Alle inzendingen over Masker

in ogenschijnlijke rust lijkt alles goed te gaan met masker op weet je de kleine wervelingen te weerstaan ik voel de storm die in je woedt en groeven ploegt in je bestaan dit kan echt niet verder gaan je kruipt niet zomaar door het oog van een orkaan want je verstand zit samen met gevoel op een vulkaan barst maar uit en laat de winden…

Vertekend beeld van de werkelijkheid Geslotenheid onder het mom van openheid Ik zie, ik zie wat jij ziet Het is werkelijk niet en hypocriet De leugen in het verschiet…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…

een lachende clown de geschminkte vrolijkheid verbergt zijn verdriet…

draag je om iets te verbergen Een masker draag je om alles even te vergeten Een masker draag je om je even minder kwetsbaar te voelen Maar dat masker dreigt soms weg te spoelen Soms, dan wil je even jezelf zijn En alles om je heen vergeten Weet dan, dat je er niet alleen voor staat Ik zal het nooit en te nimmer laten afweten……

was alles okay na het bad; met weer ’t masker voor haar verdriet…

Langzaam zet ik mijn Masker op terwijl jij Mij uitlacht om mijn Verschijning. Ik ben klaar verscheur me Lach me maar uit maar Mijn masker zal mij Beschermen.…

Mannen met maskers Pendelen door de straten Naar hun geliefdes…

De maskers die we dragen zijn als bunkers waarin we achterdochtig wonen. Maskers zijn vermomde angsten die we medemensen tonen zodat we ons ware gezicht niet te hoeven laten zien. Maskers figureren in het spel dat ons ego met ons speelt.…

zij zag zijn ogen achter het glas van de helm geen maskerade maar wel een glimlach die zijn masker open brak zij zag zijn ogen zij wist wie hij was wie achter dat masker zat zij zagen elkaar glimlach in de storm in vergankelijke tijd de diepe stilte…

Ze heeft nu toch haar masker laten vallen. Al raakt ze ook dat masker nooit meer kwijt. Geen enkele komiek betuigt zijn spijt. We lachten om de grappen met z'n allen. "Haha, die botox, trut, je eigen schuld." De waarheid bleef verrassend lang verhuld.…

grappenmaker huilt achter masker van kleuren levenskunstenaar…

Daar zorgt mijn masker voor, die laat mij zogenaamd vrolijk zijn, en laat mij lachen, om mijn pijn.. Geen tranen, geen verdriet.. Mijn masker, laat mij lachen om verdriet..…

masker afgezet langzaam maakt aarzeling plaats voor het gezicht dat ik nog herken van verweerde spiegels achter de bar mijn kamer vijf hoog of later uit je brieven masker had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien…

Getooid in een cape Een masker dragend Buitengewone krachten Aandacht vragend Op zoek naar erkenning Zelden verkregen Een vertekende schaduw Als licht door de regen Het goede voor ogen Het masker evenzeer Op zoek naar zichzelf Niets minder niets meer Wel kunnen vliegen En toch onbemind Het hebben van dromen Hoort nu eenmaal bij…

Als je een masker op moet zetten om je gevoelens te verbergen dan is het in mijn leven iedere dag carnaval…

Het gaat maar door met experimenteren, Nu met iets om maskeren te maskeren...…

Verdriet en pijn Opnieuw en opnieuw Geen hoop, geen geluk Enkel gebroken Van binnen Van buiten Enkel kapot masker, Fake glimlach Waarom niet? Een keer geen masker, Geen glimlach Een keer echt gelukkig, zelf gelukkig Waarom niet?…

ontmaskerd wordt door dat stralende licht in de ziel Dat licht dat elk masker doet smelten met liefde Dat licht waardoor je ware aard blijkt: je stralende zelf Dat geen masker nodig heeft om zich te presenteren aan de wereld…

Even heel kwetsbaar en teer Verwikkeld in mijn innerlijk gevecht Ik weet dat ik mijn masker moet dragen Dat er geen andere uitweg bestaat Maar ik moet even op adem komen Omdat het anders niet meer gaat Dus op dit moment geen mascarade Er gewoon even eens niet omheen Ik heb nu mijn masker afgelegd En dragen zal ik hem weer, zometeen..…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

Het masker van de waarheid... zit in onze genen. Via DNA krijg je ze eruit!…

Maskers vallen af als Ensor tronies schildert We staan in ons hemd…

Ik ben uit de parade van maskers gestapt ik zie ons nog marcheren met een stijve glimlach op de stappen afgemeten meermaals liep ik uit de pas clowns veranderden in pierrots muzikanten speelden treurmuziek ballerina’s maakten bokkesprongen houten klazen sloten de rij ik ben uit de parade van maskers gestapt, muziek klinkt in mijn oren…

onder het mom van carnaval tonen velen vandaag hun ware gelaat omdat ze al het hele jaar met een masker rondlopen…

Het masker valt af schaduwzijde staart je aan gesloten ogen ondoorgrondelijke pijn ontsluierd in het zacht zijn.…

nu is mijn einde als een gevallen engel verlaat ik dit huis het masker blijft er achter en laat de verleden tijd…

Even mijn masker af. Straks moet het er weer op, En verschijn ik weer met een glimlach op. En niemand die dan nog iets ziet, Van al mijn verdriet.…

zure tranen Hopeloos op zoek naar rechtvaardigheid Lampen zwijgen als grauwe graven ’t Schijnsel iets te vaag en iets te wijd Verlicht de stad haar sluikse slaven Hulpeloos gehuld in zwijgzaamheid Gevels kreunen als lage laden Schuiven langs elkaar als aaneengerijgd Voegen van angst langs paarse paden Met nergens nerven van enigheid Maskers…

Flexibele geest Acrobatische gedachten Fixerend op een man zo stug Ga je buigen Of zal ik breken Laat me voor nu jouw hersenspinsels zien Dan krijg je ze morgen terug.…