Netgedichten

netgedicht (nr. 82.662):

Sprekende stilte

Ze zei: ”Sorry, het is nu zo stil in huis”.

En de klok tikt in instemmend geruis.
Kalm rusten haar bevende handen
op de zachte leuning van de lege stoel
en tikken vingers trillend zonder doel.

Naast het grauwe doorgezeten zitbankje
zijn geknutseld pijnappel bijzettafeltje,
met daarop een bierglas zonder bier,
een souvenir, over wild sexy vertier.

Kranten, nog in hun plastic beschermhoes,
koppen luid sensatienieuws op de tafelhoek,
nutteloos nieuws, doelloos onderzoek.

Zijn oude pantoffels onder zijn schabel,
netjes zichtbaar de witte Eskimo label.
Zoals op die droeve dag, alles bleef liggen.

Ik vraag:”Waar kan ik zonder te storen zitten?”