Alle inzendingen over Vloeiende

Tot je de pen in je eigen tranen doopte en je vloeiend je eerste zin neerschreef.…

Hoe jij met gevleugelde taal naar het spant zweeft jij kan een school woorden temmen met de tippen van de vlerken Je neemt me mee boven de meander van je poëma, de bevliegingen door je denkbeelden tempeesten voel ik me ongewerveld de vloeiende metaforen als rivieren door het papieren landschap…

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

Improviserend Op klarinet, "King of Swing" Een perfectionist met Gene Krupa op drums Teddy Wilson op piano En Lionel Hampton in Carnegie concert I Got Rhythm, Tea for Two En Don't Be That Way 30 mei 2020…

ingeslapen muzieknoot blaast nieuw leven in waardoor zich een vloeiende melodie ontbloot instrument al eeuwenoud bespeelt zijn magische snaren adembenemend door al zijn eenvoud naderend slotstuk heftige klanken snijden door mijn ziel doet deze stervende muzieknoot weer leven…

met mijn stil schrijven schenk ik jou elke kleur waar elk woord vloeiend op gelijnd wit zou drijven het zachte blauw van een zomerhemel het natte grasgroen in een ochtenddauw een rode roos zonder doornen wat goud en zilver in een hartendoos met de kleur van liefde…

men zegt dat poëzie verblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden over de ophaalbrug van een gedicht maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid op…

men zegt dat poëzie oogverblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden in overbrugging naar dichtwerk maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid…

Het snijpunt van twee lijnen geeft een evenwicht onze levens kruisen op één enkel punt korte momenten in dit leven zijn we één en lopen samen hand in hand tot onze wegen scheiden na dit kruispunt vloeiend uit elkander gaan…

bedachtzaam baadt ze in het kleurloze water deze zacht vloeiende taal ontsloten noch beschreven de onvoltooide woorden van een niet gerijpte taal badend in het bad van vloeibare onwetendheid behoedzaam wachten tot het daglicht draaglijk is en ik word bewogen voorbij het zwijgend wit…

een winteravond vloeiend uit nooit meer tantra voor de open haard laan te rhijnhof vier ik kan geen afscheid nemen met een reine geest wat je aan had op je laatste tocht dichterbij kan ik niet komen zekeringkastjes en krimpkousen overal waar ik kijk iets te doen de tijd is spoorloos ik vraag het licht van de zon om een afscheidsbrief…

bewegelijk blijven als de zee meegaan met de hoge golven onderstromen aan zien komen uitrollen met lange vloedgolf deinen als het tij dat wil laten wiegen in het wiebelen razen, beuken in de stormen vloeiend glijden in de branding zo klots en kolk ik levenslang in overgave aan mijn ritme…

in mijn spiegel kom ik je tegen in vlijmscherp schorpioenen vuur herken ik mijzelf en ik besef zo ver en zo nabij was jij al meer dan honderd jaar mijn alter ego en ik denk jouw gedachten terwijl in schaduwspel ieder zich in eigen dans synchroon en vloeiend voortbeweegt zijn vragen overbodig…

Het keyboard lonkt bij aankomst en geniet van haar eerste slag en als een volleerd musicus begint zij deze dag Haar vingers beroeren vloeiend de toetsen der poëzie en langzaam verandert haar aanslag in een eigen symfonie Nog voor het avondvallen heeft zij haar lied gespeeld maar helaas voor deze kunstenaar wordt geen roem of glorie toebedeeld…

de klaarheid van het moment de graagte van de geschiedenis de plek die je van vroeger kent de stilte van de getuigenis het daagt bij vloeiende vlagen een ongeschonden kindverleden van voor de bewuste dagen zo voortschrijdend vermeden wat niemand meer kan horen raakt in rangen kwijt gaat in geheugen verloren in de zomen van de tijd…

in deze stille kamer voel ik dicht op mijn naar binnen gekeerde huid de rauwe schurende bodem van het bestaan het verlammende vuur dat onstilbaar verslinden wil ik voel het breken na de barst en toch stroomt het weten het diepe weten van het verlangen naar de vloeiende hapering van tere messcherpe woorden…

De vloeiende lijnen van melodieën bereiken 's nachts mijn oor ik weet niet of ik wakker ben als ik die klanken hoor. Ik open dan mijn ogen en kijk vlug om me heen waar zijn de muzikanten ik ben helemaal alleen. En toch nu ik weer wegzak is de ritmische muziek er weer ik laat me meevoeren op de tonen zo hemels...ik wil meer.…

Blauwer Dan de lucht kan zijn Schilderde hij zijn hemel Verdwaalde bladeren Keerden niet weder maar Gingen voor anker op het doek Geschilderde tranen Vielen sporadisch uit Het zich verspreidende wolkenveld Het lege Vulde zich met emotie Vloeiend uit een versleten penseel Een engel Zag tot zijn genoegen Hoe hij zijn inspiratie…

Vertekening van de werkelijkheid Verbeelding van de waarheid Verdediging van de trots Veroordeling van de onschuld Verspreiding van het slechte Vernietiging van het eigen Wij, die zijn ondergedompeld in het onjuiste Verdrinkend in de de diepte van het vloeiende Water als normaliteit Doorgebroken door de dijken, om de mensen te bereiken Onwetend…

in een voorwoord van nadagen in vloeiend, sprankelend water knisperend taalloze letters op ongeschreven blad de glinstering van oprechtheid of diepte van kleinigheden gebeeldhouwd dromen, zowel ongeletterd vergeten, het onthouden van een dag, als een zinderende ruggengraat, meegevoerd in een bries, in de bijziende verte denkbeeldig…

Dromende zee Als ik droom is de wereld mooier dan ik in realiteit beleef droom de mensheid waardiger dan ik die ervaar daar leef ik vele jaren mee die twee samen droomde ik als een wonder van groei en liefde die droom droomde ik als druppel van mijn zijn vloeiend in een oeverloze zee * Anneke Bakker…

Geploegde akkers, dicht vloeiend groen tapijt. Ingezaaid door de mens. Goudgeel golvend graan, bewogen door de wind. gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

Dit vroege, oude land kent een andere stilte vindt lagen van oer terug en zingt het water stijf Het is er onverwoestbaar breekbaar, terwijl in de verte een kind huilt en een wolf en de wind De schaduwen lang en jong in vloeiende beweging uit de uren van duister gerukt om te wenen en te helen.…

zacht golven letters tot woorden rijgen zich tot zinnen aaneen in subtiele lijnen geven zij gestalte aan de emoties van het levensverhaal in een vloeiend bewegen weten zij de juiste snaren te raken voor begeleidende muziek zing mee en leef geef de noten op je zang voor het wereldlied van duurzaamheid en samenhang…

't Waar' vergeefs dit koude blad Met nog kouder zwart beklad, Om te melden, welk een gloed Ge me in 't harte blaken doet; Zulks vereiste ene englenhand, Met een stift van diamant, En een inkt van vloeiend vuur Op des hemels reinst azuur! 1839…

werd een spel van kennen en herkennen van tellen en hertellen van taal en verhaal Wij zitten aan de rivier diep in jouw jas gedoken aan niets heeft het ons ontbroken Nog stroomt er die rivier en vloeiend.…

mag ik van een traan verlangen dat zij waarheid huilt haar vloeiend verdriet geen bitterheid wordt kan ik schoonheid vragen dat zij innerlijk blijft geen uiterlijk vertoon die kwijnen wil zal ik toekomst beleven in liefde doordrenkt oprecht in haar dromen geschonken door jou dan huil ik tranen in schoonheid doorweven omhels die waarheid…

vloeiend zacht spreiden haar ogen hun warme blik iedereen voelt de licht intieme klik als zijn ziel ontwaakt het contact met gelijken is weer even in de hemel verblijven het goddelijk moment waarvan de magie overal wordt herkend veraf en toch intens dichtbij zo delen wij haar mystieke zijn…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

Zij is klank en kleur en vult vertrekken onbedaard haar vloeiend woord kent geen sleur haar tong zo fijnbesnaard mijn oor ligt naast haar afgemeerd vangt golven, kort en lang het timbre waarop ze balanceert geen scheiding tussen spraak en zang Ik blijf haar eindeloos vereren zij verstaat de kunst van converseren.…