Alle inzendingen over buitendeur

ze staat te beven voor haar dichte buitendeur ze weet niet meer hoe zij kan binnen komen voorbijganger staat stil drukt op aantal bellen tot eindelijk verpleeghulp bereikbaar blijkt in de hal herkent zij de lift die haar boven brengt…

Stijlvol sta je onder de spot te stralen in het mannenpak laat jij het voor niemand afweten weet jij het best er uit te pakken Terugspiegelend kijkt jouw spiegelbeeld de concurrentie even kort maar gespierd naar de buitendeur van het pashok!…

Blik op oneindig soms is de wereld klein vier muren en een dak een raam met uitzicht op een blinde muur de buitendeur slechts van binnenuit te openen misschien nog te forceren een eigen cel gemaakt van angst vermengd met desillusie…

Zij sluit de deur achter zich sluipt de trap af naar beneden waar de buitendeur wacht wil op het nachtslot gezet De sleutel in de brievenbus tinkelt een afscheidslied in haar klinkt een lentegedicht Het is mooi geweest, het is mooi geweest maar nu trekt het groen haar weer aan zij moet ver van hem vandaan Het was niet goed, het was niet slecht…

de zoetigheden op mijn brood zijn uit de scherpste sneden van het lijden geopenbaard als zinvol en leerzaam ik had dit nooit geweten, nee er bestaan geen winters zonder kou geen oevers zonder kade geen leven zonder waarde maar als ik de buitendeur open en een gulle wind met een kansrijk verhaal die dan de tijd in mij onthult, wie zegt…

de grauwe lucht van buiten dringt door tot in het huis het maakt mij echt niet vrolijk echt weer nu voor de buis belangrijk toch een zonnestraal die geeft wel energie maar, kom, ik heb genoeg te doen maar mij ontbreekt compassie het weer maakt mij een beetje somber de buitendeur weer dicht ik hoor geen vogels fluiten nu maar 'k doe toch…

op uw nylonkousen bracht u mij door de wintergang naar de buitendeur van Huize De Schutse ik zei nog dat het veel te koud was maar het maakte u niets uit alsof u voelde dat het de laatste keer was onze omhelzing en uw lieflijke moedergeur had zich vreemd verkleed en wij zwaaiden elkaar een weerzien enkele dagen later belde pappa ons op…

zei, diep in versregels dat de stilte brak knarsend zoals schaduwen zonder spiegelbeeld tegen muren en op uitgebarsten straten waar de kinderwagen krijsend angst vergezelde om de naam te horen van de leugen, van doden bevuild door stenen van de moeder en haar buik in de kamer van haar aangeklede lichaam ik zei, het is de buitendeur…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht…

Hij vliegt onhandig heen en weer draagt 's nachts zijn jas al drie keer bij de buitendeur. Hij weet niet waar naar toe. Wil gewoon een luchtje scheppen. Ik vind het eng en sluit de deur en neem z'n jas maar aan. "Bedankt Mw. Maar ik wil graag naar buiten." "Straks komt de zuster van de dag", vermeld ik vastberaden.…

Pasen is alweer een tijd voorbij Hoewel het in mijn hart elke dag Nog Pasen is - Tijd voor ruimte, voor toekomst Die in mij allang verdwenen leek - Is er elke dag - Goddank - weer Dat nieuwe licht dat vroeg al Aanklopt aan mijn donkere, Gesloten buitendeur en deze Heel voorzichtig op een kier zet Naar wat nog van dit leven rest;…

rode appelen in de boomgaard geuren met tussen de wolken wat zonneschijn een bos of parkwandeling kan zalig zijn de wisseling in de natuur zien gebeuren als de zomer weer voorbij zal zijn en de herfst lokt met koperen kleuren knalrode geraniums langs het raamkozijn de droogboeketten die het buffet opfleuren de wiebelende spinnen aan de buitendeuren…

. ------------------------------ uit: 'De buitendeur', 2014.…

Je staat op uit jouw stilte in de benauwde binnenkamer uit het wankele sterfbed je draagt de modieuze jurk van jouw hemelse moeder de buitendeur is een wereld ver van de zwarte lakens de twijfel die je hebt getekend op de muren zonder behang onzichtbaar blijf je in jouw verborgen wereld toen je nog kind was en speelde heb je…

huis waar ’k wakend dromen vul en glazen ledig waar alles slaapt en ieder weet zich thuis Het kind met tranen op de wangen, de jonge vrouw, de moeder, de godin in ’t droomkasteel heb ik ze nu gevangen de heks, de keizerin en haar slavin Tranen van bloed en wijn genoeg vergoten zacht zingend heb ik ze naar huis geleid en achter hen de buitendeur…

. ----------------------------- uit: 'De buitendeur', 2014.…

bemint zijn vrouw slechts in zijn dromen spreekt nog steeds niet in haar taal hij heeft een hekel aan haar vragen denkt alleen nog aan de daad ziet haar figuur steeds meer vervagen en verliest zich in zijn zaad zij heeft het bed al vroeg verlaten laat hem achter in zijn sleur zal hem misschien ooit niet meer haten sluit voorgoed de buitendeur…

Mijn dag begint al bij de buitendeur Ik ben een drammer, een dreiner en een ouwe zeur Ik hou van frisse lucht en blaak van energie en ondernemingslust doordat ik veel conditie heb en heel veel uren rust Ik ben een opgewekte jongen Voor dag en dauw wil ik op pad De vogels hebben nog niet eens gezongen Ik ruik de wereld van de grond en haat…

tikken zodat stilte zich kan laten horen dagen volgen nachten en weer om alleen het huis zelf ademt nog De deurbel galmt schel door de kamers een meisje met kinderpostzegels wacht -vergeefs- de deur wordt niet geopend Sporadisch gaat de telefoon maar altijd keert de stilte terug Tot op een dag ruw onderbroken door het forceren van de buitendeur…

Nu hoor ik vaak een bel gaan in mijn hoofd soms de zoemer van de buitendeur, soms het schorre belletje van boven sinds ik geen wekker meer bezit rinkel ik mezelf wakker in de nacht of zegt iemand keihard hallo in mijn oor het klinkt zeer levensecht maar nooit staat er iemand naast mijn bed.…

De zware buitendeur nog in mijn handen speur ik op de kale trap naar de gewiste sporen van wisselende organisten. In de Abdijstraat klinkt later mijn gedempte stap.…

lang gestut van wal tot wal verweerde bielzen vormden ooit een beukenboom staande balken steunden de stalen reeks op stoom door strakke samenwerking van natuur en mens werd afstand overbruggen een te vervullen wens ‘k verdwaalde in dit ingewikkelde gebeuren ‘k wilde heel snel uit dit donk’re doolhof rennen een bos dat heeft bepaald geen buitendeuren…

Met één watjekouw, bokserbonkte hij de zware zwarte buitendeur open en wipte met een onvervalste, Schotse schaarsprong, over de wel één meter hoge doornhaag en deed bij ‘Louise, op den hoek’, rotsvast, wat hij in het vermolmde tafelhout geslagen had: “Tik in toete tinke...”…