Alle inzendingen over boetekleed

in de vorm van het boetekleed ligt daar de mantel des doods geduldig en breed uitgemeten loop er met 'n grote boog omheen daar het mijn tijd niet is ik pas…

Misschien heb ik het fout gedaan Was wat ik deed niet goed genoeg Had ik er vaker voor je moeten staan Meer inhoud moeten geven aan wat je vroeg Misschien ben ik niet diep gegaan Gaf ik mezelf te weinig bloot Ik reken dit mezelf aan Ons vuur is uit, de liefde dood…

D66 wil nieuw leiderschap En streeft naar transparantie, eerlijkheid Ach, dát was de partij plots even kwijt! Hun topvrouw werd gedwongen tot een stap: Ze kwam met spijt, maar maakte geen excuus – Allicht, minister Kaag heet echt geen Truus…

het boetekleed dat jij mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon nietverhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in de scheuren van ons boetekleed,die als lompen aan de wereld werden uitgedeeld, wordt het lichaam van de berooide aarde met nieuwe gaten doorzeeft, waarin nieuw zaaigoed resistent wordt in alles…

Het boetekleed dat je mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon niet verhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Gekleurd verlangen gevangen in een regenboog van schuld een boetekleed vol wensen kleurloze leugens gevuld een zwarte contradictie op een groot wit doek liefde is fictie het is het houden van wat ik zoek…

ze mokken in de bankjes krijgen hem niet weg arglistigheid ligt ervaren op zijn gladde tong boetekleed heeft gaten er wordt nog nagemord na zijn kleine knieval criminelen in de pels vreten aan zijn bloed gehavend komt hij weg…

er staat nog niets als ik dit kille, witte vlak betreed en toch verwacht men iets dus kleur ik met verve mijn boetekleed ik wil snel, vlakkenvullend met een roller, kleurensmullend invullend wat men ook zoekt vond slechts lallend, lullend, een afgod ingelijst, opgedoekt.…

ontvang de geschenken die ik geven wilde als kind maar sta mij toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereinigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

ontvang de geschenken die ik je geven wilde als kind maar sta me toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereindigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

I Letters vormen het woord tot een dysharmonisch slotakkoord II De dichter in het boetekleed de woorden tot een bom gekneed III Door dichters op het internet wordt zelfs de taalpurist besmet IV…

Daar waar ooit de westenwind geruwd zijn boetekleed verschoonde en het Lied -Gregoriaans na ommegang in stilte viel voor iets waarin hij steeds genadevol een leven lang geloofde hieven mensen nu het glas om er te drinken van zijn bier Het was Trappist - ja dat wist ieder die het hier zich liet bekomen rond het plein waar ook een molen stond…

wij hebben alles uitbesteed zelfs in relatie dragen wij het door de coach geëiste boetekleed van baby tot student het kind heeft in die periode zijn ouders slechts gekend waren familie en gezin het vaste baken nu zijn school en opvang voor die zaken er is geen hechting meer in voor en tegenspoed onafhankelijkheid is ego’s grootste…

Nu je mijn boetekleed geweven hebt dien ik me stom en onbewogen aan. Jij kan me niet vergeven, je wil de woorden uit me slaan. Maar, ik drink niet langer van je wijn die vind ik troebel en verschaald en voor je armenbrood dat zurig is heb ik veel teveel betaald. We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug.…

daar zaten zij vol van vers in elkaar geschreven band rekbaar als postelastiek nu weer aangespand hij wauwelde waaroms bespeelde wereldleed als volleerd martelaar in beletterd boetekleed zij overhoorde alles en boterbabbelde ja of amen mee maar plaagde ook errata van vertellen moe zo beeldbuis aangezet tot schel geluid geestenkinderen…

mijn russisch was niet goed haar engels zoveel beter we lachten in een groet ze haarde blonder dan veroostenlijke genen waar ooit haar grootouders in afstamming verschenen amandelde met ogen in een blik die dostojewski ook zou mogen maar zonder schuld en boetekleed met schik rook naar toendra's was de lente in siberisch bos…

In roer en rep je voor het vaderland Zon daar wil ik zijn Gepekeld glas zo lichtgebrand Ten strijde onder ’t juk van de verwachting Kruip ik door modderschuit als ware Wars van doodsverachting Om na gedane arbeid terug te keren Vol verhaal en zinnebeeld Gepekeld glas zoete nectar Alsof ik was het boetekleed Te heet gebakerd Maar…

Ik moet opnieuw gekruisigd worden, peet Groet uw messias, 't is maar dat je 't weet Laat dit een teken zijn, geen boetekleed Maar keer wel om, naar Rome, beste peet!"…

slechts gehuld in een stilzwijgen betrad hij haar kamer, twee hoog wetend dat, wat zij ging krijgen was bedoeld voor die hij bedroog slechts gehuld in eigenwaarde staat zij weer naast het lege bed waarin hij zich openbaarde en zij niet goed heeft opgelet slechts gehuld in een boetekleed zwerft hij nu door het lege huis dat lijkt gevuld…

Zijn of niet zijn wel of niet wàt is de hamvraag aller vragen is het kommer pijn of kwel knaagt de honger in uw magen is de schaamte voor het leed als boetekleed te dragen niet zijn is als schone schijn wellicht nog wel te dragen en is het weer geen weer dit keer stroop op de mouw niet klagen maar is het…

lijnen weerkaatsen oude gebeden wanneer geluid, wit als wierook, zich neerlegt op gevouwen handen mijn hoofd vult zich met landschappen en wat verder met overwoekerde dagen wanneer ramen sluiten, licht hellend als vergeten beloften zwarte gronden in gedragen huivering drijven me naar het boetekleed; de grens van weifelende leegte…

lijnen weerkaatsen oude gebeden wanneer geluid, wit als wierook, zich neerlegt op gevouwen handen mijn hoofd vult zich met landschappen en wat verder met overwoekerde dagen wanneer ramen sluiten, licht hellend als vergeten beloften zwarte gronden in gedragen huivering drijven me naar het boetekleed; de grens van weifelende leegte…

samen hebben we de bui zien hangen jarenlang scheen zon haar warmte in intens verlangen maar de wind van eenzaamheid waait krachtiger dan ooit heeft zich te sterk ontplooid wist alle druppels moeiteloos te vangen alleen de regenboog bleef droog de zon stond nog te hoog we kleden ons in boetekleed ook deze bui gaan we trotseren…

Koortsachtige trillingen Onder gesloten oogleden Krampachtige ademhalingen Die de borstkas doen bewegen Het lichaam heeft zich neergevlijd In een zee van oneindig witte lakens Te zwaar is het hart met al zijn kilheid Voor dit lichaam gehuld in ‘t boetekleed Parelachtige zweetdruppels banen zich Over de klamme huid een kronkelweg Leugenachtige…

niets te verliezen Maar toch kreeg hij het aardig voor de kiezen Want halverwege werd hij wel wat stijf Zijn lichaam was hier niet tegen bestand (Twee dienders vonden hem aan 't masturberen De hoogste tijd om hem te arresteren Dit 'niet zo snel - sonnet' is best genant) De einzelgänger heeft zichzelf verslagen En schijnt sindsdien het boetekleed…

verdwaald in de woestijn van zonde waar zand als waarheid langs je vingers glijdt hebzucht van de wind blaast slijk der aarde droog in verduisteren van licht de oase van rechtschapenheid zit dicht alsof de duivel er mee speelt in helse spiegeling van lucht wordt het lieve lijf gelaafd terwijl de ziel voor eeuwig wordt geschaakt heb mijn boetekleed…

Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor regelmaat en fatsoen.…

De rechter heeft gesproken, de gevangeniscellen staan gereed, jullie diefstal is opgedoken, nu past alleen het boetekleed. De milieuvervuiling is zwaar crimineel, jullie helpen de aarde naar de kloten, Chemours verdwijnt van het toneel, er is onschuldig bloed vergoten.…

als toch na het al te lange zwijgen het mensonterende gegil begint weet dan dat ik hieraan onschuldig ben mijn handen zijn te vaak gewassen als toch de nieuwe dag vorm gaat krijgen en het licht het duister overwint weet dan dat ik elke beschuldiging ontken dit boetekleed zal mij niet passen als toch schriftgeleerden mij bedreigen en…