Alle inzendingen over Station Assen

Alweer een schittering in mijn ogen afkomstig van haar stralende gezicht alweer de oncontroleerbare snelheid waarmee mijn blik zich op haar richt Alweer de drang om te blijven staren maar om snel weg te kijken tegelijkertijd alweer de verkeerde beslissing genomen en bij het volgende station was ik haar kwijt…

Op steeds meer stations staat vermeld: buiten dienst – loket gesloten.…

schaduwen, beelden, kettingen van muren naderen rondom je heen verstikt door vretende assen die kwellend in je dringen ze werpen schuimgevoel neer, druiperig en wurgend je geraakt er niet meer uit je wordt kleiner en kleiner en dan dan verdwijn je verslonden in je pijn maar nu, nu zijn ze aan't spinnen betuigd door eigen macht…

in onze stamkroeg in Assen hebben we elkaar weer ontmoet de serveerster herkende ons bracht vertrouwde cappuccino nooit raken we uitgepraat springen van de hak op de tak vele draadjes van vriendschap zijn getwijnd tot een koord na het broodje gezond delen we samen de nota…

Bij de moskee gaan we ze flink ver(r)assen. Een zwijntje grillen tijdens ramadan. En ook een speklap smaakt best lekker man. Dat varkentje zullen wij eens gaan wassen. Zegt Aboutaleb: “Mij krijg je niet klein, ik lust ze rauw...vooral Pegida-zwijn!”…

-station met een paardenmiddel verkracht.…

-station met een paardenmiddel verkracht.…

Tussen twee zinnen die bijeenhoren Een geheel zijn vormt wissel van regel de overgang schakel naar een verder verhaal onbezorgde jeugd verhardt zich in de puberteit tot roekeloos verkennende verbinding met het volgende station der kennis het derde station stapt volwassenheid op de trein des levens nu in volle vaart de trein ploetert voort…

misschien zoals george bernard shaw die bij het snoeien van een perelaar een tak brak en viel vierennegentig jaar na zijn geboorte en als mijn asse dan vermengd met deze van mijn lief is uitgestrooid op het tuinpad en de rozen denkt de toevallige bezoeker hé die witte stof is vast iets tegen slakken…

Boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen Mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee Nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één Heel in de verte hoort men het deinend gefluister ‘strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer’…

Het rondemissje schikt haar pronte tietjes, ‘tie-tietjes’ zou de Witte Reus bewoorden, de hoogste boom van heel het Hoge Noorden (die nu een zaak heeft in gedroogde sprietjes) De dag voor ’t racen was Wil aan de race … (zijn darmen trainden reeds het bochtenwerk) Van Barry Sheene kreeg Hartog toen een sterk- e drank die dra zijn paardenkracht…

Maar ach, Assen was al heel ver weg voor mij, de hemel net iets meer.…

Het nieuwe station blinkt leuk in de zon maar laat de clochard koude voeten.…

Jobrotation Is een belangrijk station. U kunt dan eens fijn Voor een tijd een ander zijn, Een ander, tijdelijk aanschijn. Misschien bent u dan over een tijd Mogelijk, tijdelijk, de Majesteit.…

Het dendert van binnen, station onbekend. Reis door je slaap en rust. Rust.…

Verwaai de sluimrende asse niet Van hem, die jaren kampte om luttel heils te vinden, Van hem, wie de aard' niets schonk dan bitter zielsverdriet! 't Is hier, dat hij de dag, die duizend andren vrezen, De grote dag des oogsts, reikhalzend verbeidt; Dan zal zijn smarte zaligheid, En elke druppel gal een druppel honing wezen.…

In zijn fantasie had hij haar al naar het station gebracht. Haar koffers gedragen, haar vaarwel geknuffeld. Haar trein nagekeken, de vrijheid op zich neer voelen dalen. Zich verheugd op eindelijk even alleen zijn. Op het station kwam er een vrouw recht op hem af.…

Ik sta bij het station Kleumend op het perron Denkend aan gezelligheid Waar een treinreis mee begon Kijk, daar zit ik! Zie je dat ik lach? In de warme restauratie Op een koude najaarsdag.…

een eenzame bloem aan een pilaar gehangen wellicht door iemand die om schoonheid gaf en inderdaad op de foto zie je duidelijk wat verfraaiing doet met een triest station ergens in het oosten van het land…

Vandaag verbergen de schaduwen niet langer meer de woorden op je magere lijf, moegestreden leef je langzaam verder, de leegte achterlatend in de assen van je gelatenheid.…

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

en Utrecht, mijn station…

Als machinist wist hij dat dát niet kon, Dat heet daar dan een gepasseerd station.…

Als ik per trein door Nederland wil toeren Dan moet ik me begeven op stations Met van die grote billboards op perrons, Die mij in het geniep bekoekeloeren. Sta ik daar met reclame oog in oog - Zoiets bedenk je hooguit aan de toog.…

Het doet zich weer eens voor op grote schaal, Waarvoor een taalgebruiker op moet passen: “Graag laat ik mij eens uitgebreid verassen”, Dé valkuil van de Nederlands taal. Al doet het mij aan beide ogen zeer, Verrassen doet verassen mij niet meer.…

haar gronden en haar stammen een massagraf van scherven die languit in het bos verder liggen te sterven de kleinste vonk die de zon onnadenkend aan onze hemel verliest schieten ze tot een vlammenleger dat de tedere kleuren en al wat de bloemen geuren in zijn hete armen wurgt het landschap smelt weg in een bloedbad van asse…

Weer kregen een paar conducteurs te maken Met onverwacht en zinloos groepsgeweld, Vandaar dat personeel wordt aangesteld Om de stations en treinen te bewaken. Maar wie beschermt vervolgens die bewakers Straks tegen agressieve stennismakers?…

het station is doods. m'n hoofd waait weg. ik grijp nog met m'n armen. bloed stroomt over de grond. het wachthuisje staat in de fik. de hefboom valt neer.-…

Alleen op de stations en op kantoor Komt zo te zien dit virus nergens voor.…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij het vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben iemand leest mijn gedichten en voor even kom ik weer tot leven meer moet dat niet zijn…