Alle inzendingen over Veraf

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

Hoe veraf is het betonrot nu. -------------------------------------- uit: 'Circulaire systemen', 2002.…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

Zal jij nog aan me denken, soms Zoals ik aan jou Als de dagen korten en de maan nog steeds daar blijf jij ginds leven In je mooie droom en de mistige stad En ik hier, veilig, veraf Zal je het je herinneren hoe vrij ik me voelde jouw onsterfelijkheid van zo dichtbij te zien zal je nog aan me denken, soms zoals ik voor altijd…

Je handen van heel veraf, zo dichtbij. Je ziel rustend op mijn schouder Dan weet ik, je hoort bij mij. Als afstand geen barrière is. Geen afstand tussen jouw en mij Dan weet ik dat ondanks alles Dat je liefde er zit, in mij.…

het vuur, mededogen de strijd, over leven de macht, het vergeven van zijn kracht, ontdaan ik zie, oneindig zo, dichtbij kan ik niet, blijven waar, ik ben voorbij, gelegen voor, het wezen achter, zijn waar, ik was om, het even bij te blijven wat, te weten wat, te zijn zijn, omdat weten, dat even, zijn hoe, ik was zo, dichtbij zo, veraf…

Net zoals Mona Lisa’s ogen weet ik niet welke richting onze liefde uitgaat waar ze naartoe leidt Een kronkelend pad op onze levensweg maar geen kompas, geen ster hoeft ons de weg te wijzen Ik voel wat jij voelt Jouw wereld is de mijne En toch zo veraf…

Op zoek naar zekerheid Op zoek naar wat er niet is Op zoek naar wat er ook nooit zal zijn Op zoek op zoek en nooit zullen weten Op zoek naar jezelf Op zoek naar die ander Op zoek naar oplossingen Op zoek veraf...kijk dichterbij Op zoek in jezelf Op zoek naar die spiegel Op zoek naar je ziel Kijk in de spiegel en zie wie je bent…

vloeiend zacht spreiden haar ogen hun warme blik iedereen voelt de licht intieme klik als zijn ziel ontwaakt het contact met gelijken is weer even in de hemel verblijven het goddelijk moment waarvan de magie overal wordt herkend veraf en toch intens dichtbij zo delen wij haar mystieke zijn…

Voorzichtig schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou, jij ziet mij in vertraagde wereld nog coronisch veraf maar toch zo dichtbij blijft elke verhouding platonisch.…

van afgesneden bloemen in een vaas schikken hij wil ze buigen naar hun schaduw om het verschil nog dieper te begrijpen haar handen en hoe ze wist wolken te verspreiden die ene dag bijvoorbeeld te midden van het Boompjesplein haar open zoen de tedere woorden die ze bij hem liet binnenglijden het is nergens volmaakt zei ze dan veraf…

we keerden binnenmens naar buiten besloten onder onbetaste huid te schuilen overzagen een horizon langs de kusten van het hart aan de zijde van gedroomde waarheid werd onze afstand vormvast een gedachte bleef nabij, het lichaam veraf de weg erheen hulde zich in avond ons naderend lijf als verwijzing naar morgenstond…

word morgen wakker met diepe kleuren als zonlicht of sterren pasgeboren nog nooit zo dichtbij maar naaktheid weegt zwaar zwaarder dan wolken vol winter of het zoeken naar het andere het is geweest maanlicht wit in een lied vol onstilbaarheid het liefst praat ik met jou elk woord in één nacht ja, morgen nog nooit zo veraf…

Je kroop wat dichter tegen mij op plooide je naar mijn houding Ik wist niet of je wakker was maar je zuchtte diep langdurig alsof je wakker geworden was alle triestigheid liet ontsnappen Misschien kwam het door je voeten op zoek naar warmte en gezelligheid Morgen is veraf in de koude nacht in de slaapkamer onder een dekbed met ogen open…

jij spreekt me aan weet niet eens dat ik het koud heb wanneer je me omlijst met versleten kledingstukken en met het stof op je uitgestalde barmhartigheid veraf van je borsten en de oude schommelstoel die naast het bed van ijzer nooit verhalen te vertellen hadden ik geef je gelijk, mijn stem wordt schor meer in het donker dan…

Waarom soaps kijken Terwijl je eigen leven Veel spannender is Elke dag opnieuw Een nieuw begin en einde Ochtend, middag, nacht Steeds weer onverwacht Goede en minder goede Gebeurtenissen Nieuwe tijdingen Leven in de brouwerij Dichtbij en veraf Je eigen leven Zou op de televisie De beste soap zíjn…

De uren raken niet verder of meer, zoals roesten gaat, gestaag maar onzichtbaar door verblindende traagheid gestold staan de cipressen rond de rimpelloze vijver ze leest roerloos in de bladstilte van de verkoelende avond veraf dooft een licht ze sluit haar ogen om beter te zien en dan wanneer de totale onbeweeglijkheid poëzie is geworden…

de dood schuld wordt een gewassen bladzijde mijn hand uitgestrekt, wit in koude regen want daar begint het vanbinnen ik zie noch hoor wat mooi is of dat wat mij verlaten heeft het maakt ook geen verschil aan het einde van mijn woorden draaien de dagen zich toch niet meer om niet op verbeten gezichten dicht of veraf…

wees op de hoede in het licht der waarheid en niets dan de waarheid bij elke grote stelligheid bij het rechte eind in het rijk der fabelen in het zicht van een zwarte ster de spiegeling in kronkelend water of kromming van aarde in niemandsland tussen uitersten als amorfe silhouetten in het veraf: Zwaartekracht verbuigt rechte lijnen…

de dictator smoort de woorden die hij niet horen wil de kritieken die z’n hart doorboorden deden hem zoveel pijn hij wou niet dat ze zijn wil verstoorden hij snoert de schrijver verbant hem met laffe inhoudloze woorden naar veraf gelegen onbekende zinloze oorden waar hij zich dan toe went gewenst is zoet geen zuur dus hanteert hij…

tussen de sterren en mijn in gewanden ligt slechts dat ene : huis : veraf te ver om te lopen dicht te dicht om te vliegen waar jij nu misschien in bed net als mij rock geen pop tekenend langs de muren wel denkend aan zoals ik jou en deze inval, slechts een mini fragmenta tiebom veroorzakend goeie ouwe telepathie op muren en pa…

Machteloosheid is een rot gevoel Dat raak je niet snel kwijt Afhankelijk zijn van anderen Niet zelf kunnen sturen Onzekerheid die aan je knaagt Als het langer blijkt te duren Gelukkig is het tijdelijk Hou ik mezelf steeds voor Voorlopig moet het dan maar zo En draait de molen door Uiteindelijk komt het toch wel goed Als akkers zijn ontgonnen Veraf…

Zij wacht op hem, hij's niet veraf. Hij vraagt haar wat zij eigenlijk wil. Zij lacht ad rem, wijst naar benee en zegt: mijn bril!…

zeg mij niks over mij soms zoek ik gewoon contact ik mail naar de dichtst veraf gelegen persoon liefst teder qua inborst in woorden uitgebeeld ik zeg joh kietel mij gewoon linker schouderblad rechts daar ja jeukt ja lekker heerlijk neen vraag mij verder niks ik zocht gewoon het contact begrijp je weet jij veel What's in an email…

Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie. En de subliem gekozen tonen, door geen wanklank meer verstoord, lijken het einde te bekronen tot aan mijn eigen slotakkoord.…

het schuwe kind dun, ook aan de binnenkant breekt twijgjes tot littekens de stilte, al jaren ouder stuurt levensloze dromen onder houten huid wanneer armen vol bomen slechts willen wonen in het zachte geritsel van de wind ze zit veraf van de zon door de nacht te staren en ik wil haar geven het ochtendgloren, in ogen vol vlinders…

hij droomde van een paradijs als vogel spreidde hij zijn vleugels bezag de fijne schoonheid van veraf het leven in verleden aan de einder op weg naar die wereld werd hij gestopt onzichtbare grenzen van tijd en van ruimte kwam daar ten val door onmacht en twijfel zijn gekortwiekte vleugels droegen hem niet tot hij terechtkwam in zeeën van…

Ik zweer dat ik je nooit zal verlaten Vanaf nu is het gedaan Dit nog even afronden En dan terug jij en ik Voorgoed bij elkaar Ook al lijkt het nu veraf Lijkt het eeuwen geleden En maakt het wachten me bang Koude regen komt over me heen Het kan me eigenlijk niet schelen Ik blijf volharden Mijn gedachten zijn bij jou Omdat ik van je hou…

Het is mooi om de natuur in een oogopslag van heel dichtbij en heel veraf waar te nemen. Op dit moment ervaar ik een tevreden gevoel opkomen bij het zien van wat ik zie.…

Als ik dacht, me nog eens bedacht, had gewacht totdat mijn chocolade dromen uitkwamen, meestal onverwacht, likte ik mijn lippen af, van wat ik van me af schreef, dichtbij reikend tot veraf.…