Alle inzendingen over Margriet M villa

Je neemt een villa en je vraagt twee gasten Die stop je bij elkaar, maar meestal niet Dus maar apart: de een spreekt met Margriet: De ander denkt ineens aan poppenkasten Ik keek ernaar met frisse tegenzin Soms heb je met die M de P erin…

sterkste geadviseerd me te distancieren van televisie maar naar 'M' kijk ik stiekem Omdat ik Margriet van de straat ken omdat ik Margriet dit echt gun omdat ik een zus heb die Margriet heet omdat ik het blad 'Margriet' leuk vind En zo afwisselend was ook de eerste uitzending over de zoektocht van Johan Fretz over Arie Boomsma's eerste ‘pijpsessie…

een oude villa de naam overwoekerd door 't weer een oude villa verbouwd tot uitgeverij van het stadscentrum een oude villa opgevreten door vooruitgang onkruid overal een oude villa het gezin wordt kaartenhuis met russische thee – een oude villa en jonge kinderen vervuld van dromen…

Een kommer te raden, te helen, en te doen of men weet het niet, dat moeten de mensen nog leren van de hoge stille margriet.…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

Er staat een huisje verderop, rozen bloeien vol in knop, bewoners zijn er ook in dat huisje aan de rand van de weg. De mensen die er wonen, zitten er al jarenlang al zijn ze verstoken van wat modern spul, ze zijn er om de drommel niet bang. Geen telefoon, geen internet, geen gas Electra of anderszins, nee hoor en koken dat doen…

Margrieten staan te pronken in blikken emmers ik kik er van op…

Een veld margrieten, boter- en koekoeksbloemen: wacht de kunstschilder?…

Een optelsom van ronde streefgetallen in deze villa, Wannsee Konferenz waar mij de schellen van de ogen vallen, een optelsom van ronde streefgetallen met inbegrip van mij en van ons allen en déze: "Ecce homo", zie de mens in deze villa, Wannsee Konferenz, die optelsom van ronde streefgetallen.…

die laan met bomen villa's kijkend naar elkaar met zoveel kraaien…

margrieten ogen statig en koperglanzend boven het maaiveld kunstenaar: Paul Veroude…

sinds dagen blaft een hond tegen de hitte op de villa is potdicht de eigenaar aan zee het hek is op slot de buurvrouw brengt hem proviand en water maar hij denkt al aan later als de villa niet meer potdicht is als zijn baas niet meer aan zee is als het hek niet meer op slot is want ofschoon er valt te kluiven en de buurvrouw kortgerokt…

daar ben je dan en ik pas in je schaduw met jouw geboorte ben ik mee geboren ontpopt tot wijs en oud en veilig en vertrouwd we groeien samen op in onze nieuwe staat in al je kleinheid jij reusachtige ervaring een ware openbaring Verwonderend vervolg…

Voor ik het wist was ik al doorverbonden: Ik hoor je stem, en 't klonk zo heel gewoon. Ik stel mijn vraag op ongedwongen toon. Je antwoordt net alsof we alle dagen.... Maar dit is een hoogst ongewone dag, en voor ik 't weet heb ik al opgehangen. Mijn koude lijf verwarmt zich met verlangen; Mijn lichaam trilt als nagalm van jouw lach…

Zichtbaar verstopt in alle ruimte van de dag Mijn kind dat haar ontdekt, en opgetogen Haar naam noemt, roemt, verrast, met mededogen Haar hoopt tot ooit weer groter pracht Ik zag haar pas verscholen in de nacht Ik ken haar, maar herken haar amper: Een haar, haast niets, een sikkel, schamper Als een achteloze schildersstreek Ik veeg mijn…

Jouw voetspoor heeft mijn dolen mogen dragen langs stromend koud maar hartverwarmend water met glans van zonlicht. Vogelzacht gesnater van ganzen die de Nijl en Zijl verwarren, maar die vergissing trots en prachtig dragen, omlijst verrukking over zoveel schoons. De zon maakt lente in mijn hart en dag: je bent nabij, ik zie wat jij…

De zee, groots, onstuimig Je stem spoelt aan Je handen verworden tot water dat streelt Het land waar jij staat loopt door tot mijn voeten De lucht die je ademt de wind die mij streelt Spiegel mijn zinnen of, lief, kom terug…

Te weten dat er één is Die één kan zijn met mij Proeft wat ik proef Voelt wat ik voel Geniet wat ik geniet Twee wensen, één woord Jouw adem, mijn zucht Jouw ogen, mijn zicht Onze vleugels, één vlucht En elke milimeter huid Eén vuur dat brandt Tot nooit meer uit...…

Als ochtendmist, onzichtbaar maar te voelen, niet zelf koud maar de huiver overbrengend... Als stilte, klaar al om gewekt te worden, ontwakend tot een zuiver ritueel van vreemde vogels in het riet verborgen... Zo kom je, ben je plotseling mijn deel....…

Muze Neem me morgen mee Als ooit tevoren Laat me dan verloren zijn In wat ik nu zo mis Mijn vleugels, laat ze groeien Mijn woorden overvloeien Mijn hart onstuimig En verward Waar dat nu rustig is Maar kom nog niet vandaag Kom niet al deze nacht Ik denk wel aan je, warm me aan je Hoe ik je verwacht Met pijn naar 't felle leven…

Omring mij Als de armen Van mijn liefste Wanneer ik moe de slaap niet vatten wil En even als een kind nog dralen wil Welwetend over dromen, over rust Kom, voer mij met de streling van je stromen Naar verten, diepten, vaart en drijvend dromen Ik geef me over met mijn hele huid En stap daarna voldaan Het zwembad Uit…

je laat me los grootmoedig in een zee waar onstuim welig tiert aarzelend neem ik je geschenk aan zoekend naar mijn eigen koers ik zing een lied van vrijheid en weet me voor altijd verbonden met jou…

Nietverwacht Kleuren Jonge loten In de late zon Dansen muggen Een laatste dans Denk ik jou Mijn laatste Liefde…

Stevig sta je in de wereld Ik vertrouw je gang Ga je weg, kind, Zoek je wegen Breng aan anderen je zegen Ook al ga je heinde ver Volg je hart, dan kom je er Je bent groot nu, je mag gaan We zeggen niet wat je zou moeten Kies je weg, je kunt het aan Lopen werd je moedertaal Je vaderland je voeten…

Vervolgens verschijnt er dan in beeld dat een functionaris heel riant, zich een salaris toerekent, plus een auto en een eventuele villa want, hij heeft dat wel verdiend en is het blijkbaar waard.. En dan te bedenken dat die gevangenen, zowel als die functionaris thuishoren op dezelfde 'Moeder aard'?…

Voor zeker Margriet. ’t Kan me echt niet schelen, verdomme. Zo’n lichaam? Mijn liefde straalt, jodelt zijn levenslied. Ze verdwijnt, ik blijf achter, als een stomme. Wat ’n blaam? Margriet zingt, lacht met mijn liefdesverdriet. Mijn stoer imago wankelt naar bonhomme. Foetsie faam? Ik bord maar verder, ‘Mens-Erger-Je-Niet’.…

Ongeduldig zijn is slechts een kwestie van tijd: te veel tijd hebben.…

Twee jongens onteerden te Smilde in 't klooster zuster Mathilde; ze vergrepen zich niet aan zuster Margriet, volgens hen, omdat zij niet wilde.…

Slauerhoff de mooie regels willen maar niet vlotten wat letters dansen doelloos op m'n scherm de eerst timide vloeken worden ferm vergeet het toch, wat kan het je verrotten maar ik behoor nu eenmaal tot de zotten die ondanks zuchten, zwoegen en gekerm vertwijfeld wachten op die ene term de fraaie villa tussen al de krotten 'alleen in…

zoals ik was was jouw zijn was jij in mijn pijn was wie ik zag zoals ik was zoals ik ben in mijn zijn vanaf nu zoals ik voel en alleen jij jij weet zoals ik was lief dans mijn dans dans met mij en voel voel voel je hart mijn hart zoals het was zoals ik ben schrijf schijf over mij voel de echte jij en denk…