Alle inzendingen over Voortschrijdend gebaar

als ik mijn adem ingetogen verdeel heb ik de stilte lief, zo lief doch ben aan tijd gebonden waar voortschrijdende wijzers, onophoudelijk, verleden verwachtingen verwonden en zie in jonge maagden dat ik steeds vaker oudere vruchten teel in afwachting van de nacht die onherroepelijk op mij wacht toch rust ik in mijn avond,…

Nadat hij weer een keertje had gescoord Wou hij ons zo te zien iets gaan vertellen Met een gebaar wat men dan noemt ‘quenelle’, Waar ik tot dan nog nooit van had gehoord. De Fransman wordt daar zeker voor geschorst, Maar kennelijk is dat Anelka worst.…

voorwaar ik zeg u en het is waar roep ik de sprakeloze menigte toe terwijl ik gelukkig nog net op tijd het juichen onderdruk met een zegenend gebaar terwijl mijn nieuwe inzicht toch zeker niet voor blindgeletterden onderdoet maar daar ik wars ben van naijver of nijd zeg ik, het is waar, en dat in alle bescheidenheid (immers voor hoogmoed…

Ik heb de tuinman lief en zijn gebaar dat met het lengen van de dagen zachter wordt en luchtig als bloemennamen in het gras, het wakker gras dat schrijfzaam is en buigend.…

onzekerheid leidt de juiste de gang naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo dun, einde, eigenlijk voor even weliswaar, de aanvaarding beschijnen, een wijle vernieuwd zicht; op datgene waarnaar ik me in de voortschrijdende…

De tijd tikt door tik tak onvermoeibaar door tik tak de tijd kent geen stilstaan, vertraging of uitval tik tak de tijd kent noch historische reflectie, noch voortschrijdend inzicht tik tak de tijd laat geen seconde verliezen tik tak de tijd gaat altijd met de tijd mee tik tak de tijd altijd op tijd tik tak NU HET SPOOR NOG!…

De nooit ingehaalde tijd geeft nieuwe tranen door, als voortschrijdend inzicht, omarmt de toekomstige achtergrond in een teken of in een oneindig woord, wel of niet vermomd vervormd zich niet door onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend of een ongeschreven woord en zin, nog onbekend voor iedereen die het horen wil…

vrijheid proeven op zijn vrijest laat je behaaglijk lang uitgerekt gebaar voor gebaar naakt de vaart nemen uit de tijd met de deining mee verrukking slagen naar open zee…

Liefde is een gebaar: Kom maar!…

wat kan de ochtend soms donker lijken waar men licht vermeent als de nacht nog duidelijk weent bij het vroege opstaan van een verleden etmaal en onverteerde gedachten voortschrijdend worden uitgebeend tot een rusteloos verhaal dan schuif ik ze niet opzij die doeken voor de wereld het zal zeker niet helpen in mijn verwarring…

woordje van jou tegen de drank en de voortschrijdende dementie weet niet meer wie ik ben voor jou waar ik eindig en jij begint me in de morgen samenraap nog steeds verbaasd over uit hoeveel stukken ik besta je mag me ook laten, meis een roestbruin aapje met rheuma in een schuddende boom op een berg die een vulkaan blijkt te zijn zich…

jou in die verfoeilijke kou verlang naar jou en je sterke armen die mij zo verwarmen dat het lijkt of de zon altijd schijnt het vuur altijd brandt ik tel de dagen en de vragen die dit alleenzijn aandragen het tikken van de klok het voortschrijden…

door nachten dicht de klei het opengaan der dagen verzonken liggen zij geluidloos zonder klagen seizoenen die hun kleur bekenden jaren die voortschrijdend zich tot eeuw bestemden zie de lagen lees de vragen voel emoties die elkaar en generaties moesten dragen ingekapseld zonder lucht want ook de laatste zucht heeft de bodem al verlaten…

Ik bekijk elke barrière tot in z’n voeg, ik lees het verband van ongelijkheid die de naamplaat van mensen droeg, waarmee zijn duistere affiches van afscheiding aangelegd, of door de tijdserosie van het voortschrijdend recht, uiteindelijk zal worden geslecht?…

ik sluit mijn ogen voor heel even - een klein simpel gebaar - en herinner me vanmorgen, jij die mijn gezicht in je handen nam...zo liefdevol in dat simpele gebaar van mijn ogen sluiten, om even terug te halen – onze intimiteiten – de beelden zo helder van de nacht die we samen deelden groot geluk in een simpel gebaar…

schrap nummers die aan bordjes zijn toegedicht erken dat het onkruid tussen klinkers is geslopen daarmee schep je nog geen wanorde of ruïnes in spe plaats je geen vlaggen op zwarte lijkauto's als zou het graf wachten het is loslaten van routine ruimte scheppen voor wellicht een nieuw idee opnieuw een schoonheid zoeken, het voortschrijdend…

Omdat wij allen Maxima graag mogen Dacht ik: zou het niet aardig zijn voor haar Als papa toch mag komen volgend jaar En op de grote dag komt aangevlogen. Al is het heel misschien een goed idee Dat hij dan uitstapt boven volle zee.…

Met vierentwintig dode Argentijnen wilde hij heden langs de route staan. Zijn actie stond de ordedienst niet aan: Hij moest in een politiecel verdwijnen. Want wie vandaag voor mensenrechten staat wordt opgesloten wegens lasterpraat.…

je voet op het kleurig pad de zomer heeft je goed gedaan maar de moeheid is gebleven de rek gaat langzaam uit het leven als alle gunsten zijn vergeven en alleen het aardse nog zijn elementaire wensen kenbaar maakt soms vliegt er onverwacht een vogel op kiert zon de hemel open uit een vroeger diep geloven heb ik in lief gebaar…

in wisseling van beweging en kleur op hun gezicht zij beoordeelden op grond van visuele en gevoelsmatige factoren een choreografische impressie waarbij sterk subjectieve indicaties mee deelden in een positieve meer dan unieke aanschouwing er waren geen prijzen maar met de handen op elkaar vormde hemel een paradijselijk gebaar…

ik schoof de wereld aan de kant maar uit de spiegelwand vroegen ogen om mededogen openden handen in een vragend gebaar zonder te eisen ik keerde me af voelde het dreigen door onmacht verhard zij waren met velen wilden graag delen maar moesten langs mij de scherven voorbij van een failliete en destructieve maatschappij…

vrolijk word ik van een meisje dat zwaait naar ik zie niet wie zwaaien zegt: dag, ik mag je we scheiden nu, maar morgen zien we elkaar weer en anders overmorgen een kind voor het raam zegt mama of papa gedag vanmiddag word je opgehaald heel anders is een neus tegen de ruit, een hand die vraagt, kom je nog terug? of zegt ik zal je missen…

Een graaf met wel zeven kastelen Had zeer mooie slaven, ja vele Maar toen zijn vrouw zei: Ze zijn ook van mij Toen wou deze edele delen…

met een woest gebaar veeg ik mijn tranen weg het maakt jou niet uit wat ik nog tegen je zeg jouw plan was al klaar lang voor ik het wist man oh man wat heb ik me vergist ik dacht dat wij altijd samen zouden zijn en nu dat niet zo is doet het verdomde pijn ga maar, vlucht ga maar naar die ander heen ik hoef jou niet meer ik blijf…

het waren geen lichte schokjes meer een zacht raken dat warm voelde als thuis ik zag uit je handen de energie vloeien die een ware metamorfose bracht in witter licht klonken stemmen als welkom in ontmoeten na het familiaire begroeten ogen twinkelden ruggen rechtten zelfs met de kleine gebaren werd er heel veel gezegd…

sereen was de stilte die het blauw witte gaf waar ik nog afgedekt in drie zonnen mijn toekomst aan enkele draadjes zag alleen ogen bewogen in kijkend lezen handen spraken met kleine gebaren woorden die adequaat werden begrepen dit protocol was niet hol maar hechtte het team in ervaren om samen ook deze klus goed te klaren subtiel…

ik wist dat jij ze had een schaal vol kralen gebeurtenissen en herinneringen uit een leven vol van in de wereld zijn liefde en pijn markeerden de jaren in hun vorm en kleur belangrijke momenten bepaalden de lengte er was geen willekeur jij reeg ze met het sterkste garen in sierlijke gebaren iedere dag weer koos jij een…

blij danste jij in de bloemenwei waar vele jaren hun kleurrijke gebaren met jou hebben gedeeld nooit is er een ondermaats geweest zelfs niet in tijden waarin zij door omstandigheden veel hadden te lijden jij bent altijd voor het mooiste boeket gegaan daarin stonden de kleinsten en meest onooglijke heel vaak pontificaal vooraan…

de stijfgesteven zakdoek even tegen je neus en oog houden het hoofd buigen stram knikje tijdens de rondgang een cent offeren getroffen naar het prentje kijken diep zuchten de verwanten toeknikken kuchen kijken wie er achter je zit en op je horloge in rij naar buiten schuifelen en dan de koffie als après-vie…

je raakte voorzichtig mijn arm aan een stil gebaar in zoeken naar contact er was geen vonk die oversloeg wel een warme gloed uit onbekende bron die licht pulserend door mijn aderen joeg het hart bereikte toen onze ogen loken in wederzijdse groet…