Nazomer

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en
grensvlak tussen voorbij en toekomend

naar vlechtpatroon van het absolute nu en
het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt

doorschijnend als middaguur, met een
zachtheid die woorden vloeiend maakt

in verlengde van voorbode, sluitstuk van
voorbijgaande aard, zolang het nog kan

sluitstuk herfst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 9 stemmen 99