Alle inzendingen over Pijn

Zonder de stilte te vragen om een gebaar staat ze voor het altaar van de hoop en is haar kind de rechter die ze alleen om hopeloze liefde smeekt als haar medicijnen haar weer veranderen in het kind dat ze nooit meer vinden zal…

In mijn hoofd heb ik deze scène Al duizend keer laten passeren De pijn telkens getracht te voelen Zodat ik deze nu kan incasseren…

Ik deel mijn pijn met alle mensen die zich kunnen indentificeren met deze tekst. Wees sterk en je komt er wel uit: hoe lang de weg ook is: je komt er uit! Laat niemand je waarde afpakken want het is het mooiste en waardevolste wat je bezit...........…

Het is een schommeling, Een schommeling van pijn en blijdschap, Wat jij voelt is anders, Jij voelt liefde maar op een lagere trap. Het verschilt in je hart, Mijn hart wil meer, Maar het komt niet overeen, Ik voel het keer op keer, De pijn kom ik wel te boven, Al doet het zo’n zeer.…

en het doet echt zoveel pijn, om te weten dat jij niet meer bij mij wilt zijn! Maar toch blijf ik geloven, dat het allemaal ooit nog eens goed gaat komen.. want vergeten zal ik je nooit, ook al heb je me helemaal uit je gedachten gegooid! Wat ik voor je voel is heel bijzonder, en hopelijk gebeurd er ooit nog eens een wonder..…

je loopt door de straten liefste en je zoekt het bordje met een naam de naam van een dode man gestorven voor het raam het licht is nog aan een roos in zijn hand je foto op de tafel zijn hart opgebrand je klopt op de deuren en het beeld versteend een standbeeld van een man in niemandsland en een verloren meisje in de straten weent…

Waarom al dit lijden Waarom al die pijn Je wilde hier niet weg, Je wilde nog langer bij me zijn, De strijd was oneerlijk, En geheel onterecht, Maar je verloor helaas dit gevecht, Lieve Eveline rust zacht.…

Ver achter mij Ben jij gebleven Een stilstaand beeld In mijn geheugen Een gebroken droom In duizend stukjes Een vriendschap Niet toereikend Zo lang gewacht Op een glimp van jou Een zachte aanraking Vertrouwensvol Maar jij bleef weg Hoop en dromen Verdronken langzaam In tranen van stilte En koos jij ervoor Mij als wegwerpmens…

Het avondlicht is al herinnering, nog slechts gedicht en al mijn dagen doen van uren pijn. Zomer en het vriest. Ik hoor mijn meren kraken, het sneeuwt op alle kerkhoven ter wereld. Tranen doen mijn ogen van de wind. Tot alle wonden in mijn vlees verzweren en ik genees, ik kom mijzelf te boven : nog vijf keer stappen tot ik eenheid vind.…

De wachtkamer laat de mensen wachten Stelt ze op hun gemak met een tijdschrift Om hun pijnen toch even te verzachten Het leed staat op vele gezichten gegrift De wachtkamer laat de mensen praten Een plaats waar ook stiltes mogen zijn Angst, verdriet is te lezen op de gelaten De kans op genezing is soms klein De wachtkamer laat de mensen wachten…

Door de intense pijn word ik van binnenuit opgevreten, door het verdriet tegen de grond gedrukt. De machteloosheid graaft een donk're kuil waarin het ongeluk mij stort. Tenslotte bedelft de eenzaamheid me met de eeuwige vergetelheid. ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…

naam Hoe komt het dat mijn hart Jou maar niet kan laten gaan Hoeveel levens zal ik leven Met jou in mijn gedachten De intense liefde die ik voel Tranen in eenzame nachten Jij verraste me met je komst En betoverde me voor altijd Zelfs nu je bent verdwenen Raak ik je gewoon niet kwijt Een spoor van roze vlinders En een rugzak vol met pijn…

Ook al is het jaren geleden de pijn knaagt nog steeds in m'n hart het kindje dat geen leven werd gegeven bracht een tijd van onnoemelijke smart. In mijn gedachten ben je altijd aanwezig en ik weet dat het zo moest zijn maar steeds als ik eraan terug denk doet het nog altijd heel veel pijn.…

Ik gooi al mijn verdriet in een vergiet Maar zachtjes wegstromen, doet het niet De gaatjes verstopt met liefde en verlangen Zorgen dat mijn gevoelens blijven hangen Wat ik ook doe en wat ik ook onderneem Ik blijf je missen en voel me zo intens alleen Pijn laat het vergiet telkens weer overstromen Met druppels vol emoties en verloren dromen…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

Stil verstrijken al mijn dagen Nadat jij plots bent weggegaan En je hebt echt geen enkel idee Wat het met mij heeft gedaan Besef van tijd totaal verloren Geen dag geen nacht geen rust Ogen vol tranen “ik mis je zo” Ik voel me compleet uitgeblust Door emoties word ik overvallen Gewoon elk willekeurig moment Een gedachte aan jou heel even…

al vlucht ik over duizend grenzen radeloos en verward jou ontvluchten kan ik niet want jij zit in mijn hart ik zou je willen vergeten tegen beter weten in maar 't gevoel is nog steeds vurig als in het begin dus al vlucht ik mijlenver of in duizend diepe dromen waar ik ook ga of sta ik zal je altijd tegenkomen…

Mijn verlangens die blijven Ik mis je, het doet zo'n pijn Elke gedachte eindigt bij jou Bij wie ik het liefst wil zijn!…

zeggen je ogen en je glimlach zeggen mij genoeg ik ben blij dat je het leven weer aankan en dat je mij om kracht en hulp vroeg ik ben met liefde een steun en toeverlaat maar je hebt zelf de nieuwe weg gevonden ieder mens heeft het recht om te leven, om zichzelf te zijn, vrij en ongebonden ik wil jou bedanken voor het vertrouwen dat je de pijn…

Soms beweegt mij iets dat ik niet wil bewegen dat langzaam van mij glijdt tot dat ik niet meer verder kan. De controle heb ik nooit gehad wel een vorm van zelfverzekerd zijn je voelt de spanning in je lijf er is angst om nu te falen. Met krijtstrepen op de stoep probeer ik mooi te tekenen niet wetende dat ik niet schilderen kan maar goed…

dichters componeren woorden tot stille stemmen, die deuren openen in menig hart zij raken met hun composities de pijn, die, gedragen in stilte, het leven soms verstart tranen wellen, ogen drijven in die zwijgzaam leest, die de stille stem, nu bevrijdend, eerst zo had gevreesd…

Neem driehonderd gram beloftes Twee volle schepjes mooie praatjes Drie grote druppels vol met woede Prik in de voorgebakken vorm gaatjes Schep anderhalf ons wantrouwen Roer er wat teleurstelling doorheen Samen met een handje eenzaamheid En drie theelepels veel te lang alleen Verkruimel een hand verloren dromen Vergeet het kopje verloren…

De Schreeuw van Verdriet Ontwikkelde zich Na de roof De Schreeuw van Angst Ontstond op hetzelfde Moment De Schreeuw van Pijn Verzonken in Zijn as Edvard Munch. Grootste Kunstenaar van Noorwegen. Zonder snobisme Beïnvloedde enorm De Moderne Kunst In 't bijzonder 't Expressionisme…

Altijd maar weglopen, verschuilen voor de pijn. Angst, pijn en verdriet, eens slaat de tijd om. Alles lijkt zoveel mooier, maar ook dat kan zo over zijn, waarom? De herinneringen achtervolgen je, ook al is het allemaal voorbij. Alles lijkt zoveel anders, maar je bent nooit helemaal vrij.…

De onzekerheid en pijn, ik zak steeds verder weg, tot er een tijd komt dat ik geen lucht meer krijg. Het begon twee jaar geleden, jij zei: ga je mee even een stukje wandelen. Maar wat bleek? jij bedoelde wat anders, en ik zei nee! Maar jouw ogen zeiden genoeg, ik had niks te willen.…

Was het maar leeg van binnen het opstandige legt knopen zo wringend vult een alles jij Was maar licht gaan verwaaien ik had gelopen in witte sneeuw zonder weerkaatsend beeld Je hand is door mijn haar gedwaald en eindeloos vielen plukjes mond in mijn poreuze aderen ‘s nachts met blijven van het vergane moment je sloeg mij open tot barsten…

de haren weer weelderig zijn een einde aan de pijn verlichting slaakt.…

Jij bent voor mij de wind Maar bovenal de storm De snelheid in kwadraat Vluchtig en toch enorm Jij bent voor mij de regen Maar meer nog de tranen Druppels die verdwijnen Uit vastgeroeste kranen Jij bent voor mij de winter Maar het is vooral de kou Die de wereld laat bevriezen Waar ik mijn iglo op bouw…

Het is een hel De weg naar ware liefde Ondraaglijke pijn en verdriet Om aangeleerde systemen te doorbreken Het is mijn hel Mijn weg naar ware liefde Bloed en tranen die ik vergiet En al mijn kracht lijkt spontaan te verweken Compleet verslagen Lig ik bloedend aan haar voeten “Geef het op.” zegt een zachte stem “Er is geen reden voor al…

Vergeelde woorden boeken een terugblik kleurt het verleden flets naar het heden glans vervaagde gestaag de aftocht schittert nog de pijn van samen zijn twee boeken lazen elkaar uit verkreukelde omslag van die éne dag..…