Netgedichten

netgedicht (nr. 57.855):

De laatste wintertijd

Een hagelkoude wind doet de sparrenarmen
huiveren. Een meeuw probeert vergeefs een
schreeuw, want op ieder takje ligt nu sneeuw
die geluiden dempt en het leven opzuigt.

De winter gongt pijnlijk door het landschap,
terwijl Terra trilt en lava hoest via haar vulkanen.
De mensheid maakt immers te vaak een misstap.
Men ontkent de ethers van de schepping.

Hé, een windstilte vol belofte bij de zonnewende!
Ja, de wereld zal al snel herboren worden
als een vroege lente. Men wil vrede, nú, geen ellende.
Schoon zijn weldra rivieren, bergen en fjorden.

Daarom ben ik dol op moeder aarde,
mijn hartje zoekt het hare, een grotere vont.
Ik open me, beleef deze pas gebaarde
energie: die liefde waait de aardbol rond.