Alle inzendingen over Strijden

zij hoeft mijn wangen niet dragen als haar handen vol liefde mij getroosten in het nachtelijk veld waar ik dwaal ergens tussen vele getuigenissen toch blijk ik onvindbaar wanneer haar schaduw zich werpt over mijn naakte lichaam dat geknield zich verweert tegen al wat groter is, troost is beneden mijn trots, mijn trots is het geschrei…

Ik strijd, ik worstel en ik vecht. Ik wil de beste zijn in wat ik doe. Ik strijd, ik ijver, ik betwist, maar ik word zo moe. Ik faal, ik val en geef op. Ik wilde graag de beste zijn. Ik val en ik sta op. Met tranen, want vallen is niet fijn. Vallen dat doet pijn. Ik vecht, ik strijd, ik blijf worstelen.…

Niet gehaald, de slijtage slag was voor niets weg niet gered, alle hulp ten spijt heen niet gewonnen de te zware strijd stil geloof is weg, net als jij, waarom? Waarom? WAAROM?…

Zoute tranen hebben geknaagd aan het papier vlekken van het zoute water bewijs van lafheid van het zich terug trekken uit de strijd die plaatsvond hier een gevecht op leven en dood zo leek het maar we weken van geweld onze laatste uren samen geteld het was onze laatste adem bekneld.…

bij de bron opgetild onder de goudgele zon Omringd door het aardse stof opgejaagd door de horde in de kromme straten van Babylon Word ik telkens weer een lied doorheen tranen strijd en verdriet…

Ze bouwden een barricade een brak bouwseltje zonder naam. Niets om over te vallen even zwaaien soms met een theedoek-vlag. De jaren gingen tellen uit het donker rezen barrages iconen van vijandigheid. Op bittere grond beland achter zwaktes verschanst in onthechting thuisgeraakt. Zou het kunnen? het leven langzaam achterwaarts…

of veelzeggend, tegenstrijdig in de aard van non-dualisme anderzijds “ ik ben het weten moe” moe van het waarnemen het weigeren van een descriptie is een nodeloos verlangen naar een interpretatie dat nimmer een opzichzelfstaand feit kan onderbouwen zelfs zonder strijd rusten de wapenen nooit in al die partijen waar een homogene ascetisch…

Zo als je diep van binnen weet er is iets waar je voor leeft De reden waarom je nooit opgeeft Het leven is een strijd die elk mens lijdt, elk mens zijn eigen strijd Vecht en uiteindelijk word je bevrijd Alleen de sterken zullen overleven De zwakken zullen opgeven Maar jij zult je strijd leveren Jij mag nooit opgeven Je hebt een rede om…

de storm gaat liggen maar komt zeker terug de datum is bekend wie is met mij wie tegen voer voor de regen kracht voor de zon een jongenman strijd de strijd alleen…

angstige ogen blikken om je rent en valt het hart staat even stil vraagt je af waarom twee tellen zijn genoeg krabbelt op, weerstaat kruist blikken vurig terug het hart dat gaat een helder licht verschijnt je kijkt, verrijkt stapel hoop klimt op het spiegelbeeld verdwijnt…

lacunes in de lucht waardoor ademen moeilijker is en horen bijna onmogelijk is geworden daar waar emoties altijd jeugdig vleugden lijkt het ontbreken van jouw aanwezigheid te resulteren in moeizaam gehijg jij was al eten en drinken voor mij maar zonder jouw adem voelt je afwezigheid als het einde na een onverwachte heroïsche strijd…

als kennen en vergeten een eigen leven leiden als niet kunnen en het weten mijn geest en ziel bestrijden als doen en telkens laten mijn lichaam zal verzwakken als zwijgen en willen praten mijn herinnering uit gaat vlakken ben jij dan ogen, mond, hand, benen voor een verloren man? wil jij dan voor mij wenen omdat ik het zelf niet meer kan?…

maar erger En je kan er steeds maar niks aan doen Een maand later, je praat niet meer Af en toe knijp je in m’n hand Maar praten doet teveel zeer Je ziekte heeft je overmand 2 dagen later word ik gebeld Je bent heengegaan Je lichaam gaf het op Je hart kon het niet meer aan Ze gaven je een jaar Je hebt er 5 weerstaan Een onmogelijke strijd…

Als het leven ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan De pijn zal verwijnen je wist dat je moest gaan…

Ik zit gevangen in een web Muren komen op me af Veel mensen om me heen Maar toch intens verdriet Ik voel mij zo alleen luisteren doen ze niet Ieder gaat zijn eigen weg maar ik draai in een cirkel Kom ik hier nog ooit eens uit was het dan fout mijn besluit Ik vecht tegen eenzaamheid al zeg ik het zelf, een hele strijd.…

waar vroeger het klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen…

, sjaggie het hoort erbij Al ben je soms het vechten meer dan zat Lieve schat je moet door Je bent het echt waard Kijk met mijn ogen naar jezelf Ik heb je mijn liefde verklaard Zie in de spiegel en wees trots Die molens heb je al voor de helft gedaan Je moet door met die strijd En stuur je familie lekker naar de maan!…

wat is er moeilijker dan opstaan met een dubbele strijd ik kan maar niet kiezen want kwetsen doe ik iemand hiermee geheid.…

In vrijheid ongebonden leg ik mijn harnas neer verzorg mijn diepe wonden verzacht mijn harten zeer emoties laaien op gestreden in de tijd gedreven tot de top van een geleden strijd warmte wordt gegeven nieuwe tijden breken aan laat ons weer gaan leven met de zon in ons bestaan…

Jouw woorden kaatsen als schuimkoppen met gebulder en kabaal woest tegen de stille vlakte van mijn weggedoken ziel. De haven verlies ik steeds meer uit zicht, stilaan kwijn ik naar de ondergang geef mij over, aan die woeste zee. Rustend op de bodem en herademend geniet ik van de zachte schoonheid en kalmte, nestel mij op een bed…

een cryptogram verweven in een woordenweb waar zelfs de spin van huivert en de vlieg spartelt klevend naar adem hapt en één dag te kort is vraagtekenwolken die roerloos drijven en botsen in een hevige onweersdialoog tranen neerstorten in onmacht steeds weer verdampen onopgelost en gevangen enkele winnende ronden in triomferende…

De strijd lijkt gestreden, in het slagveld der passie… Ook al is het kortgeleden, er lijkt geen ruimte voor compassie De strijd lijkt gestreden, mijn schip met gevoelens laat ik varen.. Maar het mes dat mij heeft gesneden, zal ik eens en voor altijd bewaren….…

De individualist Die in zijn eentje zwicht Voor weer een nieuw gedicht Heeft slechts gegist En alleen beslist De samenwerker wist Dat wie in zijn eentje vist Verbinding mist Gedicht gewist Individualist Verdwaalt in mist Maar wie beslist In eeuwige twist? Juist zo is’t En ik wist Dat deze twist Onbeslist Ist…

een religieus citaat in beperkte kring uitgesproken en de kerk staat in brand een accident de parcours en wraakengelen zijn bereid de zonde van zelfdoding te brengen tot in de huiskamer der gelovigen waar ze heilige kaarsen branden opdat de opperchristen snel een verzoenend Woord zou richten tot de vertoornde andere massa voor die haar…

ik voel het, proef het kan het niet benoemen hoeft ook niet, het is er als een streling op mijn huid een band, een haven thuis zonder het huis maar zo geborgen eigen dat het dak mag bladeren tijdelijk steeds opnieuw samen dagen vullen met het kijken naar elkaar en naar de bal de winst in de lucht verliest het van het bord maar de…

Zo dichtbij ben je, maar je gevoel zó ver weg Zo verward ben je, maar je uitspraken oh, zo stoer Zo wanhopig lijkt het, maar ik hou je op de been Zo liefdevol ben je, maar je woorden als een mes Zo verloren ben je, maar je hand ligt in de mijne Zo eenzaam lijkt het, maar je bent ècht niet alleen !…

Ik wil u graag vertellen over een strijd, over een strijd die wordt gevochten binnen in de mensen. Een strijd tussen 2 wolven. Een is slecht: het is woede, bedroefdheid, jaloezie, schuld, hebzucht, verwaandheid en arrogantie. De ander is goed: het is geluk, liefde, vrede, hoop, oprechtheid, vrijgevigheid en vertrouwen.…

maar ze herpakte zich in de nachtelijke uren de wolvin in haar bracht en wakkerde kracht je hebt een keuze sprak de wind fluisterend je verslaat je eigen demonen of je kruipt weg als een angsthaas in het zand het werd een strijd in haar ziel tussen opgeven en het hebben van hoop en vertrouwen ze dacht aan de woorden die haar meermaals…

Je kruk tikte als een klok op de stoep in plaats van de voetstap van je linkerbeen dat al was gevallen in jouw ongelijke strijd tegen ongeremde celgroei…

De strijd der liefde, een veldslag van gevoel.…