Alle inzendingen over Middeleeuwen

Ik kan me moeilijk in mijn cel verhangen Ach, 'k zeg het enkel om u wat te stangen Aan pinksteren wijd ik al mijn gezangen Als godvergeten middeleeuwse bard De winter is dan lang en breed vergangen…

op 'n steenwaarp afstand van Smeerling aan de overkant van de Ruiten Aa ga maar na waar nieuwe huizen staan die van Oldaarp niets weten verdwenen vergeten archeologen zoeken fundamenten stenen graven zal niet gaan zolang die huizen daar staan alleen een middeleeuwse naam bewaard op een oude kaart Oldaarp…

In de middeleeuwse stad Van een eeuw geleden Die zo echt is als Manhattan in het plaatjesboek Lopen wij doelbewust en Kristalzuiver in onze bedoelingen Naar de versnippering, De ontluistering door het verlies Van onze namaak In de kunstmatige stad Om in onze ziel De zucht naar onze vergetelheid Onsterfelijk te maken: Een verspilde nacht…

Ik had gewaarschuwd moeten zijn De regisseur had het over beeldenrijkdom van leven ende dood en teksten als los zand waardoor structuren losgelaten een nieuwe werkelijkheid ontstond Ik viel in slaap, mijn laatste fort tegen ´Het Lied van het Hart´ met stromen bloed ondanks het knierpend achtergrondgeluid De Middeleeuwse kleren waren mooi…

Ach waren wij geen twintigste maar middeleeuwse dichters zouden wij als vlinders mooie woorden laten dansen Van aangezicht tot aangezicht met elk van bei de schoonste maagd de liefste deern van stad en streek aan onze zij Helaas, wij leven en zij zweven niet, in deze tijd zijn 't anonieme vlinders waar ons woord…

Dat de Middeleeuwen zijn voorbijgegleden? Wie lijdt eronder, dat de toekomst nog niet gekomen is? Mijn kleindichtertje van vier zeker niet! Spontaan liet zij een pareltje uit haar mond vallen. Zomaar, ongevraagd sprak zij: 'Als je dood bent, ben je weer in je geboorte terug'. Worden mensen dood geboren? Sterven we levend?…

Het landschap om me heen is fraai, zelfs in de winter. Grote kale platanen sieren het door muren omgeven pleintje. Slechts een enkeling woont hier nog in alle eenzaamheid, het gehuchtje oogt kil en doods. De Romaanse kerk is reeds vele eeuwen oud. Het er naast gelegen kerkhof is zeer verwilderd en verlaten, tot prooi vervallen aan…

De tuinen met merels (als middeleeuwse valken) smeuïg en zoet blijken in zijn vensterbanklach aanwezig. Ja fluisterdwaas zweert steeds opnieuw steeds gebrild zijn rariteiten en flashes. -----------------------------------------------------------…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

Angst voor Nederdiets brabbelende CDA’ers met een Franse voornaam, voor stroop om de mond smerende penningmeesters van de dorpsharmonie, voor middeleeuws denkende, angstvoedende engerds die zich Europeaan noemen, naar verre oorden op vakantie gaan en juichen als kleurrijk Nederland scoort tegen Duitsland.…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

De scepsis langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur!…

luister naar de woorden die in je opkomen wat ergens een raadsel is je denkt dat je tijdloos dicht maar zelfs het eeuwig melancholieke 'altijd november' is dertiger jaren evengoed is het noodzakelijk om iets te zeggen alsof het nooit zo was inderdaad het was die tijd, die dag die middeleeuwen die we later zullen zijn nauwelijks nog…

daag voorzichtigheid uit zet stokslagen en steniging op de tocht om te verliezen de frisse wind die af en toe waait is de verzegeling waard van oude gebruiken nog heeft rode lak de zachtheid van de middeleeuwen hebben wij misschien te lang gewacht zij gaan als lichtend voorbeeld langs het firmament de goed opgeleide jonge vrouwen…

De scepsis is langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het langzaam tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur!…

Zijn uittreden uit de middeleeuwse realiteit vanuit een armoedig perspectief bekeken maakt Franciscus, vader franciscaan; patroonheilige van de dieren in daadkracht en religieuze preken.…

het schip rolt van schots naar scheef de destabilisator geplaagd door een virus, legt het aan met de middeleeuwen en haar houten barken de rotsen onverstoorbaar vlakbij kijken niet naar een eeuw meer of minder evolutie heeft hen slechts bijgebracht dat ze er nog steeds als de klippen bij kunnen zijn in morse en andere code de noodkreten…

ik zit met een boek over blijdschap in mijn hoofd, een thema uit de middeleeuwen. gebonk, geraas aan de poorten van het hart, maar ik blijf binnen. anderen voor mij deden het helemaal anders, ik kan dus maar gewaarschuwd zijn. je lichaam trekt weg - de winter duurt nog, dat wel, maar het gaat. de helft van de wereld doet het met veel minder.…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

gefluister Maar ieder waant zich erfgenaam van reintje die nobel schalks vernedert in het bos Die cantecleer en tibeert houdt aan 't lijntje zo'n hypocriete schelm in 't dierenbos Men houdt er van tijl uilenspiegelgeintjes van anarchie verhuld in contramine Van blasfemie in huichelaarkwatrijntjes als reineke de middeleeuwse…

. ___________________________________ Er is naar jou een heleboel vernoemd Jij was Eras, maar jij zei 'Ik zal zijn' Dat is 'Ero' in Middeleeuws Latijn De Lof der Zotheid maakte je beroemd De milde ironie van een erasme Brug tussen kerk- en maatschappijkritiek Meer dan Madocke's Reynaert - laat staan Driek Was toen best scherp…

(voor Monique Methorst) Ik kan er niets aan doen, maar je drijft me terug naar de middeleeuwen waar ik in gevecht moet gaan met andere ridders om de trofee van het toernooi te winnen, jij die in volle glorie schittert op je met edelstenen versierde troon, die mijn ogen verblinden door het scherpe zonlicht.…

Onder aandrift van de kniel welke door het groene kweelt terugkaatsend in echo’s waar ik week door vlieg wallen schoren rode ziel welke de mijne streelt scharnieren knarsen weergaloos openen de toegangspoort Zie hoe jij bekoorlijk ligt in middeleeuwse tijd begerenswaardig oord de zon beschijnt jouw schone zicht welk eeuwig in mijn…

Want stel je voor: wij samen liggend op het stro der Middeleeuwen. Ik zag het zwarte plekje. Ik schrok me bijna dood, want het was het begin van inkt, inkt zwarte tijden. Het pointilistisch duister, de dood sliep in ons bed. Nu weet ik het niet zeker, toch maak ik daar geen punt van.…

* onder de oude middeleeuwse toren sta ik even stil als de bejaarde slag het Angelus laat horen * zij is een roepende over winterse velden met statige galm zonder dat men haar nog ziet als hemelse bruid * gedragen door een stenen verleden en echoënde psalmen, naar verluidt * maar…

Moderniteit is nu slechts vaak de solidariteit van de voorbije middeleeuwen; met een ieder voor zich mentaliteit, die wel doet in het zicht van het Licht dat hun ziel eens op zal nemen.…

Ik greep de kaart met de foto van het middeleeuwse postkantoor in Tintagel. Het is werkelijk prachtig wat ik zie en even waan ik me de bewoner hiervan, met in de achtertuin vrolijke biggen, lekker knus en veilig tijdens hagel en vrijgewaard van iedere rataplan.…

de fundamenten waren goed geheid met houten palen in een bodem die massief verweven was met bijna legendarische verhalen de familie voette al in grond van middeleeuwen eenvoudige komaf maar heeft toch een gezel en zelfs een meester voortgebracht de franse revolutie bracht geen zekerheid de generaties werden niet benijd maar overleefden…

ik zag haar uit de ruïne ontsnappen met een middeleeuwse steenlawine dicht op haar hielen hoorde hysterische paniek in haar stem zag de intense chaos in haar geest vliegensvlug om zich heen grijpen nog is zij heel beneden gekomen want het enige dat ik vond was haar warmte op een grote ronde steen die rustplaats was uit zijn…

we kasteelden speelden met nat zand op strand middeleeuwen met hoge torens een slotgracht de ophaalbrug met lange schelpen torenkamers met uitzicht op zee voor jonkvrouwen die wachtten op hun prins aanvarend op golvenwit of in galop op strand met spattend zand in witte herinnering zakdoekjes die vrolijk fladderend hun afscheid…