Ik denk aan je, kon ik maar

Verweesd verglijdt de nacht achter mijn duister raam,
ook verdwijnt stilaan, licht om licht, onze trouwe maan,
eens de minzame stille getuige, 'n helder alziend avondoog,
spiegel voor verliefde dromen, ons stilzwijgend dialoog.

Lichtjes fonklen stil in grijsblauwe wolken,
opgepoetst door de felle morgenwind.
Mijn slapeloze geest maalt verblind
verder in diepe rusteloze droomkolken.

Nu de donkere nacht volop de helle dag begroet,
welt in mij een kalme lijdzame eenzaamheid.
Nu je stem vanuit ver verleden me weer ontroert,
denk ik aan je, verlangend in verlatenheid.

Ik denk aan je en zie sterren kwijnend gloeien,
niemand weet waarheen mijn dromen vloeien.

Ze gaan naar je, geschreven romance in de wolken
Ze gaan naar je, broze vrijage in lieflijke draaikolken.

Ik denk aan je en mis je oh zo ontiegelijk zeer.
Kon ik maar, ik snelde onmiddellijk naar je weer.
Ik denk aan je, mijn sterk gegrifte gevoelens blijven.
Kon ik maar, samen, al die loze dromen herschrijven.

Schrijver: Leon Lucien Jean Wagemans, 30 mei 2019

leonwagemansyahoo.com

Biografie van deze schrijver

Droom herschrijven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 406