Hartenkreten

hartenkreet (nr. 49.901):

de schommel

de schommel
hij strompelde er heen
rafels aan het touw
hangend plankje scheef
twee verzakte palen

hij was nog een kind
veel ruimte om te spelen
zwevend in de lucht
vader deed hem duwen

benen ver boven de lat
luid gillend in de wind
elke dag opnieuw
vol fantasie en kracht

op het hoogtepunt
prachtig vergezicht
hoge sprong eraf
lachend op de grond

hij raakte licht verward
zijn ogen schemerden
hij wist niet waar hij was
klauterde kreunend op

vol van visioenen
schemerig van geest
last van het late licht
lam door de lege lucht

wil iemand mij duwen?
tot de wolken toe
met mijn ogen dicht
ik kan het niet alleen