Alle inzendingen over Ochtend Blauw

Het blauwe gevoel van de maandag. De blauwe plek op de ziel. De consequentie van de blauwdruk van een leven, waarmee niet te spotten viel. Blauw van de kou verlangt naar de Insulinde. De gordel van Smaragd waar de zon altijd schijnt. Een blauw gevoel van gelukkig te beleven dat voorbij is voor het kwijnt.…

donker blauwt het blauw vibrerend diep aan d'einders dezer blauwte blauw het niet…

Ik ben woordje Zo. Dan zal jij wel Zus zijn. Allebei onderdeel van iets groots. Twee snippers van de waarheid. Blijkbaar vullen, voelen wij elkaar aan: we beginnen te spiegelen... Zien elkaars trots om te zijn wat we bedoelen. Op te gaan in een groter geheel. Van alle kanten joelen voor- en tegenstanders: niet zómaar krijgen we applaus…

Restjes droom, opdrogend in de ochtend licht dat door gedachten schijnt wakker blauw en tekens van gevoelige vingers in een verschaalde roes de pen betreden een eeuwigheid ontdekken en verspelen door de tijd op te tellen en weer af te trekken de laatste minuut laat zich omroepen door een wit konijn, een koekoek en een kamer vol toverbloemen…

Terwijl de ochtend moeizaam Geboren wordt uit een te Donkere nacht die hoogzwanger is Van het nieuwe morgenlicht, Een amorfe massa zich gapend Een weg door de file baant, Begint de hemel in het oosten Langzaam blauw en rood te kleuren Een geweldig schouwspel dat tot leven komt En dat alle somberte overstijgt - Leven is er, leven…

Op zo'n ochtend zal het zijn dat zij, van wie wij de uniformen niet kunnen raden, zullen komen zeggen: jullie gaan mee. ----------------------------------------- uit: 'Dichters van nu', 1992.…

De dag wordt grijs en klam geboren de zon hangt stil en laag te dromen In de koelheid van de ochtend wil ik blijven en de leegte van de nacht bewaren Er is zoveel dat nog moet komen de rimpels van mijn huid zijn heel ondiep Wanneer ik naar de jonge ochtend kijk daalt een zachte weemoed op mij neer Ik zou mijn arm wel willen strekken naar…

Voor mijn venster juichen de bomen naar het nieuwe blauw. Een jonge zon schittert over takken, vindt mijn raam en lacht om mijn nog niet ontwaakt gezicht.…

Een tuinpad in de ochtend, de zon heeft nog maar nauwelijks een gezicht en is gekleed in nevel, de ragfijne druppels nemen intrek in mijn haren. Het grind dat knerpt onder mijn voeten fluistert zachtjes van de nieuwe dag, zachtjes want de wereld slaapt nog.…

Vederlicht, vlijt ze haar voet in het betraande gras. ontroering druppelt uit haar met dauw bedekte ogen over het gulle schoon van een nieuwe dag.…

Het was die ochtend dat het bos naar binnen kwam door gesloten deuren en jij dronk thee bij het eerste licht na mijn droom die zich langzaam in taal transformerend over dieren leek te gaan.…

wanneer de zon weer 't luchtruim pacht en grif de laatste ster ontzet lik ik de wonden van de nacht en zoek de veren van mijn bed de uil verdween met 't laatste zwart nu merels fluiten in mijn goot voorbij de daken, stil, verstard kleurt zich de einder karmijnrood onder dit hemels kleurenlicht komt 't leven stilaan weer op gang ik smeek…

de dag begint met trage tred een sluimering van slaap en droom van twijfel in het hoofd en altijd vindt de spiegel mijn bedovergrote schim - ik laat nachtcontouren vrij in één bewuste ademstoot de ingehouden tel blaast zich meteen het donker uit en hangt daar als verdoofd…

loomzwaar van de slaap je lichaam overal zacht en gewillig hoe je armen opengaan voor mij zonder vragen je vaak verkeerd geïnterpreteerde ochtenderectie en hoe snel die van aard veranderen kon tot je ogen terugkeren van ergens ver in je hoofd focussen en die staalglans krijgen doffe platgeslagen herinnering verzuurt de roze…

Vanochtend was de wereld weer erg goed begonnen met blauwe lucht en hier en daar een wolk van zelfgesponnen suiker, en in haar schaduw op de grond een koe, maar als altijd hield ze het voor bekeken toen ik onder haar door reed, over haar heen, en hoorde dat er vandaag geen doden maar wel een paar gewonden waren, en dat we mochten hopen dat…

Een droomwind zong een lied over vluchtige kussen en sterretjesmos. De speelse lindelach, de half ontloken bloem de bloesemgeur, het walsend licht over het beekje waarin aarzelende tenen en spiegelingen tegen de zonsondergang. Pas na de regen werd ik weer beeld van de avond een twijfeling tussen dag en nacht.…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

De ochtendzon wijst naar groen in bomen, wijst naar gras. Zij lacht door nevelvelden en zingt met vogels. Zij reist van dal tot hoogte in gezelschap van de wolken. Haar taal niet te vertalen. Haar wegen niet te volgen. Tot haar dromen, van een zoen. In die zachte ochtendzon.…

De dag ontvangt mij met zijn zichtbaarheid. De bomen staan in een nadrukkelijk licht. Ik zie de bladeren afzonderlijk en tussen hen fragmenten van de lucht. Ik voel hoe mijn zelfstandigheid verloren gaat en dat er nauwelijks verschil bestaat tussen mijn ogen en het licht. -------------------------------------- uit: 'Ik kijk naar de wolken…

Als de avond valt denk ik al aan de volgende dag, want dan zal ik in de vroege morgen een wandeling maken in de natuur, bos en prachtige weilanden. Je hoopt dan op onverwachte dingen. Vooral dieren komen dan vaak heel verrassend tevoorschijn. Fraai is het 's morgens vroeg in de natuur, zeker als de zon mag opkomen. De natuur…

had door de lens getuurd En voortdurend aan de smalle ring Gedraaid om de beelden scherp en Nog weer scherper te krijgen niet Alleen zijn beeld had zij ontwikkeld Maar ook de beelden die van haar Hadden verhaald; Zij had bepaald Zij was het die een liefde kleur en Richting had gegeven; haar Haan die Koning had gekraaid tot die ochtend…

Het vallende lover Melancholie in de herfst Elk jaar weer opnieuw…

Is daar iemand? Vraagt de dromer- hij die leeft in het eens, het ooit, het heel misschien De wind maakt hem zacht fluisterend wakker.…

Die hoop sleurt me de ochtend door, via mijn ontbijt naar een veelbelovende middag. Dan hoor ik het geluid van scherven. Vandaag is het een beltoon. Hij krast mijn hoop een beetje oppervlakkig in diep ademen en antwoorden, ik moet altijd antwoorden. De zon gaat op de vlucht.…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

op deze opengebroken stille ochtend waarin het licht voorzichtig verschuift springen mijn woorden van schots naar schots voordat ze onder water verdwijnen teruggebracht naar ondoorgrondelijke diepten als de kringen vervagen ga ik leeg op weg naar huis…

serene stilte geluiden van de ochtend ritme van adem…

Verwondering over de matte lichtval van deze ochtend, vol kersen en kleine regen. Aangekleed, gekamd, maar wat ik doen zal is mij nog niet gezegd. Dan zacht bewegen; muziek die neerdaalt uit een instrument waarop ik lang geleden heb gespeeld. De klank verstoort mijn evenwicht.…

Goede morgen zon, fijn dat je er bent, het is mijn hele leven dat ik je ken. Deze keer heb je lang op je laten wachten, Er zitten heel wat mensen en dieren te smachten. Want hoe anders is het met een zonnestraal, Blijdschap, vrolijk zijn, het is gelijk een ander verhaal. Een ieder is blij met je warmte, alles gaat direct in gang, glinsteringen…

Zo kalm als op een vlot van helderheid en rust, gelegen op mijn rug dreef ik de ochtend in, het ochtendlicht, land, lucht en water waren één en zonder dat er van hun eigenheid maar iets verloren ging. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2011.…