Netgedichten

netgedicht (nr. 21.912):

maar engeltjes bestaan wel

groen is gif jongen
geloof wat ik je zeg
ligt niet aan het meisje hoor
maar aan de kleur
je zal het zien
jij denkt ooit nog wel eens aan me terug
sprak een man ooit op de bouw
dat moment is gekomen
dat lezen jullie nu samen met mij
zie bij jou en je moeder in de ogen
een lichtje
betoverd
bruin toveren we dit verhaal verder
held in mijn eigen waanzin
om te ontwaken
in een vergeetachtig bestaan
als een verwend kind jankt de wolf zijn tranen weg
waarom kunnen ze me niet met rust laten
maar nu is het duidelijk
de les is het waard
het gif dat langzaam mijn lichaam verlaat
het gif dat vloeit door mijn aderen
om te verlaten wie ik werkelijk ooit ben geweest
een vrolijk gek woord verdraai soort rood groen paard schorpioenensterren kind
sinds kort niet meer met pen
kom naar waar
al moet ik te been
nu gaat het ook voor jullie even moeilijk zijn
er kwam zo af toe
wat licht in de nacht
blond en heel erg lang
dat kan niet
maar het licht liegt niet
bang dat ze kwaad op me zou zijn
ze vond me alleen wat dom
dat vond ik wel terecht
muziek daar ging het om
hemels is haar stem
ze wijst me daar op
dat is als een gouden plaat
zeker geen flop
dus probeer ik dat zo nu en dan
een bandje is geboren
langzaam komt dat op gang
dankbaar ben ik deze ster
ze is dus nooit echt ver
hoe ver ben jij
vraag ik met angst
een antwoord daar naar waar ik verlang
de mail is bekend
dan is mijn idee van jumpen
ook niet meer bekend
liefs marco

mooi en knap
dat ben jij
soms kwam het wel eens terug bij mij

zoveel meer dan mij