Netgedichten

netgedicht (nr. 46.321):

Door huid heen

In de laatste stadia van de dood
huilt de wind over naamloze staken
flauwe schijn van geschiedenis maakt
een stille tocht langs littekens

lichtvoetige schimmen versterven
in een lenig landschap
waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte
en de laatste pagina ontbreekt

veraf ligt het dorp voor anker
ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers
haar weelde verlegen

als een windvlaag door een traliehek
verstuift het donkerste uur
door huid heen.