Alle inzendingen over Nooit te ver.

echt ver hoe ver ben jij vraag ik met angst een antwoord daar naar waar ik verlang de mail is bekend dan is mijn idee van jumpen ook niet meer bekend liefs marco mooi en knap dat ben jij soms kwam het wel eens terug bij mij zoveel meer dan mij…

waar blijf je ik wacht een geluid een auto een voorbijganger maar niet jij kom je nog of blijf ik de hele avond eenzaam jij bent zo ver van mij verwijderd ik zie de muur groeien maar kan het niet verhinderen steen voor steen wordt hij hoger jij neemt een zijweg ik verdwaal zal ik de weg naar jou nog vinden ik zoek hopeloos reik…

Ik wil mezelf zijn maar ver weg van de mensen die me kennen weet ik niet meer wie dat is Ik wil van mezelf houden maar ver weg van de mensen die van me houden weet ik niet meer wat liefde is Ik wil schreeuwen maar ver weg van de mensen die naar me luisteren ben ik mijn stem verloren Ik wil mezelf zijn maar ik weet niet wie dat is…

ik kan je niet meer volgen je bent weer ver weg van mij…

er vallen duizend bommen op Den Haag het Binnenhof verandert in een krater het Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal…

Groene veren van vreemde vogels vliegen voortvarend ver voorbij violet van vlammende violen Koningsvarens vergen vrijheid…

Ver van hier in mijn hart zo dichtbij tranen glinsteren als zonlicht in de rivier gedachten lijken dwaalwegen als schimmen glijden zij voort gelijk wolken in de nacht dromen zijn onvatbaar vast gehecht aan de maan ver weg maar ik ben zo blij dat jij er bent…

het komt mij voor alsof je vers gewassen van al wat overtollig is ontdaan mij laat delen behaaglijk uitgestrekt ontvankelijk als een handpalm die je spreidt…

Ik hou van zwarte versgeploegde aarde vettig het ploegmes glimt er nog in na…

de zwaarte van miljoenen zuchten is voelbaar in de lucht restjes kerstdiner worden geserveerd op kliekjesdag mensen slepen zich naar supermarkten zoeken een vers jaar verloren illusies knallen als sterbloemen dromen bloeien open…

mijn gemijmer hoort het is een prachtig landschap vol bijna rijp gewas een goddelijk panorama als in een prent van vroeger aan de muur in de klas ben gelukkig dat ik hier besta knappp… zegt de krop ik ruik het vers gemaaide gras leef het leven om mij aan jou te geven bestaat er nog iets zwoelers dan vers geplukt jong gewas ?…

Hier stond hij Niets kon hem meer raken Alleen nog slechts breken Veel was er al verloren Wellicht nog iets te winnen Toch was hij een vrolijk mens Hij was van ver gekomen Had al veel gezien Velen waren al gevallen Voor de hoogmoed en de trots En toch, hij stond er nog Fier en flink Als nooit tevoren.…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

Vers breekt het brood Zijn we jonger dan de tijd ooit kan dragen Zwaanloos is de nacht In de binnenzak van een zwerver.…

Buiten is er zon maar binnen verse koffie noir de noir de noir…

Ver wil ik vliegen Zo ver als ik maar kan Verder dan de horizon Waar ik de eeuwigheid Ontdekken kan, het Verst van allemaal Waar de lucht het schoonst Is om mijn longen mee Te vullen en verse lucht mijn Gedachten de vrijheid geven kan…

Eeuwig zweven Op een handvol Veren die gewichtloos Bij elkaar worden Gehouden door pennen Die niet meer dan Holle scheden zijn - Tonnen aan schoonheid, Grammen slechts aan Netto gewicht waarin Ik op wil lossen Ontdaan van mijn Menselijke zwaarmoedigheid En zweven wil ik, Gewichtloos zweven Tot in alle eeuwigheid…

wat ons verlicht en wat zich uitbreid als we de helderste sterren gadeslaan een gouden stip aan de horizon van verre kusten, worden afstanden driedimensionaal overbrugd, dan ben je zwijgend uit het niets gegaan, in beide handen contouren van verhalen, aubade aan momenten waarin we ademhalen zijn die meridianen van geluk niet ver…

niet dat ik een lied ten gehore breng zeker het is tussen het dansen door met het kleine zwart en de lange witten alwaar ik de passen kort hou of aanleng zo de melodie mijn koten laat vibreren op tastbare ivoor, waarvan ik een enkele negeer, die zitten, de handen dirigeren, maar nooit het hele koor, mijn armen reiken soms niet al te ver…

horizon in vizier lijkt nooit ver je komt er nooit gezichtsbedrog…

Zo ver als afstand in een echo klinken kan Zo ver ben ik bij jou vandaan Zo ver als het heelal die de kosmos omhelzen kan Zo ver ben je uit mijn levensbaan Zo ver als de zon die zich achter de maan verschuilt Zo ver ben je nog nooit geweest Zo ver als de melkweg die in het donker schuilt Zo ver voel ik de pijn het meest…

Mijn moeder zei altijd: “Van de wind kun je niet leven. Laat me eens je handen zien. Hier, kijk maar even. In elke hand staat een letter en als je ze leest, staat daar: Mens werk. Het staat daar geschreven.” Ik keek en begreep, dat ik moest werken om te leven. Nu ben ik oud, in mijn handen staan ze nog geschreven. Oude handen, wat meer…

Het lijkt ver, maar is dichtbij, het lijkt trouw, honds, zeg maar. En "en" eraan vast Is het mooiste woord gemaakt wat er op de wereld bestaat!…

Deze ziel heeft zich over mij ontfermd, een weldaad, even raad wist ik er niet mee om samen tenslotte af te gaan naar die grote roze zee.…

Wijsheid het weten van wat was, er altijd is en nooit verdwijnt het straalt van binnen zal nooit verwelken hetgeen er eerder was dan het weten wordt aanschouwd door wie liefheeft begeert, reeds voor het wordt gevonden. ... Het hart heeft bekend doe geen moeite je vindt de plek daar, waar alles samenvalt.…

Ver voor de vertwijfeling ver voordat mijn leven opnieuw ontsprong was jij mijn stralend middelpunt aan de hemel mijn nooit ondergaande zon Ver voor de volwassen wereld ver voordat ik tevergeefs om onwillige harten streed werd jij gevoed met het grootste geluk maakte een drie-eenheid jouw leven compleet Ik vroeg me af hoe het zijn…

Vanmorgen word ik Wakker in een vers Woorden die zichzelf Bezingen in het Allermooiste lied Geen pijn, geen verdriet Zo maar uit de Hemel neergedaald Nog nooit zo veel Vreugde uit een vers gehaald Zo maar zondag…

Ik zou mijn hoofd nog eens tegen jouw schouder willen leggen. Jou voelen ademen in mijn arm. Nog één keer die lieve woorden kunnen zeggen. Had jij het koud, je werd dan warm. Met jou vliegen op roze wolken. Met jou huilen, indien pijn. Maar mijn wensen zijn als scherpe dolken. Daarom hou ik ze maar heel klein. Blijf in mijn gedachten. Blijf…

In vlammenpracht, die pralend hem omvangt, Rijst hoog de ruiter op zijn donker ros, De wapperende manen waaien los Van 't edel dier, dat naar 't gebied verlangt, Waar reiner lucht het vonkelend omprangt, Waar het zal dolen door 't fantastisch bos Van sprookjesrijken, waar met vreemde dos Onaardse kleur 't onaardse land omhangt. De ruiter…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan. Zij…