Alle inzendingen over Willem Holleeder

Leer mij mijne dagen tellen, Gij die hun getal bepaalt! Ieder dag, die mij bestraalt, Op zijn rechte waarde stellen! Ieder uur van mijn bestaan Zie ik als uw weldaad aan! Leer mij ieder stond beklagen Die mij nutteloos ontschiet! Leer mij blijdschap en verdriet Zedig en gemoedigd dragen, En met voor- en tegenspoên Als…

ze brak die dag van al die dagen dagverblijf ze haalde aandacht weg van al die blank gekleurde witte jassen we spraken over gebouwen en gedichten het dagelijkse uitzicht over Rotterdam over de verborgen bacterie achter de driedraads icd, het dagenlange wachten we keken samen tennis voor ze weer vertrok “bittere pillen slikken moeilijk…

Niet meer op iemand wachten, niet meer denken: waar zou ze zijn, wie ontmoet ze, wanneer komt ze. Niet meer op iemand wachten, zelfs naar dat wachten terugverlangen. ------------------------------------------------- uit: 'Verzamelde liedjes en gedichten', 2004.…

mooi moment ’t is rustig , stil en zacht vanmorgen in de polder mijn bebloede vingertoppen gaan van braam tot braam laag overvliegend brengen ganzen m’n gedachten op een onverwacht spoor lijnen spelen met de tuin groene strepen, grijze vlakken vorm en kleur door groei elke dag een ander schilderij de natuur hanteert de kwast mijn…

ze woonde daar alleen in een kast van een kasteel ik kon haar niet bereiken ze sloot zich alle dagen op ze had krullen in haar geest en niemand om haar heen niemand had de toegang tot het slot van haar vervallen deur verfrommeld blik, kapotte krik gescheurde houten planken ik zag haar nooit, mijn hart doorboord door pen en schroef…

hij is mijn cirkelvriend met spaken in zijn ziel staat in het middelpunt altijd draaiend om zijn as met twee kappen aan de rand luistert hij listig naar de wind volgt zonder protest een richting past steeds zijn snelheid aan hij zorgt voor moestuinstroom je maait, je snoeit, je maakt je zelfgemaakte groentes klaar je versnippert zelfs…

de rivier zoekt zijn grens ik ben ontzettend bang leg blokken neer langs de spleten van mijn ziel vlucht een glooiing op gras onder mijn voeten vecht voor veiligheid m’n levenslijn loopt grenzeloos grillig langs randen van basalt de dijk draagt m’n pad klimmend naar zijn kruin kijk hoopvol omhoog de zon en het water kleuren m’n…

het kalfje werd met een dun touwtje om zijn pootjes uit de drachtige koe getrokken de boer was de hele dag in touw op de boerderij schommelden wij als kinderen aan een dik touw op het schoolplein deden we vaak een potje touwtrekken en bij de gym touwklimmen in groepen is het vaak touw trekken om te kunnen overleven, zeker…

een weg terug ik wil van de snel weg af ik wil uit de rit geen draaiende assen om me heen op uitgeteerde grond gras vergeten vlakte water kan niet weg aqua plant de plassen spetters uit de sporen spatten heel hoog op ruiten van de naastrijder wissen geeft geen zicht ik wil van de snelweg af lopen in het vrolijk veld een uitgesleten…

de schommel hij strompelde er heen rafels aan het touw hangend plankje scheef twee verzakte palen hij was nog een kind veel ruimte om te spelen zwevend in de lucht vader deed hem duwen benen ver boven de lat luid gillend in de wind elke dag opnieuw vol fantasie en kracht op het hoogtepunt prachtig vergezicht hoge sprong eraf lachend…

haar rondingen deden me duizelen was dronken van haar rode muts ovaal zwart werd het voor mijn ogen mijn bril besloeg op haar rechte neus mijn vingers bekeken voorzichtig haar geschilderde lichaamsdelen haar wangen, wenkbrauwen en hals en dan die mond,hartstochtelijk gevormd om grenzeloos te kussen ellipsen en half geschreven cirkels…

we reden in een busje de vrijheid tegemoet tegen de gedachte in “braaf de regels volgen” daar kon ik niet mee leven daar wou ik niet voor gaan hing heel lang op de claxon vluchtte hier ver vandaan geen wet kan mij beletten te denken wat ik wil de vrije keuze is mijn route waar ik zwaar aan til ik neem mijn eigen bochten soms zijn…

Duizendvoudig zijn de kusjes, Die de tere minnelustjes in 't gevoelig hart ontgloên, en de brand der liefde voên. Maar, indien gij wilt beminnen, schone strookster van mijn zinnen, hoor, wat kusjes ik verlang, als ik aan uw boezem hang! Schenk me, o voedster van mijn lustjes, druk me zulke vochte kusjes, dat uw tong de mijne streelt…

zwart als ik je ooit nog tegenkom sla ik mijn beide armen om wie je bent en hoe je denkt zwarter kon die dag niet worden zelfs niet donkerder de nacht als het leven plots zo eindigt zo veel vroeger dan verwacht als ik je ooit nog tegenkom sla ik mijn beide armen om wie je bent en hoe je denkt soms ben ik bang de dag vandaag weer…

door de kieren van mijn korf glipt mijn glinsterende fantasie in verfrommelde woorden mijn eigen warrige wereld in ik zie violen in mijn koffie dode hazen teksten typen klinkers dansen op de straat hoeden hoofden afhakken het leven gaat te vlug voor mij het volgen valt mij zwaar, als letters in hun handen wrijven fazanten met dakpannen…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

Zij zouden knarsetanden, als ze nog Konden knarstanden, mensjes, die als bevers Zitte' in hun kleine holletjes, die toch Niets zijn als een klein maakseltje van levers, Niet van waarachtig levenden, die och, Ook wel zijn moeten zwakke ellendge bevers, Maar voor 't g'heimzinnig leven, Godzelf. Doch Gij zijt als zwakke en arbeidzame wevers…

kom op en pak je koffer doe als een drukke doffer vlieg nu eens uit je dagelijkse sleur daar is de deur ja, het is een offer het geeft je leven kleur opeens ontdek je dat je fluit met opgeheven hoofd en kuilen in je wangen ik zie dat je er in gelooft ik hoorde in de verte al je vrolijke gezangen je krijgt een doel daar ga je voor…

By vlekloos bloed een stil en needrig lot; - Een peinzend oog, doorstraald van zacht genoegen; - Een juist verstand, - een hart, vervuld van God; - En kalme moed bij zielevreê te voegen: Zie daar wat meer dan 't weeldrig vreugdgenot, Dan al de roem van 't noeste letterploegen, Dan mijnroof is, waarom de harten zwoegen, Maar die de…

Dennenappels. Boeketten. Prenten met punaises op een boom geprikt. Een man prevelt voor een naam met jaren, aan zijn voeten groeit een schaduw. Een hoed ligt op het hoofdeinde van eengraf, in de deuk staat regenwater. Het muurtje rondom neemt laag na laag af, de toegang gevormd door een enkele rij stenen, om de levenden door te laten. Mezen…

't Zijn weiden als wiegende zeeën, Die groenen langs stroom en rivier. Hier, vredige dorpkens daar steeên, Die rijzen met torens vol zwier, 't Zijn welige velden en wouden, Of vlakten der heide vol rust. O 'k wil in mijn harte behouden Die schoonheid, mijn opperste lust. Voor Vlaanderen, Vlaanderen, Trille mijn harte vol geestdrift en vuur…

Monumentum aere perennius, Regalique situ Pyramidum altius. HORATIUS. Een eerzuil hechter dan metaal, En hoger dan de Piramiden Die aan de wolk haar spitsen bieden; Die regen, wind, noch zonnestraal, Noch tijdreeks, ooit omver zal stoten; Ik gun u die, mijn Kunstgenoten, Zo goed als kaak of geselpaal.…

Een pad met duizend straten Nu links, misschien rechts En dan verlaten Verkeerd zal ik niet gaan De goede weg is onbelopen En ben ik ver vandaan…

ver in het verleden rustig over roest en rail zonder haast en herrie speelden wij op het spoor we vergaten wie we waren in onze lokkende loco de meester en de machinist met een prachtig perspectief we zwaaiden met het gras sneden dorpen in tweeën konden met elkaar overweg in de gestoomde cabine zagen door de ronde gaten twee verschillende…

Aan mijne Mededichters. Blinkend, schittrend, alverbazend, breekt het vlammend Hemeloog Door de donkre nevelstromen van den bruinbeschaâuwde boog: Blaakrend, schroeiend, en verblindend, stijgt hij 't steile renpad op, Meester van d' ontzetten hemel in zijn hoogstbereikbre top: En nog, dalend, stort zijn aanschijn bij het blussen van die gloed…

de storm hij staat er hij raast föhnt mijn haar traant mijn ogen fluit in mijn oren…

buiten spelen tussen de tanks spelen kinderen met de kogels hun kleine kijkertjes richten zich op het niet te begrijpen grotemensenspel zien geen gevaar horen zware knallen zij zwaaien vrede naar de vijand hun V- vingertjes denken niet aan het overhalen van de kromme trekker van de mitrailleur zij gaan volledig op in het daverend…

Geloven doe ik niets als slechts in mijns Diepst-innerlijke voelens Algemeenheid, Die niet voor niets zo jammerlijk weg heen zijt In eignen Zijn's, door niets aantastbare Eenheid, Maar boven alles in God-zelf, die Zijns Al-oppermachtiglijkste Wils geween leit In dit arm kind, dat niets dan iets heel reins Bedoelt tegenover al die…

In spijt der lange diens taan 't Helgespuis bewezen, Mistrouwd, als nog misschien verzoenbaar met Bourbon, Hoe zal hij de achterdocht van 't Duivlenras genezen! Wat gruwel zuivert hem, en toont Napoleon? - De afgrijsselijkste moord met Vorst- en Volkenschending, De Hel ontzet ervan, en kent hem voor haar zoon: ‘Dit schelmstuk, na zoveel…

rimpels de lijnen van het leven rimpelen het rulle zand korrels krassen in het nu vervormen wijze woorden de beelden in mijn geest verstuiven voor het oog vluchtige veranderingen vervagen verse sporen wie ben ik en waar ik was zo even daar in de rust ontstane rand groeit gekartelde oneindigheid wind vereffent het reliëf door golven…