Heimwee (naar iets dat nog staat te gebeuren)

I
het is de ijle lucht die beweegt
ja, die bewogen wordt en trilt
alsof iemand groter dan wijzelf
geluidloos roffelt op een trommel
en alles op de vlucht doet slaan
in natuurlijke, logische stromen
het water dat dan dromen gaat
en wind die klimt in de bomen

zij is een slang in verzengende hitte
wachtend op de sterrenloze nacht:
roerloos zwoele woorden fluisterend
wevend een lome zonsondergang
een bloedrode gloed, als een jurk
uitwaaierend over alles dat ademt
of dat misschien zou willen ademen
in haar nabijheid, haar stille verlangen

het is heimwee, de heimwee naar iets
dat nog staat te gebeuren, in een verte
een onbekende tijd, waarin het water
over en dwars door haar lichaam stroomt
langs haar af glijdt, zoekend, meanderend
om loom en langzaam in ijs te veranderen
haar lippen bevroren, is zij wit als papier
eindelijk klaar om beschreven te worden

II
als hij nu eens duelleert met de wind
en ervoor zorgt dat deze gaat liggen
danst de zee dan niet aan het strand
en likken de golven geen wolken meer?
is zo'n windstilte dan echt stil genoeg
om het lispelende lichaam te horen
of moet hij toch luistertorens bouwen
die boven alle geluidsgolven uit torenen?

maar het wit is het wit en dat van papier
en hij borduurt een zin die is voorbestemd
het toch al wankele evenwicht te verliezen
- zo is het goed: het moet hem verscheuren

III
heb je ooit papier horen scheuren?
beschreven papier dan wel te verstaan
je hoort dan woorden woorden schreeuwen
zinnen vol liefde worden zinnen vol pijn

en in flarden valt alles op het ivoorwitte naakt
ik durf haar bijna niet te vragen hoe het voelt
al die verschillende woorden, zuchtend en stervend
ze sterven alleen, hebben geen zin die hen verbindt

de witregel is misschien wel de veiligste plek

IV
haar lichaam een tempel vol schrammen
beschadigd door liefde of wat daar voor doorgaat
en toch ruik ik bloemen en de geur van vers groen
- de lente ontwaakt in elke plooi van haar lichaam

overmoedig geworden, kus ik haar wakker