Mijn liefste, herinner je Kathmandu?

Mijn liefste herinner je, het steile pad naar Kathmandu?
Onze rugzakken droegen zwaar, onze voeten sleepten moe.
Links, de afschrikkende eeuwende Himalaya piek.
Rechts, bodemloos de groene jambalaya diepte.
We zochten vrede bij Boeddha en menig slinkse goeroe.

Mijn liefste herinner je, de schaduwloze brandende zon,
kwellende lege veldflessen, onze laatste methadon?
Trillende vingers speurden naar het euforisch onkruid,
ruw afgebroken stengels snaaiden de bloemknoppen,
geurende handen graaiden de geplette cannabis buit.

Mijn liefste herinner je, de verse wiet dat maar niet wou branden?
Ons krullend schaamhaar gemengd met de verse groene hennep?
De bijtende hallucinerende damp uit mijn oude kaduke studentenpijp?
Blaffende longen blowden scherp pijnlijke walm naar hemel en hel
en verveelde 'Pink Floyd' ons eeuwig met hun Dark side of the Moon.

Mijn liefste herinner je, het verlaten kamertje met houten terras,
het laven van onze brandende kelen met kalebassen gierstebier?
Hoe dronken de avond viel en ook de vele lege flessen
gedropt in de verste hoek van onze clandestiene vluchtkamer?
Onze zatte lijven wiebelden op de wiegelende planken.

Mijn liefste herinner je, het staren van de smalende maan?
Lichtgetijden dansten op je deinende borsten en hete kont.
Mijn eb en vloed geilden op je mystieke zwart-witte angstziel,
ladderzat en uitzinnig, ongeremd maar ook levensmoe,
dronk mijn dronken onvrede laveloos van jouw zatte roes.

Mijn liefste herinner je, de zure misselijkheid bij dageraad,
liggend in de stinkende rotzooi van braaksel en stront?
Ik scheerde mijn rebelse baard, jij knipte je lange paardenstaart.
In deze absurde wereld, verbijsterd en hopeloos rondzwervend nu,
mijn liefste, herinnert mijn resterende tijd, me alsmaar Kathmandu.