Alle inzendingen over broos

Mens zo broos als porselein klein ragfijn en ziekte verduisterd jouw kwetsbaar gezicht ontbeert warmte droomt een nieuw begin ogen dicht! en bereikbaar betreed jij nieuw warm levenslicht…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

Ik heb deze ochtend in jouw armen gelegd verwonderd over zoveel schoonheid lachen ogen spontaan geluk achter glas tracht ik weemoed te vangen doch het vlies te dun om zelfs maar broos te zijn laat zich net niet vastleggen…

Ons lied is kort en broos. En donker zingt mijn bloed, van heimwee zwaar doorwogen. Ik zeil langs regenbogen Gods stilte tegemoet.…

nooit mag ik de lichten breken die jij ziet zij zijn gevonden in een wereld zonder zonden ik wil de kleuren delen je weer anders zien en niet als velen je regenboogt in rood ik weet jouw ultra violet onzichtbaar en zo broos…

Nog broos door de winterkou spreidde zij haar bed met rozenbladeren met vlinders in haar buik die ontpopt waren door de zachte winterdagen. Haar oneindige droom wekte controle die ze voor het speciale pad had uitgekozen door in een warm nest te oogsten om hem weken na de winterdagen te ontdooien.…

In mijn hart, daar bloeit een roos, Bij de start, was zij nog klein, iel en broos. Meestal is ze geurig, diep donkerrood. Maar soms is ze treurig, bang en in nood. In mijn hart, daar bloeit een roos. Mijn dierbaarste part, dat jouw zijde koos.…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…

Een heer zo oud als pulverhout Zo teer en broos dat hij bezwijkt (of dat het lijkt) Zijn adem wee, verzwakt en voos maar ondanks dat Een sterke wil Een scherpe blik die alles zag Ook wat God en mens vermag De zaligheid der ouderdom Helaas, ook deze man komt om...…

Robuust is broos geworden. Blond is blond gebleven. Lach? Zon valt op Gezicht van meisje Goede fee Geveld door toverslag.…

Adagio Ontloken woorden tijdens tonen van Mozart's oorstrelend adagio nog broos en schuchter zoeken beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warm plekje In de wiegende wind en milde avondzon.…

De kijkers thuis, dat geef ik op een briefje, zijn door zijn ode aan het madeliefje als broos symbool van de natuur, geraakt. Een bloempje herwaarderen, goed idee! Doe maar van plastic; gaat-ie langer mee.…

Wind neem mee Wat verschrompeld en broos Treurig bonkt in mijn borst Strooi het in flinters uit Over zee Laat golven de pijn blussen En de nevel Als verzachtend tapijt Mijn eenzaamheid sussen. Wind neem mee Dit verdorde hart.…

als het beeld in mijn dromen één witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens, mij gegeven onthult zij pracht waar schoonheid breekt in de kleur van het leven die roos gekregen mijn dromen beheerst…

Zo naakt en broos Geboren uit liefde Vertel me eens je gevoelens Als je een fluisterende stem hoort Een ruwe hand je beroert Ik ben de dageraad en de nacht Het licht dat je de weg zal wijzen De hand die je zal leiden In minder goede dagen Toon me de weg naar je hart.…

De spiegel was rond, zo dacht ze, de spiegel was rond, zij zo broos, zo bleek. De spiegel was rond, in haar gedachten. De spiegel zo breekbaar, ... net dat ene tikkeltje te veel, te weinig scherven van verdriet want... de spiegel was hol, maar... hij was rond, in haar gedachten…

het waait weer in mijn hoofd woorden golven door elkaar heen sterk van buiten broos van binnen water zout of zoet waar haal ik de moed emoties die komen zorgen die gaan in schaduwen verbeelding droom ik vrijheid…

Twijfel, tweestrijd Jij en ik Of ik alleen Gek van dralen Hersenmalen Toch heel stapel Op jou zijn Maar van twijfel weer Die pijn Jouw hart dat ik niet Wil breken En het mijne Broos en vol van Prille liefde Twijfel, tweestrijd Ik opnieuw Alleen..…

zoals de worm verzadigd uit de aangevreten appel kruipt loom en lui onachtzaam opgepikt door een hongerige hen weer deel wordt van de keten broos als een net ontloken papaverknop blijkt het leven de roes is kort ad fundum…

Half boven de oorsprong achter rimpeling van taaie huid was het al broos stevige armen braken de val maar hij stierf in de nacht grut huppelde zingend rondom: sterke beer jij had geen pijn zware storm is ook voor bomen.…

Ontwarend broos. - zichtbaar. -…

-de letters m'n maal- op m'n lippen de hemel, zacht, die ik broos vertaal naar binnen. geen enkele grief. -elk woord zonder kabaal- lees in klank, de pracht, een nieuw verhaal bewonderend, beminnen.…

Wie wil niet opnieuw beginnen in een lichaam zonder pijn lijf als meewerkend voorwerp in plaats van broos porselein Keuzes opnieuw kunnen maken liefde als pril element op de juiste plek aanwezig nog voor elk kritiek moment Wie wil niet worden herboren zonder eerst de dood te horen…

zijn naam licht en broos koesterende omarming zijn leven aangeraakt en kil staat op een kier hoe veel ziet hij in het donker wie blijft achter in de leegte wie bevrijdt de gekooide nacht draagt het licht op handen hij balanceert op een gebroken toverdraad zijn lichaam in de sneeuw…

het eerste lentelicht omhelst mijn gepijnigde bomen pelt ijskorsten, laag voor laag het verkilde hars in mijn bloed gaat stromen schuchter nog en traag dit is vasteland na een lange vlucht terug van eindeloos ik ruik de ontwaakte lucht hoewel nog broos…

dwaallichten ver broos, teer en wonderbaar met enkel één oogwenk daarbij ruimte latend vliegen vlinderlichten zacht fladderend daarheen waar ogen open gaan harten opengaan ongekend harten raken in het gastvrij onthaal…

De dagen verlaten dromen verstommen Mijn hart bloed, breekt gemeend grijpt resterende gebroken delen De doos beloofd een blijvende kijk zwakheid broos betoverend Vingers bieden broederlijke steun in de allerlaatste honger stuip Slaap zacht…

Eendrachtig,broos of stevig. Roerloos of in beweging. Naadloos in elkaar overgaan. Gangbaar in'n rood paarse omgeving. Eerbaar in 'n samenspel is noemenswaardig en nimmer ontdaan.…

weduwe en weduwnaar zijn verliefd op elkaar hun handen zijn verstrengeld mensen kijken vertederd hoe zij samen genieten van hun broos geluk ze zijn bijna tachtig tellen elke nieuwe dag die hen gegeven is afwezig nu de dood die ginds om de bocht ze nog wat extra tijd gunt…

Waar iedere golf zich oeverloos herhaalt lokt het weidse uitzicht de onfortuinlijke broos schipperend tussen fuik en val De toekomst genadeloos weerspiegeld in het zoute nat doet verstikkend verlangen in zwijgende angst weerklinken en weer een hoop verdrinken…