Alle inzendingen over VOGELS VERJAGEN

Blauwgeel balletje Zilveren belletje Gouden schelletje Priemsnaveltje Vlugge vlerkjes Rondjes om berkjes Bolletje kwik Heeft zo’n schik Je bent een feestje Mijn mooiste meesje Op jou pimpel ik…

Ik ben nergens echt alleen als mijzelf: altijd – wacht hij weer op mij.…

Mijn oude tante: midden in haar familie -- in fotolijstjes.…

Frisse ochtendstraal Zo jong in de dag Toch heb je alle kracht om de nacht te verjagen Je straalt je koele licht op mijn gezicht Ik lach je toe Ook al heb je, je warmte nog niet Je warmt mijn gedachte Van een warme zomerdag…

er schuurt iets in diepere lagen onrustig zoekt het in gepijnigd roepen naar erkenning laat zich niet verjagen begint kreunend te kruipen richting bewustzijn brengt aan het licht wat gewetenloosheid aanricht…

het zien van diepte het vangen van de rinkelbel het ervaren van traagheid het zetten van de toon het koesteren van laatste resten het dragen van het onverdraaglijke het verjagen van kwade geesten het regenen van spaarzame tranen…

Wat overblijft eet hij haastig op, omdat horecamensen hem verjagen. Maar kauwen eten graag met mij, omdat ik heel veel van hen hou.…

Er is voor mij geen reden om te klagen Over de gestage voortgang van de dagen; Toch overvalt me soms neerslachtigheid En ook de weemoed, moeilijk te verjagen, Om alles wat voorbij is en voorgoed gedaan.…

ze opent de hemel vlijt langgerekte schaduwen op de wereld neer laat ze bewegen elkaar zacht strelen met gebaren die de zwaarte verjagen net zolang tot ze ineengestrengeld tonen wat kwetsbaar maakt…

Meestal gaat het wel, soms ben ik zelfs blij, dat mag -- dan op de foto.…

De rusteloosheid is te voelen trillend en dolend op straat verslagenheid komt kroelen depressies staan plots paraat Niets houdt de angst tegen de dood spookt door je kop je hart wil het overwegen maar je verstand zegt stop Je staat er helemaal alleen voor maar niemand hoort je klagen en ondertussen ga je door met je eigen schaduw te verjagen…

Vandaar dat hij zichzelf heeft opgedragen Er al een paar bij voorbaat te verjagen.…

donkere stippen verduisterende manen verjagen het licht vochtige lippen drogen mijn zoute tranen deppen mijn gezicht goudgele bloemen verzwijgen het geweten verwelken in rust wil het benoemen wat in mij heeft gezeten voor ik werd gekust…

't Is een vast gebruik dat iemand altijd zegt Koop geen vuurwerk, maar volg je gevoel Geef dat geld toch aan het goede doel Wie zoiets doet, die straalt en siert pas echt Maar als het is om boze geesten te verjagen Is dat ook een doel om wat aan bij te dragen…

De zucht rimpelt het duistere meer Getuigd ongewenste ijle aanwezigheid Gekant blijft de geest in spinsels hangen Gevangen in het web der vergetelheid Dan verjaag de dageraad kille dauw Het zijn glijdt klammig terug in het heden…

Die somberheid kan ik niet verdragen en hoop dat de zon de wolken gaat verjagen. Want vrolijk wordt iedereen als de zon gaat schijnen die het donker doet verdwijnen.…

Op de voedertafel buiten kwam een kleine roodborst eten. Hij ging niet weg, hoewel hij mij zag staan. De mussen slaan steeds op de vlucht, wanneer ik voor mijn venster sta. Hij pikte rustig verder, het was zijn eer te na. Hoe klein is toch zo’n beestje. Met pootjes o zo dun en fijn. Zijn kraaloogjes keken me aan, alsof ze zeiden: “Ik…

zoals ik haar beminde bemin ik haar niet meer ooit bij haar schaars verschijnen wierp ik mij voor haar neer hoe zij mij verleidde, verblindde verleidt zij mij niet meer zij is nog wel de mijne maar niet zo als weleer ligt zij op mijn terras kan ik dat niet verdragen als ware zij de duivel kan ik haar deo gratias verbazend snel verjagen…

vandaag verjaag ik stormen en spoken met vertraagde pas wandel ik buiten de lijnen ramen en deuren open ik tussen de regels door het weidse vrije uitzicht verwaait de droefenis vandaag schilder ik een schitterende wandeling die leven heet…

Zeg, vadertje van de wind laat mij spelen met uw kind nu het groen zo stilaan geelt en uw telg de zomer steelt Laat ons samen dwarrelen met de briesjes scharrelen met volle takken wiegen en naar de winter vliegen Laat ons blazen door het hout langs de flanken van het woud ook de vogels zuidwaarts dragen onze bries het zeil in jagen…

ik zal je nooit als een vreemdeling verjagen! En als je al je zorgen in je hoofd heb meegebracht, om ze op mijn kamer uit te wenen. Ik zal naar je luisteren de hele nacht! En je ook nog in mijn armen nemen!…

En toch weiger ik pertinent mijn hoop te doen vervagen, ik wil geloven in het geluk, en niets kan dat verjagen. Zolang als jij er bent, zolang als ik je voel, vecht ik met alles wat in me zit met enkel maar één doel....…

Wederom sta ik in deze gedaante Gegraven door de zeven dwergen ooit zal ik de heks verjagen die de boom tutoyeerde. Meter voor meter sla ik de klabanus met een stok die me alles waard is. Doe dit niet geef me een rookmelder pak mijn blocnote maar laat me geef me eeuwige rust.…

Hoe kwetsbaar het land aan de rivier die zomers traag de vraag naar water beantwoordt vraag van boer die 'n aanhoudende zon wil verjagen om puur lijfsbehoud en dat van het vee dat drinkt gedrenkt wordt op deze hete dagen waarin zon een gat, geen gaatje .....brandt.…

Een vreemdeling kwam voorbij: wij keken, hij ging – waar wij niet durven.…

Ik ben een vreemde voor hen, ik heb geen humor – die dat overbrugt.…

als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen dan liep ik nu niet in een plas maar lag ik lekker binnen nu sjouw ik af en aan met was met bed- en ander linnen als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen ik maai het gras verjaag de spinnen maar wil de zon beminnen languit op een terras als ik een poes was dan lag ik nu te spinnen…

Op een dag likken de straten hun gezichten schoon, ze verjagen de schimmen uit het verleden. Op zo’n dag wordt de morgen geschreven, leg ik mijn kleinste nerven bloot.…

ze heeft geen voeten nodig zegt ze de tijd weefde zijn web met laag zingende vleugels zweeft ze door de Melkweg boven het moerasland verduistert ze de zon met vogelzwermen gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren om de winter te verjagen vandaag doorbreekt ze de stilte die haar vleugels verlamden…

Dat ze op eenzame hoogte de koers blijft volgen met een bestaan waarin zij gezelschap krijgt van bruisende kruisende en ruisende vogels terwijl dagen en nachten voorbijscheren Bovendien leidt ze een eigen leven vol overgave en strijd; ver weg van alle drukte.…