Alle inzendingen over broodkruimels

Wat pikt er tegen 't vensterglas, Alsof het vroeg: 'doe open?' Zo 't eens die kleine vogel was... Die 'k op de plaats zag lopen! Och ja! daar zit hij, koud en stram; Hoe sjilpt hij om wat eten... Och, dat ik nu mijn boterham Maar niet had opgegeten! Of had ik al de krummels maar, Die moeder weg moest vegen, Dan was het arme diertje…

Want niet altijd kan ik de juiste broodkruimels vinden, en één worsteling die dan op mij wacht. Maar het is net als je niet opnieuw meer durven binden, het kan beter worden dan je ooit had gedacht.…

na eenentwintig jaren bracht ik hen het bos in geblinddoekt met broodkruimels in hun zak (waarop ik al mijn vogels losliet) en nog keren zij weer. ---------------------------------------------- uit: 'Alleen maar het gevoel van leven', 1977.…

Hoe de dweil zich in de keuken weet te herhalen met broodkruimels en uienschillen over onbekende voetstappen is een raadsel voor de stofzuiger die werkeloos toe ziet hoe de dweil zich weet te herhalen in de keuken met herinneringen.…

Jij maakt broodkruimels tot hele feestmalen weet water als wijn te laten smaken jij tovert mij een sterrenhemel je staat mij bij ook al moet ik steeds vaker op je leunen ik ben zuinig op jou.…

dat betekent niet: broodkruimels tot bombarie boetseren. uit de dagen die je van me erft, extraheer je geen euthanaticum.…

hij is iemand die nog iets verwacht een, al is het bescheiden, woord voor begrepen worden door zien de kringetjes van weters zoeken niet maar vissen spachtelpoetsen naar bewondering vergeten kristallen liggen verder dan een vijver met bomen broodkruimels van besef zegels scheuren leven woorden breken lichtvlekken in de stilte bij de…

Terwijl wij kruimelend ons brood opeten zien we zijn borstje rood vooruitsteken kleine kraaloogjes houden ons in de gaten hij wacht minutenlang vliegt dan weer op van struik naar tak steeds in de buurt als we omkijken na het weggaan zit hij op onze plek kijkt nog steeds alsof hij zeggen wil: loop nu maar verder ik ruim hier wel op…

de winter traint zijn stembanden een lied van kille noten maakt het sprookje verrassend eenzaam de wandelaar waagt zich stiekem op glad ijs een dunne laag een bleke zon en enkele dappere volgelingen rond zijn voeten terwijl de vijver huivert in haar ijzige zelf vinden eenden hun weg naar elkaar tussen broodkruimels ligt er hoop…

Er was weer even liefde zonder pijn, vol vreugde danste jij tot aan de ochtend er waren weer rozen sinaasappelsap en broodkruimels op bed er was opnieuw vrede thee werd vers gezet en alles had weer een reden vanuit jouw emotionele wortels kwam je bij mij bespraken wij het nut van dagen met nieuwe levensvragen begon het ons met spoed…

Ik gaf mij broodkruimels om de weg terug te vinden, al weet ik niet welke weg dat was en waar die eigenlijk naartoe ging en hoe die heette.…

Mijn zus is verliefd op haar krullen en de mus op de broodkruimels en is de stoel niet verliefd op de tafel? Verliefd is een woord waarmee ik toveren kan.…

Kom snel nog even mee op een korte wandeling waar je door de bomen het bos niet meer kunt zien dan gaan we opzoek naar de redekavel waarheid waaronder wij kunnen schuilen bij het trefpunt neem een bijl mee zodat wij kunnen hakken daar waar het nodig is en omdat wij het meer dan zat zijn strooi hier en daar broodkruimels tegen verdwalen kabouters…

Socrates, in zijn witlinnen gewaad, wandelt langs de Stoa Poikile, en ziet hoe de mussen ijverig pikken van pas gestrooide broodkruimels onder de olijven Zilvergroen ritselen de blaadjes van de oude, gerimpelde bomen langs het pad naar de Akropolis Socrates hoort hoe Euros fluistert en hoe hij verhaalt van de onstuimige zee Op de markt…

Hij strooit verwarde broodkruimels over mij heen. Uitgehongerd vang ik alles op om er nog brood van te maken. Zijn oogleden zijn te zwaar en moe sluit hij zijn ogen. Hij glijdt steeds verder weg naar een andere mistige wereld. Met mistlampen aan probeer ik hem nog te volgen. Maar de steegjes en straten zijn doodlopend, ik maak geen kans.…

En lang niet hebben zij gewacht, Of daar komt buiten deur lief Antje, Die al zo vaak hun eten bracht, Met broertje en zus; en uit haar mandje Strooit zij op de bevrozen grond Met haar kleine handje Broodkruimels en wat boekweit rond. O, o, wat nu de vogels blij zijn! Wat allen met een wip er bij zijn!…