Alle inzendingen over den bosch

Lach eens naar een ander Tuur niet naar de grond Laat je ogen stralen Kijk toch in het rond. Praat eens met een ander die dat nodig heeft Laat je hart toch spreken Dan weet je dat je leeft.…

Ik vraag me af hoe je je voelt wanneer je moeder overlijdt en jij, jij hebt haar jaren genegeerd. Voel je dan wroeging, voel je spijt, wanneer je hoort: straks wordt ze gecremeerd? Ik vraag me af hoe je je voelt als zij wordt weggedragen En jij, jij bent te trots daarbij te zijn. Voel je dan iets van binnen knagen? Of blijk je eenzamer dan…

‘k Ben moe en toch lig ik nog wakker. De dag passeert weer de revue. ‘k beleef opnieuw wat er gebeurde, vanaf vanmorgen vroeg tot nu. Gedachten dwarr’len door mijn hoofd heen als vlokken sneeuw, zo lokkend loom. En door die wazigwitte wereld Glijd ik van werk’lijkheid naar droom……

Maar dan ineens, dan merkt ze dat ze huilt en op haar wang voelt ze een traan. Ze is zo bang; hoe moet dat gaan, als ze haar huis voor een bejaardenkamer ruilt? Dat huis waar eens haar levenstrein begon, waar dierbaren zijn meegereisd, verlaat ze nu, alleen…, vergrijsd…, Om te vertrekken naar haar eindstation.…

Telkens weer als je een grens een stukje kan verleggen is daar een nieuwe horizon die heel veel heeft te zeggen.…

Er zijn momenten die je leven plotseling iets kostbaars geven. Je voelt het vlindervluchtig even maar wilt het telkens weer beleven. Je wilt zo’n ogenblik bewaren, stil koesteren, opnieuw ervaren. Het streelt steeds weer die tere snaren… Is ontroering te verklaren?…

Zon aan de hemel Zon op mijn pad Zon in jouw ogen Zon in mijn hart De zon geeft de wereld Die geelgouden gloed De zon laat mij weten: Het leven is goed!…

Wispelturig, ongedurig. Zoekend, tastend, dwalend gaan in de wirwar van ’t bestaan. Twijfel, hoop, illusie, strijd, ontgoocheling, onzekerheid... De emoties die het leven spanning, zin en inhoud geven.…

Iemand zei: ‘Die herfst? Als je het mij vraagt, mogen ze hem overslaan, maar niemand vraagt het mij…’ En ik? Ik kijk melancholiek die goudomrande wereld aan en voel: die herfst, die hoort erbij.…

Een mens heeft soms een duwtje nodig, een duwtje in de rug, een stimulans om door te gaan: ga verder, niet terug! Een mens kan soms zo twijfelen. ‘Heb ik dat goed gedaan?’ Een schouderklopje zegt zoveel: Bravo, zo verdergaan!…

Zijn onmacht is verpakt in ferme woorden Maar gaandeweg vindt hij de juiste toon De media die zijn massaal gekomen Emotie klinkt door elke microfoon… Hij heeft zich na de eerste schok hervonden Het komt nu aan op visie en beleid En morgen rijdt de metro weer door Londen Want “doorgaan” is een wapen in de strijd… De stad treurt om haar doden…

Voel de aarde, woel de aarde ruik de aarde om je heen zoen de aarde, zoek de aarde Maak je met de aarde één. Aai de aarde, zaai de aarde Maai de aarde, één groot feest Wroet de aarde, voed de aarde Vang de aarde in je geest. Leef de aarde, geef de aarde Zie de aarde: rood, bruin, zwart Schep de aarde, schenk de aarde Sluit de aarde in…

Als het einde in het zicht is, leven bijna uitgeblust kan een mens soms zijn geliefden heel veel pijn doen, onbewust. Dan zijn ruzies, leugens, boosheid, onberedeneerd gedrag, ergernissen en getreiter aan de orde van de dag. Kan het zijn dat deze mens dan in zijn eigen duisternis, diep van binnen, met zijn ziel al aan het afscheid nemen…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar jongste Bij elke kus kijkt zij hem dringend aan Hij gaat per fiets door druk verkeer naar school toe Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… “Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar puber “Doe niets wat jou of wat een ander schaadt” Hij wuift haar woorden weg terwijl hij gaat Luid toeterend verdwijnt…

Langzaam, hand in hand, gaan twee voeten elkaar begroetend, door het mulle zand. De een na de ander, de ander na de een, en zachtjes teen voor teen, telkens langs elkander. Maar dan stoppen de voeten, Want ze zijn nu plus twee, twintig tenen ontmoeten. En daar aan de blauwe zee, waar nu ook lippen groeten, begint heel stiekem…

Laat nu maar los, verzoen je met het einde Wees maar niet bang voor wat je nog niet weet Ga maar gerust, wij volgen dan wat later… Dezelfde weg die jij alvast betreedt Je hand, zo smal en roerloos in de mijne Raakt nu de grens van duisternis en licht Voorbij die grens wacht de volmaakte liefde… De pijn verdwijnt van je verstild gezicht Laat…

Lief zusje, Onderdeel van mijn bestaan Zal ik altijd bij je zijn In gedachten Blij, verdrietig, boos zijn voor je Kom ik naar je toe Wanneer dat nodig is Een schouder Een lach Of even niets Om jou op te beuren Of Zoals vandaag Een knuffel Er zijn Gewoon om mee te maken Jouw gelukkigste moment…

Weer een saaie dag Alles is wat het lijkt zonder fantasieën ik ben geen professor T die Jeroen Bosch laat schilderen wat er aan de hand is: alles belichaamd als wat het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten…

Hedenochtend bereikte mij alhier per ijlbode een sonnet, met afzender Adjudant B. Ditmaal met zeer verheugend nieuws! Zeventig jaar na het verscheiden van stalin gaan we het opnieuw proberen met onze steur! Deze pronte waterbewoner krijgt een tweede kans, een encore, een bis in onze onvolprezen Biesbosch...zie bij Adjudants snelsonnet van vandaag.…

Den Haag Den Haag Hey heb je het al gehoord, ik ga er vandoor Ik wil er een stukje van zijn Den Haag Den Haag Mijn schoenen staan klaar, ja reken maar!…

Onze poes heet Eefje Bosch een kat met een achternaam die merels in alarm brengt en bij Judy op bed slaapt Als ik met zijn voedselbakje rammel komt hij pijlsnel aangerend als de ijskast opengaat denkt hij dat hij eten krijgt Wij vinden ook dode vogels op het tuinpad ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten',…

De kamernood kan bijna in de doodkist Door zeecontainers, door het AZC (Zo goed als leeg na Balkenende II) En woningcorporaties van de Quote-list Met stip gezakt richt ook de koningin Op Huis ten Bosch studentenkamers in ------------------------------------------------------------ - Diverse plannen ter bestrijding van kamernood onder studenten…

Een glimlach, ook al zie je dat mensen rennen voor de macht en voor het geld, zoals Jeroen Bosch ons ook vandaag liet zien. Een glimlach, teder mogen leven omdat het gras onhoorbaar groeit en kinderen nog steeds geboren worden, al is de wereld boos en bang.…

Zo tussen Apenheul en Berg en Bosch Laat ik een kudde witte pieten los Die zou ik ook een jachttrofeetje gunnen Met honden, paarden...alles gaat dan mee Bij Jachtslot Sint-Hubertus - op de thee Aldus Z.K.H. Willem A. van Buren Voor wie de jacht op 't Loo eeuwig mag duren...…

in den beginne zorgde hij voor iets ronds dat hen dragen kon in den beginne plukte zij iets ovaals at er ongevraagd van in den beginne was er hij, toen zij wat langzaam evalueerde in wij…

Den Haag Holland Spoor Dat merkt u wel hoor Als u er bent Wordt het u bekend Men Brengt Het ten gehoor: Den Haag Holland Spoor! Station Den Haag Holland Spoor…

bij den minne op het liefdestapijt in den kreuk bij kraak van het struweel den mooien vrouw wil in haar geheel vol gaarn tot in de puntjes verleid bij de thee nog met kleine beetjes after tea krokant beliefd in kreetjes…

conflict, een zetel minder Maar pas een functie elders wordt te veel Van Maliebaan vertrok de laatste trein De Hondekop, de Muizeneus, Kameel Naar Baarn en Hilversum, jolijt en gein Bestemming is bereikt, maar zonder hinder Geen nietsnut is een uitvreter teveel Wie roert de rimpels en de uitenhage Van Catshuis, Hofvijver en Huis ten Bosch…

Op Huis ten Bosch spelen ze graag een spelletje vooral met handgebaren en gekke bekke Klinkt als wordt er geroepen PTSS mij zo verwant maar het is PPLE en de stad is? schreeuwt de 18 jarige! LEIDEN roep de Koning. Fout schreeuwt Amalia AMSTERDAM.…

kop* zijn ons niet bekend wie aan De Keisnijding in het Prado denkt laat varen gruw niet dat is Jheronimus Bosch ------------------------------------------------- *Brabants spreekwoord luidt: 'kaoikens (keitjes) in de kop hebben': 't rammelt daar.…