juffrouw, ietwat verdoken aan de waterkant. Ze streelt genotvol en bevallig haar tengere navelband. Ik fantaseer, geniet, 'n…

Verweesd verglijdt de nacht achter mijn duister raam, ook verdwijnt stilaan, licht om licht, onze trouwe maan, eens de minzame stille getuige, 'n alziend avondoog, spiegel van onze dromen, 'n stomdom chaotisch dialoog. Lichtjes fonklen door grijsblauwe wolken, opgejaagd door de felle morgenwind. Mijn slapeloze geest maalt verblind verder…

Slaapdronken tuurt hij naar me, stuurstug voor zich uit, wat schemerig vaag, dromerig stil, zonder enig geluid, zijn blik recht in de mijne, onmiskenbaar mijn dubbelganger. De ogen peilen treuriger, zijn dunne haren lijken wat langer, ook grijzer om de slapen, als een krans om het kale hoofd, zijn stoppelbaard, de zware neus, het gelaat uitgesloofd…

Twee regendruppeltjes met twee regenboogjes, schuiven trots glinsterend, langzaam naar mekaar. Eén dikke regendruppel met één fiere regenboog, plenst stoer expanderend, snel uit elkaar. Weg mooie regendruppel, weg mooie regenboog…

Langbenig sensueel lig je zwijgend stil voor mij, ontdaan van dat dunne ritselend folie inpaksel. Je bent vastberaden, tot doornig prikken nabij. Voor geen rede ben ik vatbaar, jij blijft mijn raadsel. Je imponeert me niet met je rode petalen schoonheid, mijn remmen gooi ik los, aanbid je gave volmaaktheid. Je zwartrode knoppen wil ik titsen…

Jaren verjaren, woorden vermoorden, verliefdheid vervliegt liefde naar liegen. Leugens uit liefdeloosheid. Waarom, waarom? Er rest alleen eenzaamheid.…

Mijn liefste herinner je, het steile pad naar Kathmandu? Onze rugzakken droegen zwaar, onze voeten sleepten moe. Links, de afschrikkende eeuwende Himalaya piek. Rechts, bodemloos de groene jambalaya diepte. We zochten vrede bij Boeddha en menig slinkse goeroe. Mijn liefste herinner je, de schaduwloze brandende zon, kwellende lege veldflessen…

Een dikke meelpatat, strak en vol in zijn dunne vel, droomt wekenlang verwachtingsvol, vrolijk en fel, van de orde der kokkerellen en hun dienstige gezellen, van pikante chips, van krokante porties goudgele friet. Maar vermits hij komt uit het foute aardappelgebied, moet hij zich nu als banale veepatat tevreden stellen.…

Een loopse eega en haar geile jonker, baron 'Prel-de-fleur', liggen tussen de witzijden lakens van 't luxe hotel 'Grandeur', spelen timide, met quatre mains, in mi be-mol en farce majeur, Nabuco's vrijheid, malicieus in pudeur, keurig kuis in mineur. Van opwinding besproeit hij haar te snel met zijn hete babeurre. Ontzet antwoordt ze met…

Een drieste mus met heel veel lef en wat kakkere branie schuilt pocherig uitdagend voor de natte wakke herfstregen onder een enorm eikenblad en denkt van ‘maar gij nie’. ‘Droog blijf ik’, stoeft de snoefmus, 'op hoop van zegen'. Plots vlaagt de schelmse wind en rukt hoog het eikenblad en geeft de zwetsende mus, een gratis koud douchebad.…

Een zwaluw scheert met een Philipshave over het water, de specht trimt zijn vlecht en tokt om zijn Braun lader, een tortel koert boertig om een nieuw scheermes in zijn Gilette, de wielewaal wielt en waant zich de nieuwe Mondial vedette. Terwijl Woerd de eend mondvol snatert met Palmolive zeep, knijpt de pimpelmees pimpelend weer de Colgate tube…

Vogels houden me schel fluitend gezelschap, bloemen geuren in een kleurrijk landschap, een hel geschilderd aquarel dit tuingewas. Ik geniet van dit alles op het eenzame terras. Rustig verscholen zit ik uit de sterke morgenzon, mijmer en laaf me aan deze eeuwige oerbron en slurp loos turend in 'n verse hete kop koffie de weerkerende heimwee…

Zo'n liefde, zo mooi, zo wonderlijk mooi. Zo'n kus, zo zacht, zo wonderlijk zacht. Zo'n streling, zo puur, zo wonderlijk puur. Zo'n droom, zo enig, zo wonderlijk enig. Zo'n liefde, zo stuk, zo pijnlijk stuk.…

Noah, snel winklend, nog sneller krinklend, Gelijk het eeuwig ‘schrijverke’ van Gezelle, op en neer, kwiek, een ongrijpbare pijlsnelle. Noah is razend vlug. Noah keert en wendt, Noah flitst dribbelend zijn man voorbij, de bal kleeft aan zijn veeleisende handen. De tegenstrevers liggen allen aan banden,  Noah richt, hij peilt, twee punten erbij…

Ik zou je nog eenmaal willen spreken, nog zoveel met je delen. Ik zou je nog eenmaal willen danken, al dat moois, zoveel fraais. Ik zou je nog eenmaal willen tonen, diepe spijt voor je pijn. Ik zou je nog eenmaal willen beminnen, omarmen, je laten gaan Ik zou je nog veelmalen…

Een bleke winterzon schuift, huiverend tussen doorzichtige ijle nevelslierten, omlaag over de witte bergflank, snuivend, vluchtig geil, als een brutale versierder. Langs de winterklare, doodsbleke waterkant, versiert met blote sneeuwkristallen neerslag, rilt de eeuwige grijsgroene Rhône, snelvliedend maar ijzig koud, in zijn grandioos riviergebied…

Naar gewoonte, loopt hij iedere morgen op gevoel, zonder zorgen in warme zonneschijn, wind, regen of mistgordijn. Naar gewoonte, bij avond al beuzelen, keffen en neuzelen, stipt, nauwgezet en krek tot aan zijn geliefde plek. Naar gewoonte, hou ik goed in het oog, gespannen als ’n boog de ronde kont van mijn hond. Naar gewoonte…

Leyla huppelt, springt en danst, haar gloeiend gezichtje glanst, haar zingen een melodisch joechjachen, wedijverend met uitbundig schaterlachen. Leyla komt aangewaaid, druk gebarend, armpjes, hoog uitgestrekt, vragend, haar lichaam fleemt, ze is duidelijk moe: “Vang me Tito lief, alsjeblief, pak me, toe?” Haar glinsterende blauwe pretoogjes…

Mijn vulpen zoekt weifelend het wit glanzend papier Blauw lopen scheve letters van holle woorden, naar stotterende zinnen, zinloos, betekenisloos. Mijn zakdoek veegt driftig, troebele bril en natte ogen. Die het wazig schrift spiegelen, onbeduidend verloren naast, de afgeleefde kleurenfoto als vervallen momentopname. Wij, jij en ik,…

Woorden van troost, zo kwetsbaar broos, verblinden in het oog van het ogenblik. Mettertijd in scherven resterend gesloopt, hoopjes in rouw, nostalgie en doodschrik.…

Ik heb je lief, mama-lief. Je glimlach vlindert vederlicht, over je verlichtend gezicht. Je ogen dialogen regenbogen, in geboren open mededogen. Je mond kondigt onomwonden, volmondig jouw antwoord Ik heb je lief, kind-lief.…

Verander niet mijn schat, blijf je knap moedige sterke ik, dat mooi open blad vanaf je eerste geboorte kik. Verander niet mijn schat, blijf gelijk ik je zò goed ken, zelfs met jaren die trekken aan je yin en je yang, helemaal geen belang. Verander niet mijn schat, laat de jaren maar voltooien, je groeit mooier en mooier. Leef je zelve…

De bruine kip broedt, wat is het leven zoet, met wat peper en wat zout, mijn spiegelei wordt koud.…

Mijn leven is maar een wandeling, een rusteloze reisverhandeling. Ik surf op wilde emo-baren van liefheid maar mijn jeugdliefde echoot in reinheid. Ik wandel en zoek immer naar haar om, eens alleen en dan eenzaam, hyperdom speuren naar een nieuw begin. Mijn leven blijft een wandeling.…

Naylita, je ziet en voelt je nu reeds vrouw mooi genietend, spelend hou en trouw. Je eerste passen met vrije vleugels, ongebonden, zonder mama’s teugels. Naylita, espera, espera een lange weg komt er dra. Naylita, je bewondert je naakte lichaam voor de spiegel, weg verdwijnt je schaam. Naylita, je hoort woorden van genegenheid…

Hallo, jij lenig behendig tuimelend zwaluwtje met dat deftig witzwart pitteleertje aan. Je tekent zwerkhoog met je gevorkt staartje een fraaie schets in de blauwe hemelbaan. Je vliegt, duikt en buitelt rondom rond. Lekker rollebollen? Of dans je rock ’n roll? Je scheert over het beekje en keert zo snel met zinderende vleugels, trillend om je…