Alle inzendingen over danst

dansend voor de tralies van zijn bestaan zijn gebit was er allang aan nu kan hij zelf weer gaan hij hangt aan de wilgen bij zijn valies zijn druiven zijn druiven zuur dansend voor zijn spiegel kan hij niet meer sjansen met een beeld dansend in spiegels in totaal z’n tijd zijgt de tijd ineen met een klap hij danst met…

jij maakt zachte muziek alleen anderen horen dat vaak niet in je ritmisch bewegen zit de basis van je melodie je stem zingt het lied ik zie hoe jij de ruimte aangenaam vult met speelse stromen in de kleuren uit je dromen jij wervelt soms vibreert dan traag alsof ook je adem zich over jouw geluid verbaast jij danst de glimlach…

En naar de lieve Csárda waarin ik danste en lachte Op de Puszta te Hortobágy.…

takken treuren kreunend onder zwaarrijpend ooft de vrijheid van de ladder werd door twijgen geroofd een distel schiet eenzelvig langs ’t koeienpad omhoog ten teken dat zich niemand nog naar d’hoeve bewoog waar dieren zijn verdwenen en d’akker in hooi schoot daar vond het wild t'rug leven en de oude boer de dood…

jij raakte me ik haakte in volgde de lijnen van jouw patronen in stromen die door hormonen werden bepaald verstrengelden zachtjes de vingers smolten in elkaars armen dansten eenheid op de melodie van eigen muziek proefden stilte na het uitbundig moment van onze liefde voelden het nieuwe leven zo diep gewenst…

Nu danst geen vlinder in de zon en alles lijkt zo grauw, maar ook vandaag zijn er gelukkige mensen, worden kinderen geboren en is er feest.…

een late hond sterft blaffend weg in de aanhef van de zomernacht langsheen de bogaard lijnt de heg de manden waarin ’t plukfruit wacht wielen knarsend in het grind wekken zongebruinde krachten eens de knecht de paarden bindt verlaadt men stil de zomervrachten het duister valt als kar en ruinen tot stilstand komen bij de poort swijlst dansen…

het late middaguur ondersteunen handen en armen vlammend haar geestdriftig vuur ondanks het verstrakken van lijnen in het gezicht blijft haar uitdrukking lief en licht in haar bevallig gaan is een zekere traagheid ontstaan die ruimte geeft aan een lach waar vroeger kracht en alertheid was is tedere broosheid gekomen nog danst…

Ik zing en dans op de puinhopen Hef het glas Zet het aan mijn mond Ik zuip Me klem Wijn stroomt als bloed Morgen Wast de regen alles schoon En ik begin opnieuw Ik, Urs Graf…

Mijn hart danst Alleen voor jou Elke keer weer Als ik aan jou denk Leg ik mijn problemen Even naast me neer Tijdens die dans Kwets je mij Keer op keer Ik kan je gewoon Niet meer vergeven Mijn hart danst niet meer…

Wie met de zon danst als een kind in zomers die als bladeren verwaaien kan verdwalen op de wind tot aan het graf van een winterse dood zal ik de mantel van herfstvlinders dragen met vleugel-ogen zonder vragen mijn schaduw vooruitwerpen in de tijd waar ik het licht kan vangen dat paden plaveid om rozen te kweken want geuren worden…

voor Amanda Malinka het is mooi, zegt ze om naar anderen te luisteren terwijl iemand tegen het leven leunt en zwarte jassen slamt alsof woorden begaanbaar zijn tijdens het sterven het is mooi, antwoord ik en kijk naar haar smalle schaduw, zachtmoedig in de deuropening ze weet het zelf niet hoe het licht over haar heen valt en uiteenspat…

heb de koelte van het bos gezocht open plekken gemeden daar brandt zon vrijwel loodrecht haar hitte naar beneden grote kronen filteren licht met lage struiken in het zicht zij houden koelte vast met hun lichtgroene bladerpracht stilte schemert tussen smalle banen zon schaduw danst vertraagd rondom…

Als jij danst ben je plezier, vrijheid en een en al bloesem. Ritme, muziek en enthousiasme hebben je beet genomen. Als jij danst ben je één viering van een wijdse wereld van kleuren, blijheid en schoonheid. Want er is dan geen controle meer maar enkel spontaniteit en intuitie.…

We dansten de valse indoctrinatie uit onze half-dode lijven.…

jij gooide plotseling een handvol vlinders op een wolk van kleuren dartelde uiteen wist niet welke ik moest volgen zij fladderden verleidelijk dicht langs mij heen heb toen je hand gepakt wij zijn gaan lopen het zonlicht tegemoet vlinders dansten mee in liefdesgroet…

het koor zong rood zakte langzaam weg het orkest speelde de blauwe symfonie hij dirigeerde met vriendelijke lach rechtlijnig de kleuren in flarden muziek het applaus was dood hout met koperen echo’s stervend in groen alleen het publiek viel uit de toon zij dansten stilte in de coulissen van hun geest…

je schreef me maar de letters dansten niet de krullen in je schrift kleurden geen passie waren hoekig in de tegendraadse vorm zwart op wit je tekst vol dissonanten in een vlakke symfonie door de laatste zin vaarwel het is voorbij doofde voor mij jouw melodie…

keek je heel verlegen aan je blik werd alsmaar grijzer ik groette je je ogen lichtten op zag een glimlach op je lippen je tracteerde me op drop een ontmoeting als zovelen met dit verschil het afscheid deed me pijn ik miste je meteen de wereld kon me niets meer schelen de zon scheen bloemen en hun geuren raakten jou ik danste…

ik heb de muur gezien waar kogels niet meer inslaan omdat de mens is weggegaan alleen zijn as leeft in bestaan jij staat er ook je glimlach danst nog in de naam onder het potje je blijft voor mij het lieve zotje je werd zo vrolijk zonder zorgen een kind weer opgaand in zijn spel blijheid was door je volwassenheid verborgen de…

ik wist het nog van vroeger jij blij in het midden van de bloemen wei ik beloofde een handvol wind en spetters regen met de bui zat het echt tegen die kleurde regenboog maar in jouw blonde haar danste wind de krullen klaar…

Mijn hart danst Alleen voor jou Elke keer weer Als ik aan jou denk Leg ik mijn problemen Even naast me neer Tijdens die dans Kwets je mij Keer op keer Ik kan je gewoon Niet meer vergeven Mijn hart danst niet meer…

‘k Lachte dansend, ‘k danste lachend, uit het moeras snel als de blits, toen ik de duvel achter me aan wist. ‘k Danste lachend, ‘k lachte dansend, tot alles danste in mij. Ik liet me vol vertrouwen los, duizelend landde ik op zacht mos. Kom, laat ons lachend dansen, laat ons dansend lachen, vele zielen, nog meer vreugd.…

Achter de schermen van zijn muziek danst hij zelf: de meesterfluitist.…

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

gezicht naar het licht openvouwende narcis zij danst in tutu…

het danst ongeleid in vastomlijnde ogen reflectie schittert…

op een tere tak van de boom danst poëzie zonder aarzeling…

Geel danst de bliksem op de richels, eindelijk -- gebeurt er eens iets.…

zij danst en danst onuitputtelijk haast alsof het vuur haar aan de schenen is gelegd lange haren zwaaien ritmisch mee, sommige plakken tegen haar verhitte gezicht opgaand in opzwepende klanken die haar lijken te omarmen waaraan zij zich volledig overgeeft om tot verlichting te komen…