Alle inzendingen over Oud schip

Ik lig als een oud schip in de haven, vermoeid van de verre reizen en de averij zo her en der. In het ruim liggen nog voldoende biervaten, maar zelfs het bier vloeit minder dan ooit.…

Tegen beter weten in verlang ik, naar een oud schip en naar de zee. Naar golven, hoge wolken en de wind.…

De zaal ligt als een oud schip afgemeerd, er is aan het applaus een eind gekomen. Nu, doelloos op mijn schreden teruggekeerd wordt deze dag mij langzaam afgenomen. De weg voert naar een huis dat zwijgend wacht, de kamer waar een bed mij tergend noodt. Ik leg me neer, verhang mij aan de nacht, de klamme slaap, klein voorschot op de dood.…

( voor Jan-Jacob Slauerhoff ) Nog eenmaal varen op 'De Springfontein', de naam die zo mooi zijn leven dekt, een oud schip, maar gevuld met jonge wijn zodra de dichter voorgoed vertrekt.…

Het schip brengt nieuwe kennis mee, waarmee ze de haven herstellen. De oude haven is niet meer dezelfde; Ze is veel grootser en mooier geworden.…

je levensverhaal is opgetekend in scherpe en in zachte lijnen over de strakke droge vormen van jouw zongetaande verschijning mijn ogen lezen leed en liefde zien je broze handen die ooit krachtig maar ook teder werktuig waren rusten in je moede schoot recht nog de rug op verzwakt gebeente kaatsen je ogen het leven al terug slechts nog in…

De tijd glijdt voorbij Als een schip aan de horizon Verdwijnt hij uit het zicht De zon gaat onder Komt altijd weer op Tot het einde der tijden De zee brengt nieuw leven Neemt het oude mee Voorbij de tijd…

Ik dacht jouw kleuren vervagen in het licht van de zon maar jij blijft een regenboog aan de horizon ik heb de hoop al laten varen het anker gelicht dobber stuurloos richting haven dit onvoltooide schip maakt water…

Staan op een schouder probeer de aanwijzingen te vinden ontdekking van land een eindeloos spel verlaten en binden water tot zand zang op het schip de kleuren als een begrip gevoed door het licht glipt het leven op het dek langzaam van normaal tot lekker gek golven dansen zoals altijd niets is onbegrijpbaar of buiten bereik.…

Zoals een schip steeds verder weg vaart over de grote zee, zo ging jij ook van ons heen op weg naar een ander bestaan. Ver achter de horizon naar het warme licht vol eeuwige vrede, waar geen verdriet of pijn is daar in het hemelse paleis.…

we zijn hier als een schip zonder anker en straks als stof in het heelal nooit zal ik leren waarheen ik sturen zal…

Het leven twijfelt stuurloos vaar ik verder naar onzekerheid Ik ben geen kapitein,maar een matroos Is dit het schip waar ik voor koos…

Was ik een schip Dan joeg ik door de golven Metershoog doorboorde ik de witte kragen Met welbehagen en met stormachtig geweld Mijn masten zwiepten heen en weer zoals in de oude filmen van weleer Het is het spel dat wordt gespeeld bij storm en tegenwind onthouden dromen van een kind Maar ik ben slechts een ouwe pont en daarom vaar ik elke…

gooi het anker hier uit het schip vaart niet verder het is deze baai waar het water als muziek tegen de kade zingt mijn schip zo verlaten mijn schip van rust het is de lucht van het verlaten schip dat wat dobbert aan een horizon van een goudkust…

‘We gaan niet om’ liet Heerema ons weten De naam die blijft, ondanks massaal verzet Maar door een oude commerciële wet Gaat toch het schip niet Pieter Schelte heten Want Shell, straks verreweg de grootste klant, Heeft echt geen zin in nog meer trammelant…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

Tussen wal en schip hoort een zeeman niet thuis. Want een zeeman heeft zee- benen, die voelen zich alleen op het eigen schip thuis. En ook de beste stuurlui staan niet aan de wal. Zij draaien liever aan het stuurrad van hun schip; door het ruime sop, niet op weg voor niemendal.…

Men ziet, daar 't daglicht, hoog gerezen in zijn vlucht, De kringen brandt en blaakt, neervallen uit de lucht Oprechte vissen, die, de gulzigheid ontvlogen Van roofziek zeegedrocht, en, zwakjes van vermogen Hun blode wieken, als een toevlucht in de nood Die hun aan 't leven dreigt, gebruikende, in de schoot…

Het valt niet mee te schipperen op het schip dat familie heet Misschien is het goed om even het schip te ver- laten…

neem mij mee, riep ik maar geen schip kwam voor mij links & rechts werd men opgestraald, maar geen schip kwam voor mij de liefde werd bedreven met struise dames op ongekende hoogtes, maar geen schip kwam voor mij gefaseerd, gemuteerd & verbouwereerd keerde men weer terug op aarde, met een duidelijk waarneembare blijere blik in de ogen…

Samsom moest het zelfs ontgelden, Asscher oogstte ook geen lof, buigen deed het schip slechts zelden - een voor een stapten ze op... Maar 'Torenvalk' pakt niet z'n biezen, het is wat hem betreft historie - wij die enkel mogen kiezen bedanken voor 'die Hollands Glorie'.…

Het kerkje is zo oud, zo oud de zwarte dennen ruisen zacht, de blanke gouden hagenvacht murmelt stil en vertrouwd, naar 't wit-verweerde slanke schip. En hoog, oud en geslagen, zeer, buigt het vermolmde hoofde neer de toren, berstend rib en rib.…

Fortuna, oude godin, je bent terug want over jou schreef ik ooit mijn eerste gedicht Over een schip dat langsvaart als symbool voor de symbolen die sindsdien zijn langsgevaren. Daar ben je weer, een beetje kouwelijk zoals dat betaamt, maar aan een tafeltje Je oeroude zelf.…

Ook ik ben uit het Britse Pond gestapt Als Engeland Europa zou verlaten ( Ik had dat als belegger in de gaten...) Dan zakt de koers, ik hoop dat u dat snapt In de vakantiepot zat nog los geld Ben er op tijd mee naar de bank gesneld.…

Een mooi schip met vele containers, ga er maar aan staan om dit telkens weer binnen te loodsen.…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

geen schoner schip, dacht zij dan met mijn zelfgekozen woorden dus ruimde ze versleten trauma's op en overboord ging ook de schaamte relaties, kundig opgepoetst,verschoond de opgeklopte bedverhalen al oude schulden weggewreven taboes als oude koeien weggekiept jaloersigheid en nijd in het geniep ook naar de afvalbak verwezen ellende…

Schip van zand aan de rand van de zee, altijd de rand van de zee. Vol verbeelding is het schip, maar zonder illusies: straks komt de zee en wast dit allemaal weg. Wat overblijft is het verhaal: “Weet je nog, ons schip, toen.” Dat verhaal blijft eeuwig spreken.…

Ze worden langzaam oud en het schip vaart niet voorbij.…

Het schip zucht op haar bogen Een laatste gelovige legt zich biddend neer Het binnenste niet langer opgetogen Want God is dood en herrijst niet meer Een laatste kiek wordt nog genomen Door een toerist die het heilige niet raakt Geen pelgrimstochten zijn er langsgekomen De kerk is oud en zwartgeblaakt En de dominee schuifelt voorzichtig…