Alle inzendingen over Windstilte?

Een vacuüm waarin ik moet berusten vaar ik in de schaduw van het licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloosheid als oog van een orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarvan ik vrijwillig moest vervreemden, windstilte waaruit ik de kracht van je moest lenen, niet uitlegbaar dat zaken ook onbegrijpelijk…

kracht van 12 gordiaanse knopen stuurloos op een bevroren kompas, overtuigd in een nauwe wambuis, geankerd en gekapseisd bij onbekende kusten, waar het lot het zwaard in vast liet lopen, om verleidelijke sirenen op de klippen te mijden, viel tegen krachten van emoties niets te winnen, door alle 12 knopen door te hakken, vanuit windstilte…

Hé, een windstilte vol belofte bij de zonnewende! Ja, de wereld zal al snel herboren worden als een vroege lente. Men wil vrede, nú, geen ellende. Schoon zijn weldra rivieren, bergen en fjorden. Daarom ben ik dol op moeder aarde, mijn hartje zoekt het hare, een grotere vont.…

Weerstaat ze de slagen van de wind Toch duurt het niet lang meer Voordat ze zich midden in de storm bevindt Meegevoerd in de waanzin Waarin zij zichzelf dreigt te verliezen Hoe machteloos kan iemand zich voelen Als je door overmacht niets meer heb te kiezen Met de laatste wortels Klemt ze zich vast aan de grond Wanhopend op een moment windstilte…

De kinderen zien uitvliegen, het pensioen ontvangen, nu samen genieten, gezond pogen te blijven, lekker wat voor jezelf leven, het kleinkind zien opgroeien, in de windstilte geraken, terugkijken op een lange weg, en tot de slotsom komen: het leven wàs èèn bries geluk!…

transparant ik vlam damp verdamp in de wolken tot boven de wolken rol door lijzige lucht als helikopter zonder wakgewakkerde wieken klap nu wel aan elke voet vijf veren en een duim uit Dit verklaart voldoende Flip flap fladder een duim nijpt zich fatsoenlijk vast aan een luchttrappelend plingel plangel prieeltje Ik hang als wind en windstilte…

'k Ga als kind op zoek naar d'elementen van magie, als sterveling genietend van de windstilte en het vredige gevoel van het bossenrijk. Roerend in gedachtengang van alles (on-)wetendheid op zoek naar licht, wijsheid en inzicht. Poorten gaan dan open, andere weer dicht.…

is zo'n windstilte dan echt stil genoeg om het lispelende lichaam te horen of moet hij toch luistertorens bouwen die boven alle geluidsgolven uit torenen?…

De vader is 't nog als in droom: Na wilde stroom, Stormende stroom Van wee, windstilte en suizen Van harmonieën, nooit eer verstaan ... Hij vindt geen woorden; tòch in hem gaan Lofliedren ruizen. Telkens keren zijn ogen weer, Heel teder weer, Heel teder weer Tot haar, die rust na 't lijen.…