Alle inzendingen over confronteren

Zie ze ontredderd staan stedelingen gewend op de baan pootje over bochten te nemen om technisch vaart te maken het rechte stuk tempo te rijden nu in de problemen Op echt ijs van meren sloten kom je er niet met rondjes rijden je moet hard en stevig aanpoten recht tussen de punten a en b met zelden echt eens wind mee Doorgaan en voor…

heb de wegen verlaten om voor even het patina van kerkdeur en jezusbeeld niet donkerder te maken het kaarslicht niet te zien in gelijkgestemde ogen gedrogeerde vroomheid van tijdelijk gedogen ben op bedevaart wil voelen waar de schoenen wringen de pijn vervloeken van mijn zere voeten in confronteren zonder anderen te bezeren…

alsof een groep nieuwsgierige toeristen op zoek naar archeologische wetenswaardigheden een deur hadden opengetrokken en dat die deur dan niet de houten deur met de krakende scharnieren van de oude burcht betrof maar jouw slaapkamer terwijl jij bij het vuur van de liefdesdaad overrompeld naakt bevonden of dat in stilte gebogen je handen…

In iedere familie zit er één: Het zwarte schaap, de dynastieke schande Die men als het maar even kon verbande Al kan je om zo'n bloedverwant niet heen Of toch? U snapt dat ik hier wel van schrik; Het zwarte schaap van ons geslacht ben... ík…

Ervaringen van eenzaamheid, Vreugde, treurnis maken zich uit Mijn onderbewustzijn los wanneer Ik de Canto speel, ook al is het Voor de zoveelste keer, Bach helpt mij om deze Wonderlijk veelzijdige muziek Te spelen, en toch neem ik De moeite om met mijn diepste Gevoelens de confrontatie aan te gaan - Essentieel in deze muziek Is…

ik viel uit mijn rol en was weer voor even mezelf confronterend wel…

Je moet wel kijken, al is het confronterend, je blijft denken aan die mensonterende actie, die al die mensen het leven hebben gekost! Eervol, respect, bijna liefdevol wordt er gekeken, ademloos, stil.…

ik hou van gedichten die door denderen als treinen schoonheid is bijzaak hoofdzaak is dat het confronterend is zoals spoorbomen die voor je neus neerdalen om haastige treinen voorbij te laten gaan en ons daar achterlaten met de dromen over onbekende bestemmingen…

Wie aan de pen gaat gaat doorgaans ook aan de fles, flessen want het woord, de woorden het opschrijven is doorgaans confronterend ook voor de schrijver (m/v) zelf, z'n eigen ik... dan verzacht de alcohol!…

Geluk en vervulling zijn afhankelijk van je vermogen om risico's te nemen om te confronteren en problemen uit te werken om je diepste geheim prijs te geven en je vrij te voelen je hart te luchten wanneer de ander belemmeringen in de weg legt…

verdomde behoedzaamheid laat mij je confronteren de waangedachten weren waarin jij gedijt ik wil je vatten isoleren maak voorgoed de sleutels kwijt pas dan kan ik mijn leven leiden en nog meer bevrijd zijn zoals ik van nature ben met echte zelfverzekerdheid…

ik kloosterde dacht vrij te zijn maar stilte kluistert alle woorden en ketent me aan eenzaamheid sandaalde in een koude pij door de kerkers van mijn geest kende heg noch steg ik was er nooit geweest heb me ontbloot de reiniging gedaan in ijskoud confronteren misschien word ik een beter mens eens moet ik het proberen…

Zo gaat het soms: in alles wat je ziet Herken je steeds jouw amoureuze falen Dat zich dag in dag uit maar blijft herhalen En om dat te ontstijgen lukt maar niet Sex and the City - schrijnend amuserend - Nu alle dagen extra confronterend…

De spiegel van je leven blijft je confronteren met elke daad met elk ding met elke strijd met elk verlies met elke winst met elke lach met elke snik Zeker met die laatste die laatste snik de meest pure van je eigen ik!…

ik heb de schittering van glas nooit zo gehad subtiel en breekbaar waren nooit mijn woorden wel transparant in zachte vormen zonder scherpe kant breuken zijn vermeden bloed heeft nooit gevloeid heb afstand genomen ben door het flitsend spel tot confronteren toe geboeid…

Door helder sprankelend stromend bronwater verkwik ik wat of meer door de waterval-muziek van Chopin Het afscheid van tante Lucy het bijwonen van de dienst is confronterend raak Ook zij heeft 't moeilijk met het loslaten van een leven zonder leeftijd Tranen ontvallen haar ogen maar worden opgevangen  door de glimlach van haar lippen…

ik zie in jou de volmaaktheid van de schepping eindeloos glad en rond niet het vierkant harde masculiene de grove hoekigheid van korte rechte lijn maar ruimte voor speelse harmonie met warme emoties zonder confronteren een eeuwige boog die vloeibaar wordt als liefde niet door tijd zal worden gestoord…

ik ben de trap op gegaan in het huis vol gedachten het was me te veel werd meegenomen door sterkere krachten in confronteren wilden zij mij hun meningen leren ben die chaos nu even ontvlucht voor wat stilte en rust had alles op een rij was blij dat ik vroeger achter me had gelaten maar met de sleutel in het slot schrok alles…

In gedachte met jouw uitstraling zie ik voor de spiegel mijn gezicht bevangen door een verlegen gevoel confronteer je mij met jouw intense blik. Mijn droombeeld spiegelt via jouw ogen in een fata morgana tot een geheel tot het fotografische toekomst in mijn brein naar een ideale wereld die ik met jou deel.…

soms soms loopt het vast en slaat het tegen soms soms wil ik zon in plaats van regen soms soms wil ik praten maar heb gezwegen soms soms maak ik fouten om dan van te leren soms soms ben ik bang om te confronteren soms soms kom ik mezelf nog eens tegen soms…

Zo veel onnodige overlast ondergaan Tot de grens meer dan bereikt was - Als ik je daar mee confronteer Haal je alleen maar je schouders op En zegt dan slechts Dat ik daar wel zelf bij ben geweest En had je misschien liever wel gehad Dat ik je voorgoed de rug had toegekeerd, Dat was tenminste duidelijk geweest En had je tenminste geweten…

nachtelijke uren donkere gedachten pijnvolle momenten niet te verzachten talloze herinneringen achtervolgende figuren moeilijk te ontkomen confronterende uren angstaanjagende dromen in een web gevangen hersenspinsels gestild in verlangen doorwaakte momenten langzaam verglijdend zonnig morgenlicht warm en bevrijdend…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

waarom negeert iedereen het waarom probeert niemand mij bij te staan waarom ontkent iedereen dat het er is waarom Ja waarom Omdat een verslaving te confronterend is, dan word je op de feiten gedrukt, dan word het heel erg echt. Daarom dus ontkenning want dan is het er toch niet?…

jij ensceneert bindt waar raken kwetsend kan zijn ziet de hint in lichaamstaal de schaamte al voorbij in het decor van alledag verschuif jij heel subtiel de macht past in choreografisch denken de posities aan zachte gebaren wenken om door te gaan zonder te confronteren weer dans ik lichtvoetig weg om het nogmaals te proberen…

het was jouw adem tegen de ruit warmte van binnenuit die tot kleine druppels bevroor het uitzicht onmogelijk maakte door een kou die ons beiden diep raakte in confronteren wist de vorst ons buiten te sluiten door het ijs op de ruiten wij kenden onze plaats maakten het warm in huis en met haard glimlachten een winterslaap verder…

wilde mijn ogen sluiten voor de confronterende beelden van buiten maar kon ze niet van mijn netvlies krijgen bleef kijken in shock pas veel later zag ik de pikkende vogels op de plaatsen van chaos en lijken zij vraten de ogen kapot van hen die hingen of dodelijk gestenigd vergingen is dit de koran in woord en beeld of volgen…

confronterend waait kou langs huid verwarmde cellen in het eerste zonnebad dit jaar is het oppassen voor roodverbrande vellen daar waar vitamine d zijn charisma ziet ontstaan pikt meteen duivels hellevuur aan voorzichtigheid is geraden in het vergeten van de tijd ben je zo gebraden mijn wekker was al afgegaan voordat er ijsbloemen…

weer vlagt het doek strak in de heersende wind de echo’s van duizenden kelen zijn gelukkig verdwenen stenen beelden met gebalde vuist vormen nog het decor van wat teloor is gegaan maar aan de grenzen van het plein speelt venijn alweer de dubbelrol van lotgenoot en vriend te zijn niet confronterend toch gedwongen en met pijn weer…

Confronterend de dag Waarop ik ontdek Thuis te lijken op elke plek En niemand iets zag Als overtreffend Of buitengewoon Alles wat ik beding Altijd de stoel maar nooit de troon Nooit boven het maaiveld Altijd in de middenmoot Nimmer de held Nimmer iets groots Er is er één In iedere plaats of tijd Nooit iets gewonnen Nooit iets kwijt…