Alle inzendingen over Veraf

Misschien zijn er daarom zoveel sterren, het zijn mensen, die loslieten en zij dreven heel veraf, van waar zij nu schijnen "het is zoveel mooier hier".…

Bleek kantelde maandag tot ontheemde dinsdag halfweg leidt wollige woensdag vage donderdag in een zucht naar vrijdag is nooit veraf zaterdagplannen verstrooien ons weifelend zoekt zondag Rust Wandelend in eigen land komen we weer vreemde ikken tegen Deinende dagendril ijlende etmalen Weken weken tot maandenbrij Oude cijfers vormen nieuwe…

Als palmen op Spitsbergen zo afwezig is haar blik ze wil de ijzige koelte verbergen achter gescheurde ogen vol schrik Elke voetstap wordt moeizaam geplant op de korst van de wond in onbuigzaam land In het boek van veraf kiert een helende ster hier giert alles straf elke zucht van zover een bevroren zicht op het trage smelten vergroot…

zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de eerste zomerzeilen ontwaken veraf…

Nog zingt zij van veraf en lacht in ruise regelmaat. Het land op haar gewonnen dat in de zon te bakken wacht laat ze rustig ronnen. Dan kruipt haar zilte nat een glibberende slang in stille draf bestrijkt eerst zacht. Het rulle zand al bang wordt laf doorweekt en wijkt.…

tegenkomen moet maar omhels me niet, het zal me deren losmaken wat vast had moeten zijn als je me draagt naar de horizon in je armen die de mijne niet kunnen zijn toe, verlaat me zoals je kwam en vergeet vergeet dat ik er was en dat jij me vond het is niet voorbestemd en we moeten verder waar we bleven voor die tijd in de wereld veraf…

verschrompeld verhaal behoeft een menselijk einde hij weet het zeker na elke natte nacht op zoek naar zijn waardigheid geen tranen meer dit lijf is uitgeperst de lucht die hij verbruikt is gestolen omdat hij moet wetenschap stelt hem de wet en hij mag niet weigeren de ochtenden blijven komen maar hoelang nog dus telt hij af naar niet meer veraf…

ik omkeek zag ik een man en in de leesbaarheid van zijn rivieren kwam ik poëzie tegen niet in schalen of langs de zee maar in alles wat mijn woorden overbodig maakten het werd winter tijdens zijn reizen en ik liep met hem doorheen de stilte passeerde schemeringen, rondgezonden door oude vloedlijnen dichterbij en soms weer veraf…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

wind van frisse zomers wijdbeens zeker stond je daar het schoolplein vloeide terug tot waar ik enkel nog jouw blik ontving ik brak in zachter lachen uit en luidkeels klopte toen mijn hart jij zag mij ook, je keek en streek een kind wat door zijn haar, het ander hing nog lang en zwaar haar voetjes in een snelle draf de draaiing tot veraf…

Donzigzachte zalmkleur doorschijnend als water is de lucht en weer roze, helder de hemel de dag was goed zingen geluiden, sterven weg in zoemende snelweg veraf die onrust in mij waarheen met beperking alsof de adem diepte mist ontevreden, geen aandacht zorgbehoevende lotgenoten, verlangen dat bijt in je hart wie doet wat te weinig mensen…

mijn hemel, waar gaan we heen we lopen op doortast langs de oever van een holle maan de bloemen huilen hun vaas we zijn dicht bij veraf en ver van dichtbij het land van de koning zonder vrouw, spijt zonder berouw in het donker lijken alle schaduwen op elkaar is dit nu zwart of blauw of een deur die 't slot vergeet we lopen hier…

Bot frontaal of, Anders slinks, Omtrekkende bewegingen proberen Agerend tegen ‘n vijand veraf Schot op het hart gemikt Bars en onbewogen Bevelen geblaft Digitaal, zonder mededogen Tegen- en medestanders afgestraft In een poging te overwinnen Jezelf, tegen wie je vocht Finale terugtocht Naar binnen, Opnieuw een stukje leger.…

berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt als geblaf een keer op de zeedijk dat ik ze hoorde als een klein hondje op een boot veraf steeds dicht bij zee zoeken zij hun overwinteroorden waar het gras hen tot het voorjaar voer verschaft berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt…

Ik heb zoveel gepraat Ik had zo veel te zeggen Maar antwoord kwam er niet nu heb ik niets meer uit te leggen Mijn woorden zijn verstomd Mijn mond is stil Zo vaak al uitgelegd Wat ik nu eigenlijk wil 't Was net of jij niks hoorde Je wimpelde het af Met holle, loze kreten Je was dichtbij, maar ook zo erg veraf De maat was vol Zo wilde…

Diep diep maar niet veraf in mijn hart voor altijd geprent als een mooie herinnering in mijn leven Van JOU!…

Van veraf maakt een sensor gedragen door een satelliet een onafzienbare rij nullen en eentjes benodigd voor een digitaal beeld van de wolken boven Noord-Afrika en West-Europa Prachtig is te zien hoe het waas onder andere boven Nederland te wijten is aan het opgewaaide stof uit de Sahara terwijl heldere witte wolken de zonnestralen weerkaatsen…

Ik ben niet echt veel dichter eerder nog veraf, Ik tast in 't duister, soms in't lichter. Och hing mijn hoofd maar even hoog als dat van een giraf... of weet je, eerst dit kortbetoog: Wat is een metrum, ritme waard als de ziel ervoor moet zwichten?…

Goethe zag het al inspiratie eist een ster een planeet die je bidt niet dichterbij te komen eerder veraf te schijnen Venus en Mars volgend reizend naar de horizon. Ik schiet doelen voorbij en laat de rozen heel om als bij te zoemen naar geuren en kleuren die de evolutie geeft als bewijs van een wezen dat zich opheft in niets.…

hij bakent zijn gedachtenwereld af een huis en meubels, mensen, lief en leed hij bouwt zichzelf een zijn - wat zelfbeeld heet - beweegt zich vrij in wat hij grenzen gaf de bange verten lijken zo veraf zo ongekend dus onbestaand hij weet niet eens wie ooit de muren overschreed hij loopt, zich veilig wanend, richting graf tot peilers…

heb dat zo vaak gedacht in mijn kleine stenen wereld of was haar universum ook gering maar afgebakend door te veel vracht als immer, kruip ik weer achter de heg van een voortschrijdend bestaan ook mijn dag vraagt om antwoord en bewandel doorgaans mijn sterrenlaan ik zwaai naar mijn hond die kan zonder woorden, van veraf, mij verstaan…

Den rode hoorde ik zingen veraf en met zijn zwingen karmijnrood kleppren hard, het rode was nu zwart. En er sloeg een zwarte brand uit veraf, de vlam stak zijn hand uit, daar was een vrouwegeschreeuw, woorden als vonken sneeuw.…

Starend naar één moment van jou, dwalend in gedachten naar heel veraf, wetend dat ik zoveel van je hou, tel ik de nachten zonder jou weer af. Zwevend in een wereld van gedachten, denken aan wat de toekomst ons gaat geven en hopend op miljoenen zulke nachten, heb ik dit alleen voor jou geschreven.…

Hoe veraf is een antwoord of oneindig dichtbij op die kerende vragen? Eén antwoord is genoeg, om scheep te gaan in een wankel bootje, om me naar de groene overkant te wagen.…

Door de schaduw in mijn rugzak besta ik niet, al was het maar voor even de dorst gelest uit de tijd van gisteren voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, zwanger van een aanstormende golf eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet wil winnen, heeft al verloren, kom aan mijn borst spat in mijn…

een bruisende tuil bomen gebonden op de smalle landweg een poort naar veraf strak in het land op lange stammen een deur naar niets in lam gelegd land ook ongewijzigd door lichte wind het is een hemels poort als de lucht door zware wolken wordt stuk gesmeten het is een zware deur die naar de einder open gaat als zomerwolken…

Hij kan de weemoed wel verklaren die hem bekruipt: zijn droom is weer veraf; hij trad de herfst in, voelt zijn jaren en mist de zoon, die 't leven hem niet gaf.…

waas zag van gras in groen gespreid door wimpers henen langs randen van ogende bossen en ik gedachten moest vangen in volgorde van ruimte en gevoel de benen stramden terwijl ribben deden schudden en de buik jaagde achter diepten leegblazend tot aan keel en ogen ik traande de wereld tot staande en voelde de reikende hand zo veraf…

Wie is onze naaste, vragen we ons af Niet alleen buren en bekende mensen Maar ook mensen buiten onze grenzen Niet heel dicht bij dus, maar ook veraf.…

Door de witte schaduw op mijn rug besta je en ik niet, al was het maar heel even les je de zilte dorst uit jezelf, voortgestuwd, aangevuld met ander leven ben je mijn vriendin, zwanger in een schuimende golf toren van levend licht veraf, nu angstig dichterbij, wie niet wil winnen, heeft al verloren, kom aan mijn borst spat…