Alle inzendingen over boom sneeuw sperwer

Bomen razen langs, Zuurstofsnakkende takken, Wortels in asfalt.…

Langzaam langs die hier liggen in gelid Kraakt hier een boom? Roffelt daar een mitrailleur? Toch een specht 1908 0405 0505…

Een boom, kaal zonder bladeren Winter heeft de wereld in zijn macht Bittere vrieskou teistert de velden Bevroren rijp kleurt het landschap De warmte voor even verdwenen Een boom eenzaam in een veld Verborgen tussen anderen Boom, waarom blijven je takken hangen? Boom, waarom richt je je niet op?…

En 's winters krab ik zacht de lucht zodat de drarrel neer kan sneeuwen mijn bladerdak dekt dan de grond wat daar lente uit zal broeden Mijn groene kleur brengt pais en vree en troost vermoeiden en vertrapten brengt met mijn lover liefde mee die ik daar mossig voor ze tover De doden rusten in mijn grond waar ik hun schaduwdak zal wezen…

de oude plataan in onze buurt die hier al jarenlang het beeld verrijkt, verliest reeds zijn blad alsof hij de roep van de herfst als eerste verstaat, nagenoeg doorzichtig wordt, gaandeweg afweziger lijkt tussen kaal verweerde takken en twijgen louter zijn leegte achterlaat…

gekras langzij de woudzoom september kraait herfstvogels kelen luids de grond ontbindt het gele gras daar, wat kinderen zich niet bewust van de onbestendigheid der dingen trekken zich los van de ouders tussen rode bomen in hun herfst nog zeg ik niets verpest niet hun onwetendheid lach en zeg: fijne dag tussen rode bomen…

Buigen maar, gij bomen: eer veel tijden zal ’t uitgewaaid en verder zijn gevlucht, dat felle strijden. ---------------- nazen: naderen…

wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid boerka van klimop…

Noem mij een boom waar ik niet onder geschuild heb Noem mij een steen waarop ik niet heb gerust Noem mij een zee die ik niet heb bevaren Noem mij een ochtend waarop ik je niet heb gekust.…

. _________________ Noot: De boom van een vent houdt van sparren.…

Je hebt iets met oude bomen Als zagen door hun stammen sjezen, voel je pijn, ergens in je ziel Verloren resten kale stronken waarin hun ringen staan te lezen Zager, als jij lang zult leven, misschien wel tachtig jaar, zouden bomen jou dan duwen, het hoekje om, waar schimmen lonken, roepend: jij bent klaar?…

Verontwaardiging sliep daar waar eens verzadiging zich schaarde in een veld versteende bomen zat gevoerd - meer dan voldaan Zonder te weten hoe de geur het huis van kastelozen scheurde en de nasmaak van de honger naakt de machtelozen kleurde hoe vernederd de vernederden hun droom zagen vergaan tezamen met de rechtelozen die hun lege handen…

mijn tijd mijn waarheid het is herfst ach zij heeft gewoon haar naam in mijn bast gekerft…

Glibberig nat kleeft het bladeren tapijt bleek onder mijn voeten ik huiver van kou terwijl de winter nog moet komen zij beiden dreven mij storm en schuimbekkende woede van zee in stilte van nacht schrijf ik over het verzamelpunt van geverfde krijsende papegaaien met stinkende kromme snavels een tortel vastgebonden aan een boom bloesem…

met een stralend gezicht alsof je wilde zeggen als je maar één ding weet een boom zonder blad is ook mooi.…

groene boom in mijn kamer zo groen en ontdaan slechts de lichtjes nog aan besef van het kwetsbare leven vluchtig het bestaan…

Platanen langs de laan pathetisch van bestaan, staan hun plaats af aan nieuwe twijgen in de wind om tegen de verwachting in dood te gaan, gespreide takken in een hol gezicht, geheven armen naar de lucht en naar de grond, het licht maant voorzichtig om niet meer te bewegen, ontleend aan stramheid in de druilerige regen, ze zijn…

Op het hoogste punt een bank hier rust men uit en laat de blik over de bomen gaan, vangt het blauw van een rivier, spiegel van de lucht De bladeren orakelen voort hun vorige voorspelling kwam slechts ten dele uit want de dames van het noodlot kwamen tussenbeide, naar hen luistert zelfs een god Men fluistert brokkelzinnen in…

Boom in mijn achtertuin Rondom jou ligt al mijn puin Krachten uit het Noorden Gedachten zonder woorden De winter was lang En ik ging mijn gang Lente en zomer waarin het zonnetje schijnt Waarin mijn puin verdwijnt Bloemen bloeien en bladeren groeien In de herfst zal ik nu eens de takken gaan snoeien…

manden met bloemen zeggen sorry kreukels in lakens vertellen een verhaal de bomen in het bos zijn bomen tranen drinken ogen vallen niet op niet op mij…

met voeten in een mossig bed staat een beeld, boom te wezen tussen de bomen die fluisteren over de parelvissers van Bizet winterwind fluit traag de melodie langs verwarde tengels die uit z'n bronzen bast ontspringen terwijl de zon toverballen maakt van dauwdruppels die parelen aan zijn ongekroonde naakt hoort hij die kunst verstaat…

Vliegende bomen Stammen vol mos handen los Fietsend door het bos…

zwaarder treurt de wilg terwijl het voorjaar voortschrijdt lijkt niet te troosten…

De wind ruist door de bomen die staan in een dichte rij te dromen. 'k Ga er stil aan voorbij en luister naar hun gefluister. De bladeren ritselen. Ik wou dat ik ze kon verstaan. Maar kan er toch alleen maar naar gissen. Misschien zijn't verhalen van hun belevenissen.…

een boom gestorven voor mijn dood…

Zie de bomen nog staan nu ik terugkeer naar de plek van mijn jeugd. Zoek de sporen van mijn voetstappen, die in de jaren zijn vervaagd door de tijd. Huizen als stille schaduwen, die zijn omgeven met beelden uit een verleden. Verdwalen zal ik niet, maar zoek naar een teken of naar de zin van het bestaan.…

mensen en bomen ze vormen hun ringen en worden geveld gepubliceerde inzending bij linosnede van Julia van Verschuer zie http://bit.ly/bwqBXd en http://bit.ly/aRvarP…

Daar past de haiku bij die ik vorig jaar schreef: wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid boerka van klimop…

Boom en vrouw De boom bood met dank schaduw voor de oude vrouw op de bank Er was rust in haar gezicht en in het late najaarslicht was ze zo mooi als de herfsttooi van de boom In de laatste zoom hoefden ze niet zo nodig meer Daardoor was er in hun binnen en buiten plaats voor echte pracht En zie: groeven in handen en gelaat waren eender…

Als de bomen blozen kan ik maar niet wennen of kleur bekennen dat de natuur hier voor kiest afsterven maar toch niet huilen om wat je verliest dan als de bladeren vallen tussen het krakend hout komt een pad van goud nu ik daar op loop doe ik mezelf een wens blijf veranderen mens…