Netgedichten

netgedicht (nr. 69.177):

De Rhône en mijn vergezicht

Een bleke winterzon schuift, huiverend
tussen doorzichtige ijle nevelslierten,
omlaag over de witte bergflank, snuivend,
vluchtig geil, als een brutale versierder.

Langs de winterklare, doodsbleke waterkant,
versiert met blote sneeuwkristallen neerslag,
rilt de eeuwige grijsgroene Rhône, snelvliedend
maar ijzig koud, in zijn grandioos riviergebied.

Log zwaar, maar krachtig hautain trappelend,
wiekt een edel zwanenpaar over dit winterland,
een eend, opgeschrikt, fladdert snel wapperend,
snaterend en taterend naar de veilige overkant.

Satijn gevederde, druk pimpelende meesjes,
duikelen koolzwart op sneeuwbevlokte twijgjes,
storen een schichtige ree in het spichtig gewas,
't vlucht sierlijk in het pluimenwiegend rietgras.

Een rebels bergriviertje daalt balend en watervallend,
klotst van rots tot rots, botst en grolt schuimbrallend,
verdrinkt ongewild in de onverzadigde Rhône, telkens weer.
Koel stroomt de brede stroom verder naar zijn dorstig meer.

Dit opstandig zijriviertje voedt, bewatert en bezorgt
telkens de zegezekere Rhône, zijn laveloze morgen.
De Rhône, een onbeduidende druppel in de grote waterplas,
schildert me een schitterend vergezicht vanaf mijn dakterras.