Alle inzendingen over Lieve Maan

Ik wil mij laten lieven laten lieven door de wind ik wil mij laten brieven door degene die mij vindt ik wil mij laten scharen laten scharen door een greep ik wil mijn gedachten laten varen zoals ik 't nimmer begreep ik wil mij laten kussen laten kussen hier terstond ik wil mij geven aan de passie die ik tot nog toe niet vond…

mijn lieve vrouwe bedacht in ons strobed hoe maitrank te brouwen * ~~~~ mijn lieve vrouwe leerde in ons strobed van maitrank te houen * gemaakt na tip van Guide de Pelsmaeker, die me er op wees, dat in België van witte wijn en lievevrouwebedstro ‘maitrank’ wordt gemaakt.…

Jan Slagter Keurt z’n eigen vlees Wast het vette varkentje Is niet vies van vis Brult af en toe als een leeuw Is op geen enkele wijze ‘n luipaard Vergaloppeert zich af en toe Maar blijft die lieve labrador Die lieve oudere droomhond Van en voor vooral ouderen!!!…

Schreeuwend verkrampen Ademloos grieven Luisterend ontdekken Ademloos lieven…

Je zegt het leven is een leerschool maar lieve hemel wat zijn de lessen onwaarschijnlijk ingewikkeld.…

Of als de maan nu eens voor altijd, Achter de horizon verdween. Hoe zou de wereld er dan uitzien, Verdord en doods misschien? Wees zuinig op wat ons is gegeven Laat alles wat leeft leven.…

Eerst nam men haar man weg en nu ook nog haar kind lange tijd zal het duren voordat zij de rust weer vindt. Opstandig zijn eerst haar gedachten dan berust zij in haar lot zij weet dat haar man en haar zoon voorgoed mogen rusten bij God.…

Waar ik ga is de stilte mijn inspiratie en zie ik met warme ogen wat zich niet verbergt omdat het de maan lief heeft en mijn gedachten verandert in tranen die mijn eenzame woorden weer laten verdwijnen in een moment waarin ik mijn ziel ontdek en hem glimlachend achterlaat voor de dove…

Daar stonden we dan, op een afstand, maar toch, een man en zijn gedichten en ik, een jongen nog, of net niet meer. Ik kende zijn gezicht maar ieder woord van hem was vreemd.…

golven gevangen in het web van getijden bestuurd door de maan…

Al is de nacht nog zo donker en verschuilt zich de maan als hij mijn serenade heeft gehoord zal hij straks weer schijnen gaan. Hij baant zich dan een weg dwars door de wolken waarna hij naar beneden kijkt waar ik mijn lied zal vertolken.…

ze laat hem gaan, hij is het niet waard ze kijkt nog één keer om, ziet dat hij naar haar staart maar haar keuze is definitief ze neemt zijn houding niet meer voor lief hij dacht alles te kunnen maken en wanneer het hem uit kwam het ook weer te staken maar nu heeft ze eindelijk er genoeg van ze zoekt voortaan een echte man…

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

'k Zie de eerste sterren verschijnen en een bleek opkomende maan het is alweer bijna tijd om naar binnen, naar bed toe te gaan. Nog even het late journaal en de sloten controleren dan heerlijk gaan slapen onder een donsdek van veren. De dag is weer voorbij en de nacht begint nog even samen kijken naar het lief slapend kind.…

Diep van binnen daar leeft mijn geluk tussen volle manen en jullie samen.…

Was jij niet die kinnenstrelende man waar ik naar opkeek als naar de zon; die me op handen droeg uit gevaren met ogen zo helder als ’n klat’rende bron en dat ik dan zei:”Oh God, bewáár me!”? Was jij die man? Was ik die vrouw? Waar is mijn hart? Ik heb het nódig! Nóú!…

Geoefend in verdwijnen Meester van het vergeten Zwierf hij naar verzonnen streken, op Safari In de duinen of ruiter van dolfijnen In een peilloos blauw spande hij een keten Tussen staartvin en middel Terwijl ze doken ademde hij door verscholen kieuwen In het slakkenhuis van zijn oor En gedreven in vernieuwen Werd hij een ander, iets tussen man…

De dagen lengen, terwijl de maan terugtrekt met het getijde.…

In dromen kan ze nog enkel zweven maar dichterbij begint het leven in sterren schijnt een nieuw verhaal zo zingt de maan een volheid van muziek ontneemt het beeld van zijn tragiek onthult haar ware nachtegaal.…

schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee…

Als de maan het hoogste punt bereikt valt weerschijn in twee felle ogen worden blikken omhoog gezogen naar de hemel waar zij lichtend prijkt. Het snel kloppend wolvenhart versmelt met de diffuse gloed van boven huilend kan hij enkel vleiend loven als hij zijn liefde aan haar vertelt.…

Hun liefde wordt beschreven in de kraters van de maan.…

Je tranen van verdriet zie ik nog steeds rollen Over je wang langs je neus naar je lippen, mooie volle Ik veeg ze voor je af en troost je zo ik kan Je weet niet wat je wilt maar ooit word ik je man…

Je bent overal en altijd om mij heen feest in de dansende lichtjes van jouw ogen ik pak je hand we reizen naar een land ver achter de horizon waar de zon langzaam onder gaat klaterende fonteinen dansen op een plein de maan lacht ons vol uit wit stralend licht als buit…

kijk naar me alsjeblieft ja, kijk maar goed mijn moppie hier voor jou staat: daar is ’t ie dan: de ideale man het absolute toppie ik doe niets fout, ik ben jouw droom gemaakt van stevig eikenhout wil met jou samenleven de ‘oude dag’ beleven jouw toekomst? mij wel toevertrouwd! een drankje…?…

Ratelpopulieren in mei Nevel in de takken Het regent naalden over het grauw meer Laat avondrood daalt met een geeuw Een vloedlijn, een zoutspoor Aangespoelde algen Een keten van gestolde stenen Gemalen schelpen Ze tekenen het slik Tot de golf breekt Een tong van schuim die alles wissen wil…

zij twijfelt tussen naderen en wijken een bal in een boog rond een bal af en toe wat zee opzwepend in een schaduwspel schijnt ze net iets anders dan gisteren zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet…

maanlicht de schemering biedt in diepe stilte slechts een fluistering van de wind… Als jouw liefde zich open plooit in zachte strelen van je tong een warme hand zich ten rusten legt bereiken vleugels van verlangen m’n hart… Glijdend naar de bodem van ontgroening gelijkt het mos de zachtheid van je ziel niet meer dan de maan…

ik herinner mij september hoe ik tranen verstopte en zelfs de verstuivende regen zijn louterende afspraak helemaal niet nakwam verder ging in etmalen die er niet meer toe deden dagen die nimmer de mijne leken te zijn soms wil de nacht mij wenken en reis ik dromerig langs de maan ik weerspiegel dan in hoopvolle verwondering mijn…

Hulpeloos en kinderlijk zag ik hem, oude man langdurig starend naar iedere passant de inhoud van zijn zakken zag ik in zijn handen beven hoe eindig en toch eindeloos leek zijn leven malende kaken een wippend gebit een grote zakdoek om zijn mond te vegen toen maakte hij vrouwen het hof nu worden zij door hem ontroerd hij geeft…