Netgedichten

netgedicht (nr. 69.265):

Noah, mijn number seven, NBA-ster.

Noah, snel winklend, nog sneller krinklend,
Gelijk het eeuwig ‘schrijverke’ van Gezelle,
op en neer, kwiek, een ongrijpbare pijlsnelle.
Noah is razend vlug. Noah keert en wendt,

Noah flitst dribbelend zijn man voorbij,
de bal kleeft aan zijn veeleisende handen.
De tegenstrevers liggen allen aan banden,
Noah richt, hij peilt, twee punten erbij.

Zijn rode basketbal jumpt losjes van rechts naar links.
Het is zijn bal, Noah drijft hem op, waar hij ook wil.
Zo gemakkelijk, het spel voor hem een peulenschil,
eindpunt de basketring voor mijn kleine grote sfinx.

De arbiter fluit, alleen een fout kan Noah stuiten,
de boosdoener krijgt een strenge vermaning.
Het wordt nu een spel tussen bal en de ring,
maar hier kan Noah zijn behendigheid in uiten.

De bal wordt geijkt en Noah laat hem op en neer wippen.
Hij neemt de vrijschop, geconcentreerd, zonder zenuwen,
de armen strekken zich hoog, de handen losjes duwen,
Noah’s vrijschop zweeft binnen. Een glimlach om de lippen.

Roepende toeschouwers, een gillende supporter,
om al zijn dribbels over het hele basketbalveld.
Ik, zijn Tito, geniet en mijn fiere borst zwelt,
eens wordt mijn kleine seven, een grote NBA ster.