Alle inzendingen over Taal klanken

Klank ontrolde zich in tekens, Spiegels voor zijn medemens Met wie hij libido en lust Ging paren aan een kinderwens Zo werd klank een letterwoord Dat van moeders op hun kroost Al heel snel na hun geboorte In steeds fijnere akkoorden Mondeling werd doorgegeven Met geduld en intonatie Aan hun jongen, dochters, neven Proto-taal klankvariatie…

Taal een mombakkes. Klaterende klanken strelende woorden harmonische zinnen die de chaos bedwingen. Daarachter de donkere krater - tong- en tandeloos de huig weggerukt de amechtige blaasbalg - waarin ik zwijgend schuil. Weer es een andere hij treedt op in weer een andere taal.…

zoals de vogel in de morgen mij uittilt boven alledag verwarmt jouw toon mijn hart meer nog dan klank en kleur de woorden die ik met je deel raken dieper dan de huid want zoveel meer dan taal zijn zij vooral muziek…

Taal is een openbaring die zich in woorden manifesteert. Gerangschikt kan de taal in klanken kleuren als ieder woord iets persoonlijk eigens in zijn kern beweert.…

Toen de woorden niet meer wisten hoe de klank hen had gekleurd, gaf het redeloze ritme tijd en ruimte aan terreur. Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

dat we geleidelijk transformeerden tot tintelende taal het stond in de sterren geschreven…

de betekenis van een woord zwicht, begint te verschuiven en zich ten slotte overlevert aan geluid vanaf dat moment smacht het bloed naar de betovering van taal – de enige waarheid krijgt een huid van klank de dichter dicht met haar tong zij haalt adem – ja, diep uit haar oor…

Zullen klanken die schelp raken waar horen niet meer luistert naar het gesprokene de hel ruilt zij voor een hemel waar eenzaamheid geen stoel meer krijgt alle plaatsen bezet sluit zij gordijnen en spreekt niet meer de taal van leven…

Dichten is vrijen met taal kussen en strelen van woorden gedreven door passie vooral niet te snel. Omhels en bemin je verhaal laat klanken van liefde klinken met zoete en zachte akkoorden. dichten is vrijen met voorspel…

we beginnen met taal in de lichte ruimte van het volledig leven volgen eenvoud klank en ritme vanzelf we verkeren op de rand van zingen en denken onze plaats in het landschap afgeschut en open het is niet te laat…

ik zou woorden willen schilderen met de kleuren van de regenboog en zou letters willen laten dansen huppelend naar wachtende zinnen ik zou muziek willen maken met de klanken van de woorden en een taal maken met nieuwe woorden die alle mensen verstaan een taal met woorden over verdraagzaamheid saamhorigheid, begrip en vrede…

maar is niet te vangen Het kost vele tranen maar is niet te koop Pijnlijk maar mooi, en laat mij verlangen Het geeft soms de wereld, een klein beetje hoop De taal van de Elfen is moeilijk te leren In klanken en kleuren, in wijsheid en kracht Toch doe ik mijn best en wil het proberen Voor jou, mijn geliefde, mijn duistere nacht…

Een andere wending geven aan een slinger van woorden tot ritmische slotakkoorden waarbij klanken streven naar het klinken van zinnen in het prachtige spel van taal laten letters zich beminnen raken woorden soms als staal om spijkerhard opnieuw te beginnen…

De dichters Vangen in woorden Het leven Zonder muziek Praten zij zachte taal Fluisterend Een stroom In klanken Even in de eeuwigheid Wiegend als een slapend kind Dat wil blijven Bij de boom En de roos Met doornen De bramenstruik En het vervallen huis Met een veranda…

de taal maakt zich los van het woord klanken vervagen in het loze niets gebaren verstillen zoals bij strenge vorst de wolkjes die ik uitblaas 'hoop 'is het woord dat ik iemand hoor fluisteren 'hoop 'is de kachel waaraan wij ons gaarne warmen…

in de nieuwe taal die wij moeizaam vormen ontstaat het nieuwe verbond niet de woorden zijn anders maar wel hun rangorde en hun geladenheid ook de kleur der klanken de trillingen der lucht scheppen een nieuw idioom zelfs de taal der stilte dreigend rustgevend is verschillend van vroeger neem nu als proef op de som lichaam geest…

We noemen het dan taal. Een verzameling klanken, maar niet voor allemaal. Zoveel mensen en zoveel talen. Zovele woorden en allemaal anders. Zij denken in hun eigen taal. Ik ging er een paar leren, maar toch niet helemaal. De woorden wel, maar niet hun strekking, die leer je alleen maar in je moedertaal.…

Flarden tot rozen Binden in de lente liefst Met sprankels kleuren…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

Ik hou van de weemoed in een lied als van mijn lichaam dat zich buigt over het jouwe en met fronzend reiken zich verzucht…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

Ademloos luister ik naar zijn betoverende klanken als hij met dansende vingers de witte en zwarte toetsen bespeelt m'n hart zacht streelt vertelt hij het leven in hemelse tonen met z'n virtuoze spel zo subtiel en word ik meegenomen naar het diepste van m'n ziel Ode aan Ludovico Einaudi die in Carre een soloconcert gaf op 7 december…

In mijn hart zweefden akkoorden ze dansten van vreugde, maar bij het verdriet verstilden alle klanken. In mijn hart klinkt nu een lied vol met warme zachte tonen, samenspel van het gelukkig zijn.…

Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet Van streel en speel naar part noch deel Menigmaal van pracht en praal Langs klare taal…

In gedachten hoor ik nog jouw stem, tussen de chaos in mijn hoofd van het niet begrijpen, droefheid in mijn hart voelt als muziek zonder klanken.…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal.…

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen wreedheid nog dieper dan zonder grenzen stilte in alle mogelijke vormen wanneer de dood er niet meer toe doet het kan niet ik zwijg uit respect meer dan één minuut 1,1 miljoen keer ween ik zwart Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012 (4)…

aarden wil ik in dit jonge land van koeien en klei de rode regen vergeten stollend op koude kinderlijven leer mij spreken met uw tong talen naar nieuwe klanken lees mijn droeve lied en de poëzie van K’naan maar snijd, nee snijd mij niet…

even oplichten de klanken emotioneel maar in hun gebeden aan god is liefde als taal universeel…