Alle inzendingen over Plateau de Larzac

m'n verbeelding gaat met mij op de loop op het Plateau de Larzac bij het gehucht Cantobre zie ik een man met een vaag gelaat wang aan wang met een vrouw…

Ik ben als een hert gevlucht voor de jager ontheemd beroofd loop ik op glibberige paden het plateau een onderaardse- gang met heksenbezems de route is een omweg naar het doel van mijn bestemming…

Dalen waar ik nu aan wen, het plateau doet me zweven. Geef niets om spullen, om tijd, mijn ogen zijn nat als ik lach. Nergens voel ik innerlijke strijd, als ik toekomst weer dromen mag.…

Er viel een grote massa sneeuw over gans het land mensen gingen skiën naar de Baraque de fraiture maar voor velen was de reis van een te korte duur de burgemeester merkte dat er iets liep uit de hand Hij riep de grote volkstoeloop op rechtsom te keren wegens gebrek aan sanitair voor de dames en de heren…

dit vormt mijn uitkijk over gedachten, aldoor in wazige beelden die om aandacht vragen en wel zo dat zij herinneringen zullen verzachten ik zie ze in schemerig groen, in wezen doorheen de brede hoge heg, waarin ik het verhaal kan lezen vaak nog door een rozenboog onderbroken alwaar het niets een blinde ruimte schept die mij verstilt, of…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

De koning te rijk zat ik in de zon uit te buiken op een stenen plateau, pal naast de druk bezochte, dure terrassen. Ik zag hoe ze van mijn duurzame glimlach snoepten.…

veel kleuren hing te drogen in het ruizelen gaf de wind meer contrast tussen aarde en wat je nog verder aan de hemel zag het bos silhouette al zijn winterpracht je stem zong in warme tonen de wegen naar de overvloed van afgelopen zomer die door lange dagen uitbundig werd gedragen handen plukten het nog warme fruit dat op plateau…

(Zitje met zeezicht) 't Gewelf groeit mooie kleuren Golven rollen onafgebroken Langzaam maar zeker Dooft de haard Een groot bad, gevuld met zilt Overgeheveld en gereinigd van Oceaan naar Vaste grond d' Immense rots breekt en scheidt Vanaf 't plateau in heus één adem Spetters op de lens Hemels' dauw Schuim grenst de zee van het land…

Onder het nuttigen van een plateau worst en kaas bleek er één de baas. Ze was zeker tachtig en zo te horen alles machtig. Verstand van zaken, over boeken en glazen van honderden euro's per stuk. Over mahonie kasten en geluk, een liefde die ontluikt, over serviezen, ongebruikt. Over verzekeringswaarde en....…

daar heeft hij gewoond dat is zijn huis de houten deur met de gouden deurknop en de gekrulde handgreep het marmeren hart noch rede noch geweten hard gevoelloos steen het plateau boven de open haard met de gevulde vaas en foto herinnering aan wat is geweest op het aardse feest vol met toeters en bellen ver weg van de schat op…

Met op iedere hoek een minaret Werd op een plateau een mausoleum Neergezet; kreeg de laatste eer van Een man aan zijn vrouw symbolische waarde, Bij zijn afscheid van hem aan haar op aarde.…

Grijs licht, late zwanen in strakke vlucht langs ijle belijning van wijkende bergen op het hemelse paard uit fergana gekomen en nu aan de rand van verstijfde moerassen zuidelijk de weg die zich splitst op het herfstig plateau: denkbeeld van damp om bereden nomaden, flits van een trein roodbestoft uit de bergflanken brekend -…

met die wervelende klanken, daar worstel en stoei ik mee het Maya-sjamanenmasker boven mijn piano wordt besproeid met gestokte muziek van Mussorgsky ernaast zou Alice uit Wonderland gewis haar sjaal vergeten en over de lijstrand weg zoeven naar een plateau waar een harlecchino huppelt op blote voeten een zwaan daalt waardig bij hem…

Een slingerende weg en haarspeldscherpe lussen tillen langs brokkelige, overgroeide weringen het tufstenen plateau hoger en hoger, tot voor de poorten van een later in de middag weer ontwaakte stad voor de kathedraal sluit je vol ongeloof je ogen even en over je oogleden strijkt zijn schittering het goud van een heel verleden uit getemperd…

even voor half zeven of iets later snelt zij binnen mijn prinses mooier dan ik ooit kan dromen gevatter dan ik ooit zal zijn toch zal de dag ooit komen waarop mijn lijden zich zal lonen en ik haar voor altijd tot mijn koningin zal kronen ----------------------------------------------- geschreven in 1993 - ongepubliceerd…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

de landloper op straat met introverte ogen onder het hemeldak wakker geschud door een hanepoot van de spin werkend aan een toekomstweb ochtendboodschap voor hem hang niet af van één streng die levensbedreigend is als het doorgeknipt wordt…

ik hunker naar de warmte de kilte brengt riltekens op lichaam en geest de winter duurt nu al jaren ik slik mijn gevoelens weg om de verkilling niet te voelen ondanks de slechtnieuwsberichten het sarcastische schrijven dat de tijd weer geen tijd voor me had telkens opgeschoven worden naar later het slot blijft vastgevroren achter de…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…

Verstikt op school. Maar popmuziek... We leerden meer van één zo'n lied dan van die onderwijzerskliek. Ik word weer jong en hoor de beat want wij capituleren niet.…

De ochtend grijs, de avond grauw; een dof bestaan, geen greintje glans en geen idee: wat wil ik nou? Maar ik leef op als ik met jou, al is het in het donker, dans.…

poëzie, voor sinten Valentijn en poesies, de boodschap staat in de vorm z’n gezag daarom zeg ik normaal de gedichten ge-dag vandaag, echter, overwin in mijn aversie doordat ik zo mijn gedachten op papier zet maakte ik zonet, mijn eerste snelsonnet…

Voor zoveel tranen achter het stuur bestaan geen ruitenwissers. Ze was gemeen vandaag. -------------------------------------- Dit gedicht komt uit de bundel 'scheiden voor vaders', het debuut van de Romein.…

M'n dochtertje gaat braaf op tijd naar bed en poetst in roze nachtpon met beleid de tanden die ze ook in biefstuk zet. En als mij ooit een tijger openrijt, denk ik vertederd aan die lieve meid.…

Voor m’n ogen zie ik vliegen Twee vlinders, een droom Ze zijn door de liefde gekleurd En als een wonder zo schoon Fladderend gaan ze voort Over het lentegroene gras Ik staar ernaar vrolijk Ik zit op m’n jas Het zonlicht werpt haar gouden druppels Neer op een ontluikende rozentak Een heer gaat voorbij Hij draagt een net pak Dan wordt…