Alle inzendingen over SPOORLOOS

De aard van je aanschouwen Brengt wijsheid in mijn hart De kracht van je ogen Breekt mijn ziel Ik zoek spoorloos naar de waarheid Van mijn bewustzijn De eeuwige wet van de liefde Heeft zich op mij neergelegd Lichtzinnig groeit het verlangen Naar een samenzijn Je bent een verlichting in In de schaduw van mijn hart…

Terwijl je die droom nog probeert in te halen slaat de tijd al toe kan het laatste beeld nog net worden herhaald maar het is als een losse bladzij uit een onuitgebracht boek dat zonder enige context weer al te snel vervaagt om spoorloos te verdwijnen in het dromenheelal ik zoek nog een ruimteschip…

laten we gaan slapen de wind die langs de ramen raast brengt witte vergezichten in vroege uren zal het tuinpad spoorloos zijn en moeten ogen wennen aan een ander licht een smetteloze droom (gedempt) ligt morgen voor het rapen…

hij gaf een hand lachte en keek met gezicht zonder ogen sprak een stortvloed van woorden uit een oceaan zonder water gebaarde naar aarde en de stervende zon met mimiek zonder licht samen zijn we gaan lopen dwars op de wind hij blijft spoorloos mijn kind…

Je hebt een voetstap gezet maar zand is teruggevloeid, zo spoorloos aanwezig ben je en van je handen om mijn schouder rest warmte die zich haastig terugtrekt in mijn kleren, zo geruisloos streel je.…

Ondanks die vrolijkheid is dit seizoen het meest geschikt voor elke tijd die het vertikt tussen jouw klok en de mijne tot wij gaan winteren en spoorloos verdwijnen.…

een winteravond vloeiend uit nooit meer tantra voor de open haard laan te rhijnhof vier ik kan geen afscheid nemen met een reine geest wat je aan had op je laatste tocht dichterbij kan ik niet komen zekeringkastjes en krimpkousen overal waar ik kijk iets te doen de tijd is spoorloos ik vraag het licht van de zon om een afscheidsbrief…

dagelijks lopen ze langs de vloedlijn m'n vriend en zijn vrouw, beide bioloog op een dag loopt zij de golven in keert niet weerom, verdwijnt spoorloos men ziet hem alleen over 't strand gaan loopt de zee in, duikt onder 't golvendak luistert, leert de taal van de oceaan vandaag ga ik met hem mee; hij verdwijnt in de golven, keert terug uit…

Een meer helder als glas, waarin kristallen vissen het licht breken en kleuren tonen, verdwijnt in één harde klap spoorloos. Met kromgetrokken tenen en in- getrokken klauw, hou ik van jou.…

of hij de volgende stap zou stappen want die verplaatste lucht en kon ontaarden in een orkaan zoals eerder voorspeld maar dat ging toen over een vlinder hij aarzelde evenzeer of hij de volgende denk zou denken want als die zou leiden tot E = mc³ was het eind niet zo zeer zoek dan wel niet meer opportuun hij hief zich derhalve spoorloos…

het meer ligt er gladgestreken bij volle maan weerspiegelt hemels ziel klinkt een uil in verte 'n vallende ster flonkert als een diamant die spoorloos verdwijnt in het niets de nacht lost langzaam op terwijl de ochtendzon bomen omarmt en met haar oranje gloed de wereld wakker kust…

Spoorloos verschenen, voetstappen van ons, van de levenloze genen, die vroeg historie spons. Erosie brengt verwarring, wist dat laatste vast, strooit vraagtekens op de branding, dus afscheid lijkt gepast.…

Ik heb je nu al 80 jaar niet gezien heb je nooit met "SPOORLOOS" naar me gezocht? waarom googlede je nooit? ook op facebook had je een kans gemaakt was je helemaal niet met me bezig?…

Mag ik jou succes toewensen, met het zoeken naar je vriend, mag ik jou een beetje hoop ook geven? want ik vind dat jij 't verdient Als je zelfs een sprankje hoop hebt, wat weerhoud je er dan van? Niemand kan je tegenhouden; ga hem zoeken, die lieve man... Weet jij hoélang hij je kwijt is, en ook jou niet vinden kan? Daarom raad ik je…

De wolken en het water gaan voorbij; oorlogen en gerichten, vluchtige bloesems en oude sterrebeelden, zij worden alle spoorloos weggewist. en wat, mijn hart, rest er van u en mij?…

waarin te zijn wind doet druppels tikken tegen ruiten stilte verbreekt alleen zichzelf en hierin ben ik niet waarin dan wel woorden vechten weg naar buiten verloren zinnen zijn gebroken zou ik hierin moeten zijn misschien niet daarin dat ik zijn zou struikelend om waarin te zijn blues…

Al een paar dagen spoorloos verdwenen, niet meer compleet zijn wij… Mooie, lieve, zwart/witte kat met dat witte puntje op je staart waar ben jij?…

Vervreemd van de stilte die mij beroert dwalen mijn gedachten in schaduw een uil schreeuwt zijn roep die eenzaamheid scheurt in duizend stukjes winterlucht deze nacht zoek ik naar de vreemdeling die spoorloos verdween tussen woorden op bleek papier zijn naam dwaalt tussen bomen als ik mijn voeten zet in pasgevallen sneeuw…

regenwolken die traag over drijven vertellen van grijsheid en niet goed weten wat en hoe terwijl mensen zich vragen stellen en heimwee hervinden naar blauwe luchten en warmte als een deken om je schouders licht wordt gezocht maar is spoorloos en nergens laat geen schaduw vallen omdat de vruchten er triestig van zouden worden, ontheemd…

de zon verschraalde takken stalen licht uit ogenblikken dat ik inzicht had ze zouden me de hemel moeten wijzen maar bogen over mij en tunnelden mijn pad ik kon niet verder gaan het dwarsbomen hield aan een angstsprong was de eis ultieme vrijheid als mijn prijs de vlucht bleef spoorloos in de lucht mijn gedachten zijn gevlogen…

en als ik dan even met mijn hoofd schud de zee zie die zoveel te dragen heeft wanneer de zon met pompoenoranje ogen haar schouders naar de nacht richt vogels nog een laatste keer opstijgen in de weemoed van mijn gedachten om daarna spoorloos te verdwijnen de hele nacht lang dan weet ik dat, hoe naamloos ook, ik op de donkere golven…

Laat mij, als wie uit zijn huis getreden, ginder in de nevelen verdween - - nimmer nimmer hoort men zijn gewende schreden – spoorloos in Uw stilten zijn vergleden, waar ik eeuwig ben met U alleen.…

Onstuimig jong of oud gebogen, het waaide zo maar ergens heen geen verdampte blik, geen wegruisende echo spoorloos achter de kille kim vervlogen nog geen pluisje, stofje, of een rietje stro God heeft het licht voorgoed verbogen. ------------------------------------------------- Uit: 'Paleisgeluiden' (2004).…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

zacht klonk je lach in een existentieel genieten ik zag je de diverse kwasten betasten met een blik die zwom in de duizend en een kleuren toch koos je wit dat in de spiegel niets of alles kaatst jij was niet van de zwarte dat alles verzamelde en spoorloos pakte jij bent aan de gang gegaan hebt de wereld laten…

hart of anker Zwarte schaap en Populair Extreem en ook behouden Elegant en ordinair Kerngezond en iets verkouden Ik ben niet zwart en ook niet wit Echt was het maar zo simpel Ik ben een Idol maar ik mis een hit Gezakt met vlag en wimpel Springlevend, levensmoe, Overleggend, Compromisloos, Schaamteloos een taboe, Altijd overal en Spoorloos…

Tranen in je ogen een onveilig gevoel huilend loop je rond zonder enig doel Je vader spoorloos je moeder vermoord geweren die knallen niemand die je hoort Je broertjes ontvoerd en opgeleid tot soldaat en jij weet niet eens hoe het met ze gaat Op de vlucht naar een bestemming onbekend aan de hand van een vrouw die je niet eens kent…

hij oogst lof omdat hij zo reuze aardig is voor andermans kinderen - lief voor eigen kroost levert geen applaus op, dat is vanzelfsprekend feest in de hel en gieren verduisteren de dag als het paar scheidt - zij hertrouwt met ‘n droogstoppel, hij met de boze stiefmoeder was hij spoorloos hadden wij alsnog een super pa gefantaseerd…

De plek is gebleven maar jij bent opgelost spoorloos verdwenen Zelfs de braamstruiken met hun scherpe doornen herinneren zich jou niet meer In de holte van een boom groeien drie paddenstoelen in de bast daarboven, gekerfd een hart en twee namen hoog boven het hoofd gegroeid niet meer te lezen De warmte van de zon is onder je vleugels…

Je bent zo dichtbij als ik naar binnenga, maar spoorloos wanneer ik in de kilte van de kamer sta.…