Alle inzendingen over Nauwelijks Zicht

Kijkend in de spiegel schrok ik ervan ik herkende me nauwelijks door een constante stem in mijn hoofd om anders te zijn zich overal aan te passen had ik mezelf verloren Het is heerlijk om mezelf te zijn Anders Kijkend in de spiegel Ik herkende mezelf nauwelijks Realiseerde ik me opeens dat ik mezelf had verloren Want ik was…

nauwelijks zes pond besmeurd, vettig bloed wonderlijk krijsend…

Vroeger was ik knoppenkind Nauwelijks van mijn kleur bewust Maar nu ik groter ben gegroeid Ben ik gerust...…

een leven lang klopt mijn hart al voor jou in voor- en tegenspoed, liefdevol, trouw en zonder ook maar een tikkeltje spijt voor één van ons komt na decennia tijd het abrupte begin van intens diepe rouw…

Ze spiegelt haar mondhoek Een koortsblaas barst daar Bewijs van een slapeloze nacht Het bloed, de druppel rolt Langs de ronde kin Over de hals naar de navel Ze knielt In haar iris zit draderig groen Ze zalft de schroeivlek in haar nek Haar schroom wordt nauwelijks ontsluierd Ze strekt haar arm tegen een zuil Bewaart op het eerste zicht…

Voor m’n ogen zie ik vliegen Twee vlinders, een droom Ze zijn door de liefde gekleurd En als een wonder zo schoon Fladderend gaan ze voort Over het lentegroene gras Ik staar ernaar vrolijk Ik zit op m’n jas Het zonlicht werpt haar gouden druppels Neer op een ontluikende rozentak Een heer gaat voorbij Hij draagt een net pak Dan wordt…

Ongedwongen en zonder woorden Werden blikken geworpen En losgelaten Op het zicht Mooi werd gezien Tot onbevlekte schoonheid Verdween Door bedekking…

Een klokkentoren priemt boven ’t maagdelijk wit hypocritisch zicht…

Gelukkig gaf jij mij veel zicht. De tijd laat veel sporen na. Rimpels zijn niet meer te tellen Als ik even naar je toe ga. Om over mijn dag te vertellen. Voel ik jou naast mij op de bank. Dat maakt mij rustig en tevree. Mijn hart stroomt vol met dank. In gedachten ga jij met mij mee.…

Het aangezicht van een inhoudelijk fenomeen is net zo leeg als een misleidend tafereel een blinde vis…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over een horizon van waterplezier van een gastvrij merenland opgespoten tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een andere tijd, achteloos gaat de wind er…

bomenreien in tutu gehuld gunnen ons een doorkijkje in het coulissenlandschap…

Mogelijkheden zitten in het kompas. Het lot van de magneet deelt. Kansen tonen de geruisloze karakters. In de ogen ontmoet je pas het verschil. Mogelijkheden bevinden in je rugtas. De krachten wat zijn gedeeld. Door excursie van diverse karakters. Deel je in elkaars ogen het juiste beeld. Mogelijkheden door krachten gedeeld. Waakzaam maar…

Vaak zien mijn ogen Wat anderen niet zien Dat geeft niet, maar het is er wel Dus neem nu maar van mij aan dat ik de waarheid zeg De vraag is alleen, wil je het dan als nog zien zo als ik het vertel Of denk je het zal wel, maar ik zie het niet Ik kan je vertellen dat dingen soms anders zijn dan dat jij met je eigen ogen ziet…

Ze geven je het innerlijke zicht waar ik slechts van kan dromen. Door jou te aanschouwen begrijp ik de innerlijke betekenis van de woorden: “Zij die u aanbidden hebben hun eigen tranen tot metgezel…” O, ik smeek God dat jou tranen rijkelijk zullen stromen, stromen uit liefde voor één die Almachtig is, één die alleen maar pure Pracht is.…

Overal deelt men groene lakens uit ze hangen aan de lijn te zwaaien zodat het patroon van witte bloesem en met bonte tekst goed te lezen is: ik ruik lente, de lieve lente komt.…

Nevel gumt alles boven de grasvlakte uit en stilte trekt op als slaap. Geruisloosheid zoals thuis, daar zijn bleke dames. Ze dragen dolle kervel in hun haren, ze kolken beneden je stuur. Flarden komen op als een steigerend ros. In de verte zie je dat boven in de mist een luikje opengaat. Een mensje eruit staart. Het nog even zwaait. -…

Ik neem Even pauze Even wat afstand Door wat Afstand Krijg ik Beter zicht…

Door mij Op de ander Te richten Verdween Mijn eigen pad Uit het zicht…

de golven kennen geen naam onthouden en vergeten niets dromen spoelen aan al duizend jaar en nog langer de ark der verworpenen werpt zich op de rotsen een reis die begon als enkeling tussen ontelbaren enkele maanden oud en morgen weer…

ssstt... sluit je ogen en lig stil ssstt... niets zeggen en ogen toe, toe dan zo ja en laat me laat me nu lief voor jou zijn mijn vingers strelen nauwelijks je huid, die kippevelt je lippen krullen als ik ze nauwelijks met de mijne raak alsof je ogen door haar leden zien ik heb je lief m'n schat laat me, zo lief…

Hoe kom je er toch achter- wie je zelf toch eigenlijk bent Hoe kan een ander het wel weten, als je jezelf nog nauwelijks kent?…

En nu de illusies weg zijn, Wordt het de waarheid, En die kan ik nog maar nauwelijks aan.…

Toen haar zicht het zo liet afweten Kwam zicht op overlijden in zicht Ze was het aan haar status verplicht Het uiteindelijk moment voelt als licht Vandaag krijgt zij wat zij verlangd Niets in haar geest noch lichaam is bang Want haar afsluiting is haar nieuw begin Het is de dag, het is de tijd, arts begin!!…

Oranje tegen het gastland: een hachelijke confrontatie, niet zozeer voor de kamerleden als wel voor kabinet en knvb. Met dank aan Coenraedt van Meerenburgh en zijn snelsonnet van vandaag _____________________________ De zaak is helder, namens 't koninkrijk Zat Conny met een mini one love speld Die als symbool tegen 't zere been niet…

Er is geen enkel excuus dat niet diep in zich een weifelen draagt een dienbord waarop glazen nauwelijks hoorbaar beven…

Omdat hij nauwelijks at, Werd hij zo mager als een lat, Nu is hij voor altijd uitgegeten.…

'Kort gezegd omdat ik sinds Jules de Corte nog maar nauwelijks genees van mijn verontwaardiging: wasmachine voor de expansie van de mens...'…

onbereikbaar maar altijd nabij nauwelijks voelbaar soms dichterbij dichter in mij kust mij voelt mij zo bereikbaar voelbaar nabij voor mij…

nauwelijks afgevraagd impulsief al te bereid al te actief altijd naïef…