Alle inzendingen over Windstilte?

Toen buiten de bomen waaiden en het riet kraakte rustte ergens een verscholen droom Toen geharnaste wolken dromen over verdorde vlaktes van steen verdreven Toen windstilte de zee tot kalmte maande werd het water beangstigend spiegelglad Toen haar angst klapwiekte tegen vensters en muren werd zij stil als het licht Buiten stroomde…

Verkleumd en onnavolgbaar zoekt mijn schrijven de windstilte in de striemen van de onophoudelijke vlekken. Wat blijft er van me over als mijn zinnen enkel verlatenheid vinden.. als ik nooit meer kan zijn en ongestorven steeds maar weer in de nacht verglijd.…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red.…

hemelwaarts gericht in het zenit, niet in oneindigheid Niet in het grenzeloze van het tijdloos eeuwig niets der onzichtbare fatamorganisch oplossende uitgestrektheid zonder horizonten Noch in brahman's altoze eeuwige sereniteit der atmosferisch- stratosferisch peilloos diepe ijlten rondom de planeet Het rust in het zenit, windstilte…

Weet je nog, die prachtige oase van windstilte en maneschijn van hunkeringen in extase omdat we bij elkaar konden zijn Weet je nog, onze eigen tijd met indelingen van liefde en rust van bewonderen en begeerlijkheid en op nachtelijke sensatie belust Weet je nog, de liefde verklaard tot in de hemel trouw beloofd zoveel mooie geheimen bewaard…

de tijd is soms een bom wachtend op ontsteking zelden een kabbelende rivier stromend door sprookjesland windstilte voor een storm barst die los aan alle kanten lijkt er geen eind aan te komen wanneer je er midden in zit een schrale troost die wacht: elke tijd is tenslotte verleden vooral als de pijn is geleden want het heden leeft zich…

Het bekende vertrouwde onderdak binnenste met uitzicht op muren planten in potten, een perzikenboom maar klein en intiem, mijn geboortestad in deze windstilte, dit niemandsland, de zondag, geluid van een tikkende klok, geliefde muziek om bij wakker te worden onbekend moet nog worden veroverd theorie snelt praktijk hier vooruit naar een…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

De wind waait letters maakt gedachten vergankelijk doorblaast het zijn geeft zicht op zinnen De wind draait en stoot talloze woorden in het luchtledige geeft geschut aan 'n gesprek Met alle winden meewaaien maakt woorden onbenullig laat zijn niet gezegd worden zodat windstilte volgt Wanneer aanzwellende windvlagen konden spreken…

ik wist de wolken op hun vlucht een donkere lucht rolde windstilte vooruit warmte klamt en laatste vogels zoeken schuw een veilig onderkomen onheilspellend is het wachten op de eerste klap in een vernietigend ontladen waar angst het luider spreken zichtbaar maakt staken de woorden bevrijdend knettert bliksem en hoost een…

Anima, Spiritus - Ziel en geest die Ten diepste in dit Lichaam wonen en mij Maken tot de mens Die ik ben - Worden geprikkeld door Wind en lucht, Gedachten ruimen met De wind die waait uit Het verkoelende oosten, Bewegen mee met het ritme Van mijn adem aangeblazen Door de deining van de Oneindige zee in het westen - Windstilte…

zijn het is waar die lijn breekt nooit af wat is wat was dit blijft tot waar de tijd gaat gaat de pijn wie is er te laf wie lijdt om te beseffen dat sommige lessen nooit leren huil niet om wat was lach glimlach het is gebeurd ook in de kilte kleurt de zon alles goud zoals het begon ook al lijken de paden koud ook in de windstilte…

Neem ik Elim ooit als soulmate op m'n reis mee door het leven als m'n scheepsmaat in de storm langs wilde cataracten hoge rotsen en in luwte van windstilte op de zeeën?…

Ingehouden adem, een windstilte wakkert de rijzende dreiging aan zonder beroeren trilt een snaar een doffe fles vangt een eerste traan druppels in de oceaan van kilte Gestadig groeit het grauwe grijs over het afkalvend ijzig blauw als bliksemschichten zoeken scheuren wegen naar een versteende vrouw verwarde keizers zinderen in hun paleis…

mager geluid omhult de witte geraamtes, te dun bekleed met een verse huid, laat het aardse stof zich met andere kleuren verven in de geuren van de regenboog en het oude bederven, blaast op de pijpen van de doedelzak, met stijf gesloten lippen om zonder houvast aan de horizon weg te sterven, blijft een stukje onaangetast, na die windstilte…

Ik kijk naar mijn gezicht wroetend in de tijd, verborgen hoekjes en kantjes, ongrijpbaar voor mezelf ik verdwaal af en toe, verlies mezelf uit het oog, mijn tranen heb ik nog steeds in een zakdoek geknoopt geen enkel geluid beweegt, het zout kleeft aan mijn dromen, ik gom de windstilte weg, de tijd heeft mijn benen gebroken ik stapel…

verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest verkoos hij wind boven windstilte…

Er zouden moeten zijn dagen van aanvang, dagen van afhouden, dagen van dood tij en windstilte Maar er is alleen een pijnlijke ademtocht van een zekere liefde hoe onzeker ook.…

denkt het hek Mensen lopen voorbij Een lekker stukje appel, denkt de merel De voorbijganger voelt aan het hek De bladeren wanen zich een windstilte De zachte wind bedenkt zichzelf Waar de wind zacht waait een zachte wind waar… (Ondertussen) Mensen lopen voorbij…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw in memoriam van verlichtende zon en verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee en verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind en geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur en uitslaande branden tot smeulend koudvuur…

hemeltergend, zo angstig vaag sluiert het licht in mijn handpalm geborgen in de schelpenkraag van het duin zonder strohalm dat als zachte aarde begon maar in schaduw vlucht voor de adem van uw zon vanwege ontederheid berucht zie de wolken buiten bereik ik adem in, ik adem uit vraag me af waar ik naar kijk naar windstilte zonder geluid…

In windstilte was een kind geboren haar naam sprak onbestaand het net van leven trok de kosmos strak voor even adem stokte ongemerkt voor een stonde geen mens zou weten van vruchten die niet vruchten in aaibaar water dat was iets voor oudere Goden om het vergeten te bedekken * maar het moest nog gezegd worden om het opgaan…

zo dat er geen feitelijke reden is waarom jij mijn adem beneemt en in alle onbekendheid zo bekend in mijn gedachten ligt de kuil in de matras met warmte vult ook al tast ik in het duister van dwaling of is het zo dat ik even in evenwicht ben niet verklarend naar het onverklaarbare geen woorden hoef te zoeken enkel en alleen in windstilte…

nauwe wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard in vast liet lopen, bolde winddruk de zeilen met 12 gordiaanse knopen van vaste koers verstoken, stuurloos met een gebroken kompas, verdoemd de laatste reis te ontzeggen om de klippen te verleggen, viel er tegen die natuur- kracht niets te winnen, behalve vanuit windstilte…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw van verlichtende zon via verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee via verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind via geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur via uitslaande branden tot smeulend…

wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard vast liet lopen, bolde winddruk 12 zeilen met de kracht van de gordiaanse knopen en van een vaste koers verstoken, stuurloos met een gebroken kompas, gedoemd in een laatste reis de klippen te verleggen, viel tegen innerlijke natuurkracht niets te winnen, vanuit ingehouden windstilte…

Wat is toch dat venijnig geraas van draaikolken achter de windstilte. Dat schuilt als zuchten of zwijgen nu eikenbladeren eenzaam wiegen. Dat wortelt als dromen in bomen. Welke genen neigen naar schurende woede. Zelfs nu het vlees is gepijnigd tot rauwe biefstuk. Zelfs nu het zowaar routineus avond lijkt te worden.…

kou, regen sneeuw en ijzel roest op het raam ’s avonds vroeg donker ’s morgens laat licht ouder worden is ontwaken uit die winterslaap en de hese kleur van lente herkennen ouder worden is een kwestie van ontwaken je ademloos en begerig niet verwachten aan wat komt brood eten met enkel hoop als beleg de deur open laten en vertrouwen op windstilte…

WINDSTILTE NIET NOCH WEGEBBENDE POLSSLAG De brandweer geeft een alleraardigst feestje: ‘Lief klein konijntje, vliegje op zijn neus’ We moeten luisteren, hebben geen keus En in de tent zie ik een eng, zwart beestje Ik sluit mijn ogen maar en ik negeer Vierdaagseloop; tropische temperaturen Geen fut om in het Sanadome te kuren Lezen in Houellebecq…

Ik is een vlag op een maanlandschap waar iemand metaalgaren in stak om het oneindige wapperen te bereiken dat in windstilte iets monumentaals wil betekenen. Maar vlaggen zijn weerloos en mijn lichaam bewijst hier niets. Al schrijft het ik en stelt het zich voor.…