Alle inzendingen over Vooroordelen

De twijfel zegt, dat ik een fust moet zijn van duigen, beringd door ijzer, hout doordrenkt met schuimend bier, verlichting van het spongat, vanwaar ik kijk, waaruit jij alleen kan tappen, waarover een vooroordeel rust, de twijfel zegt, dat alleen de overgave telt in een moment van gelaafd vertier, om dan de grappen te verleggen,…

Blaas liever je vooroordelen op! Dát is democratisch. Zelfs theocratisch. Omdat we samen moeten wonen.…

De nooit ingehaalde tijd geeft nieuwe tranen door, als voortschrijdend inzicht, omarmt de toekomstige achtergrond in een teken of in een oneindig woord, wel of niet vermomd vervormd zich niet door onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend of een ongeschreven woord en zin, nog onbekend voor iedereen die het horen wil…

Tijd vertraagt de dag op wieken van de stilte, zonder vooroordeel.…

TUSSEN DE AVONDEN Eens zullen we ons afvragen wanneer wordt de aarde één zoals hij dat heeft bedoeld kijken elkaar in de ogen zien de rechte weg haten de met bloed doordrenkte aarde zien de vooroordelen geen leugen uit de waarheid is gekomen om fouten toegegeven in het eigen geloof diepgeworteld in het jong alkoof bitterheid en…

Tegen al mijn vooroordelen, binnen de grenzen van mijn schedel, Binnen, waar ook mijn idealen wonen. Buiten, daar blaast de wind, de laatste bladeren van de bomen.…

Het maakt niets uit om Wat voor persoon je bent Niemand heeft het recht om De ander te ver vooroordelen Er mag geen onderscheid gemaakt worden Met de een heb je een klik Met de ander iets minder Of juist helemaal niet Zorg ervoor dat je geen onderscheid maakt Want niemand is perfect In het leven draait het erom Dat je een ieder medemens…

de manier waarop jij naar mij keek maakte dat ik alle andere blikken van jou vergat het was geen vluchtige flits of weg dwalende kijk het was of jij mij nu eindelijk volledig begreep en in een oogopslag bleken alle vooroordelen weer even herijkt voelde als een nieuw begin in de opruim van puin en het inslaan van links liggende…

We roepen heel veel zienswijzen, onderzoeken -- zelden ons standpunt.…

Ik ben een rots in de branding van de zon Ik ben een rots in de woeste golven van de zee Ik ben een rots met een stenen mantel om me heen voor tegen de pijn Toch kan ik niet de rots zijn die ik wil zijn…

Alleen de vooroordelen waren al een hel; een belemmering voor haar vertrek, dat weet ze wel. Wanneer hij haar laatste moed nu had verdreven had ze beter meteen om euthanasie kunnen vragen.…

Een mening een vooroordeel wat schreeuwen interpreteren Ideevorming van de bovenste plank geen open communicatie respecteren Geen vragen geen antwoorden het dialoog niet meer te vinden Respectloos leeg en ongrijpbaar als woorden niet meer verbinden Geen oren die nog willen horen Flink kwetsen is geen enkel punt Niet je hart maar hardheid…

Dauw op de jasmijn, sterk en broos, de tranen opgedroogd, je liet de schoot los, om niet in vooroordelen te worden gewogen, je streed in de boezem van een eeuwige bruid, wit gesponnen draad in jouw gedicht, brokaat van kiemend zaad, te vroeg geoogste vrucht, tederheid met een ruggengraat, vermeed wat iedereen dacht, koos voor…

Soms voel ik me zo alleen tussen al die mensen ik voel me dan zo verlaten wat heb ik te wensen Omdat het om mijn kind gaat blijkbaar vooroordelen natuurlijk is dat waar mijn gevoelens gaan meespelen Toch zou ik het voor ieder ander doen al blijf ik in mijn zienswijze alleen voel ik me verlaten waar kan ik met mijn verhaal heen Iemand…

Er is niets dat je niet wilt Alleen dat wat niet je nieuwsgierigheid stilt Niet in de lichtste sluimerslaap Of uit de diepste bron gedroomd Een geparfumeerde fantasie vervliegt Of water dat naar ergens stroomt Ver van meningen vanuit vooroordeel Of een korrel zand die in de Sahara woont Of als schelpen waar getijden, in voor en tegenspoed…

voel even mee met de bomen zucht een moment intens samen met de wind leer van de zon harten te verwarmen beleef alles zonder vooroordeel weer als kind pak met je blote handen de verse sneeuw omarm de kou die ze je voelen laat laat je door de regen overspoelen ervaar eindelijk weer waar het leven over gaat ga het doen ga je overgeven…

Waarom kan men de multiculturele maatschappij niet waarderen om zijn verscheidenheid en kleur zoals een warenhuis; betredend vol variatie, vorm en geur… Objectief elk artikel bewust beoordelen zonder het meteen te bestempelen met vooroordelen.…

En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

Het vooroordeel dat men wel te dom zal wezen Wordt omzeild met trucs en vleierij. Woorden schieten te kort wanneer op een dag Het besef doorbreekt; en de moed aanwezig is Meer te kunnen met de taal die men spreekt. Het lezen en schrijven zal dan weldra geen Hindernis meer zijn voor de analfabeet die Zich vrijmaakt van schaamte en pijn.…

------------ vandaag voelt de wereld aan als een wolk waarschijnlijkheden en ik laat alle dingen zijn zoals het gras, de wind en de bomen de regen laten komen de vogel ging zitten in de boom met de onhoorbare grondtoon de wolken botsen tegen de zon met de onhoorbare boventoon de anti-wolken botsen tegen de anti-zon in de vijver zonder vooroordelen…

doorheen het danssalon meetronen Ritmische ballades verstrengelen hun harten in een vorig leven ooit in Buenos Aires verloren Improvisatie dwingt hun stappen in een omhelzing intenser dan nooit tevoren Zij vullen de lege plaats op klanken door de bandoneon met melancholisch tristeza verzonden Om zoveel repertorio traditional smijten ze alle vooroordelen…

haar hart aan hem verloren Een liefde die altijd zou bestaan Zij zocht nooit ruzie had altijd begrip Was geduldig en bewoog sensueel In voor wilde nachten zo grenzeloos Altijd bescheiden vroeg nooit teveel Zij was zo makkelijk altijd flexibel Gaf de ruimte die een man nodig heeft Vertrouwde hem in alles wat hij deed Omdat ze niet met vooroordelen…

mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen vooroordeel…

De stilte van het zwijgen is ook náár Zo donker en verstommend, metafoor voor onmacht tegen het gebral in koor Maar dan is zwijgen niet verdedigbaar Alzo sprak Sigrid in haar Herzberglezing Op Thierry doelde ze en ook op Geert Die hebben mensen vals gereduceerd Wie zwijgt, stemt altijd toe, biedt geen genezing Bied weerwerk tegen alle vooroordelen…

zwevend op de vleugels van 't orkest op een van Bruckner's negen symfonieën luister, wees stil, wees open, 't is geen test geef jezelf prijs aan ritme, melodieën en laat je geest zijn eigen wereld dromen sta toe dat kleuren, vormen, fantasieën de plaats innemen van je daagse gnomen ontsnap, ontspan, als 't kan laat je ontroeren Zet je vooroordeel…

De toekomst heeft een oneindig vergezicht de vleugels van je adem markeren het bewijs, dat jouw gedachten zullen kiemen op de wangen van een nieuwe morgen waaruit telkens weer een hoopvol wijsje klinkt goed van wil en met een open mind van tijd, zonder vooroordeel zal worden gewogen, geeft ze de maan een nieuw naam, ze ziet…

dien te zijn en op wie ik niet mag lijken hoe ik me dien te gedragen en hoe ik vooral mezelf moet zijn -de kat heeft inmiddels zijn behoefte in de cactus gedaan- what 's in a name zou ik zeggen Op de volgers die me pas laat ontdekten zij hebben nu de grootste mond, op hen valt niets aan te merken, de boeken geordend in de kast, en vrij van vooroordelen…

uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een onverwachte dood, een talent in een tijd, zichzelf de niches aanbood waar die creativiteit in wordt herkent, niets te verliezen, om alleen te kunnen winnen, een gave om voor een toegevoegde waarde te blijven kiezen, voor zichzelf of voor een geselecteerd publiek om uit karakter vooroordelen…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden van hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen vooroordeel.…

De vroege morgen zegt, dat ik een fust moet zijn, gebouwd in aparte duigen, geringd door ijzer, hout doordrenkt met schuimend bier, turend door het spongat, waaruit jij alleen je eigenheid kan tappen waarop geen vooroordeel berust, mijn intuïtief gevoel op doelt, dat alleen de overgave telt in een moment van gelaafd vertier…