Londen, 7 juli 2005
Zijn onmacht is verpakt in ferme woorden
Maar gaandeweg vindt hij de juiste toon
De media die zijn massaal gekomen
Emotie klinkt door elke microfoon…
Hij heeft zich na de eerste schok hervonden
Het komt nu aan op visie en beleid
En morgen rijdt de metro weer door Londen
Want “doorgaan” is een wapen in de strijd…
De stad treurt om haar doden en gewonden
Onzegbaar leed hangt tastbaar in de lucht
Degenen die maar net ontsnappen konden
Zijn blijvend voor de beelden op de vlucht…
Het is te veel, te veel om te verdragen
Naast ongeloof, de ongekende pijn
Van het besef dat iemand die je liefhebt
Er vanaf heden nooit, nooit meer zal zijn…
Geplaatst in de categorie: actualiteit