Netgedichten

netgedicht (nr. 22.914):

Ongeschonden, geschonden,

Hoe vaak zal ik sterven
aan een dodelijke blik
als ik de bodem raak
van een glas wijn en
de smaak veranderd
in troebele azijn?

Hoe sterk zal ik zijn om
te geven, in de doolhoven
van elliptische wanen
die op elkaar lijken,
metaforen van
bergenhoge kloven,
niet overbrugbaar blijken?

Hoe lang ben ik bestand
om eigen zure druiven
te slikken,waarvan ik niet
besef of ze rijpen,alvorens
me in de bloeiwijze te
zullen schikken, zonder
de essentie te begrijpen?

Hoe veraf is een antwoord
of oneindig dichtbij op
die kerende vragen?
Eén antwoord is genoeg,
om scheep te gaan in
een wankel bootje,
om me naar de groene
overkant te wagen.